Το ΚΚΕ τώρα τελευταία αποφάσισε όση αντιπολίτευση δεν είχε κάνει τόσα χρόνια, από το 2008, να την κάνει μαζεμένη, με γεια του με χαρά του. Άρχισε όμως παράλληλα να αλλάζει και ρητορική και να πηγαίνει από την ανάλυσή του στην ηθικολογία για τον ΣΥΡΙΖΑ και τα Μνημόνια.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς πολύ αναλυτικός για να εξηγήσει ότι, όταν η ηθικολογία εκτοπίζει την ανάλυση, το έδαφος γίνεται ολισθηρό. Ολισθηρό διότι εν βρασμώ πας όπου νάναι και συγκεκριμένα σε συνωμοσιολογικές προσεγγίσεις. Και διπλά ολισθηρό με την έννοια ότι επί θεμάτων ηθικής δεν μπορείς να έχεις δυο μέτρα και δυο σταθμά, άρα πρέπει κανείς να επικαλείται κάτι περισσότερο από το καθαρό μέτωπό του ή να επιτρέπει και στους άλλους να επικαλούνται το ίδιο. Αλλιώς πας σε συμψηφισμούς.
Όταν παραδείγματος χάριν, πριν από τέσσερα χρόνια, το ΚΚΕ πούλησε τον 902 στον Μαρινάκη, κατηγόρησε κανείς το ΚΚΕ ότι εν μέσω Μνημονίων τάκανε πλακάκια με τους εφοπλιστές; Όχι βέβαια. Ούτε καν όταν, για να πάρει ο Μαρινάκης το μαγαζί καθαρό το ΚΚΕ απέλυσε τους εργαζόμενους στον σταθμό. Κανείς δεν αμφισβήτησε τις προθέσεις και την ηθική υπόσταση του ΚΚΕ ούτε όταν έβγαινε η “Καθημερινή” και συνέχαιρε τον Περισσό διότι απέδειξε εμπράκτως ότι όλοι ίδιοι είμαστε. Ούτε καν όταν ο Δ. Κουτσούμπας μιλάει στα “Νέα” με τιμές αρχηγού κράτους και ξεφεύγοντας από τις θέσεις του ΚΚΕ βρίζει προσωπικά τον Τσίπρα.
Το ΚΚΕ έκανε ό,τι έκανε διότι στις συνθήκες που είχε να αντιμετωπίσει ανάγκαστηκε. Τα μέτρησε, πρυτάνευσε στην ανάλυσή του η ανάγκη να διασωθεί το κόμμα. Όλα αυτά είναι λογικά. Στους πολιτικούς αγώνες οι ελιγμοί, οι τακτικές υποχωρήσεις είναι μέσα στο πρόγραμμα εφόσον εξυπηρετούν τον στρατηγικό στόχο.
Το πρόβλημα εμφανίζεται όταν δεν έχεις στρατηγική στην οποία να μπορείς να εντάξεις τις τακτικές σου κινήσεις. Τότε δεν έχεις τακτική αλλά τακτικισμό, ο οποίος, αν έχεις και σφιχτό οργανωτικό μοντέλο, μπορεί να αναχθεί σε επιστήμη ή σε τέχνη. Να κάνεις φερ’ ειπείν πορείες με το χρονόμετρο και με ακρίβεια χορογραφίας ή να στήνεις σύγκρουση «με τετρακάμερο». Μπορείς γενικά να έχεις μια ισχυρή παρουσία ώστε να κρύβεται από πίσω της το προγραμματικό κενό.
Εσχάτως το ΚΚΕ, και αφού πέρασε πια από τη φάση «νόμος και τάξις», αποφάσισε να το γυρίσει για πρώτη φορά στον συμβολικά βίαιο ακτιβισμό. Είναι ένα περιβάλλον πάλης με χαμηλό ρίσκο, έντονα ανταγωνιστικό. Ήδη δραστηριοποιούνται κόμματα και οργανώσεις, από η ΛΑΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέχρι τον Ρουβίκωνα, πλην όμως το ΚΚΕ έχει λόγω όγκου και οργάνωσης το συγκριτικό πλεονέκτημα. Είναι και αυτή μια επιλογή σεβαστή και θεμιτή. Αλλά και πάλι πολιτικό σχέδιο δεν έχει, ει μη μόνον αν χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ κάτι να τσιμπήσει. Έτσι δεν πάμε πουθενά.
