Του Φοίβου Κλαυδιανού
Μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να πιστεύει ότι απέχει ένα βήμα από το να γίνει πρωθυπουργός, όμως η εκτίμηση είναι πολύ επιφανειακή και η πραγματικότητα είναι ότι δεν έχει «ψηλώσει» ο ίδιος, αλλά ότι η κυβέρνηση διανύει μια πολύ δύσκολη περίοδο εξαιτίας προβλημάτων που αντιμετωπίζει σε ένα δυσεπίλυτο ζήτημα. Αυτή η άποψη μπορεί να φαίνεται κάπως υπερβολική (όχι γιατί κάποιες δημοσκοπήσεις υποστηρίζουν το αντίθετο), αλλά δεν είναι, αν αναλυθούν η αντιπολιτευτική στρατηγική της Ν.Δ. και τα αποτελέσματα που παράγει. Η βασική γραμμή της είναι σταθερά αυτή που επιβλήθηκε στον Κυριάκο Μητσοτάκη από τα συστημικά ΜΜΕ την περίοδο των εσωκομματικών της εκλογών. Πρόκειται για τη γραμμή του αφοριστικού και οξέως αντιπολιτευτικού λόγου. Όπως την περιέγραψε την Τρίτη ο Γιάννης Πρετεντέρης, επαινώντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη («γεννούν και τα κοκόρια του»), η «σταθερή γραμμή» για «ασφυξία της κυβέρνησης».
Ως είδος αντιπολίτευσης μοιάζει «λεβέντικη» εκ πρώτης όψεως, ωστόσο είναι άγονη, όχι μόνο για τη χώρα, αλλά για την ίδια τη Ν.Δ., καθώς δεν της επιτρέπει να αναπτύσσει συγκροτημένη αντιπρόταση για ειδικά θέματα και συνολικά για την κατεύθυνση της χώρας.
Και όταν η Δεξιά βαλτώνει στα στάσιμα νερά της έλλειψης αντιπρότασης, ο δρόμος που καταλήγει είναι πάντα ο ίδιος: η επίκληση της νίκης του εμφυλίου…, ο αντικομμουνισμός. Συμπτώματα αυτής της κληρονομικής ασθένειας εκδήλωσε ο Στέφανος Κασιμάτης την Τρίτη στην «Καθημερινή» επιτιθέμενος στον νεοδημοκράτη Γεώργιο Βλάχο, επειδή ζήτησε παραίτηση του Άδωνι Γεωργιάδη. Ο σχολιογράφος έκανε λόγο για «αμνησιακή Δεξιά», υπενθυμίζοντας απόσπασμα ομιλίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή του 1959, προκειμένου να στηρίξει τη ακροδεξιά γραμμή Άδωνι: «Επροξένησεν ανυπολογίστους ζημίας εις την Ελλάδα η τετραετούς σχεδόν διαρκείας κομμουνιστική ανταρσία». Δύσκολα μπορεί να ερμηνευτεί με ατομικούς όρους το γεγονός ότι ένας χαρισματικός αρθρογράφος μιας μετριοπαθούς δεξιάς εφημερίδας έχει την ανάγκη να αναφερθεί στην «ήττα των κομμουνιστών στον Γράμμο». (Τον συμβουλεύουμε να διαβάσει με ευρύ πνεύμα όσα έγραφε λίγες γραμμές πριν, στο ίδιο σχόλιο, για άλλο θέμα: «Αυτού του τύπου ο νοσηρός ψυχισμός επεκτείνεται ασφαλώς και στην ιδεολογία του: έναν πληγωμένο εθνικό απομονωτισμό, με κατεύθυνση τις ‘ρίζες’»).
Ωστόσο, το σχόλιο είναι ενδεικτικό του στρατηγικού αδιεξόδου που βρίσκεται η Ν.Δ., το οποίο το μόνο που παράγει είναι πολεμική εναντίον της αριστερής κυβέρνησης, που φτάνει στο αρρωστημένο σημείο να προσβάλλει βάναυσα ακόμη και τη θέση της εθνικής συμφιλίωσης που υποστήριζε ένθερμα ο μεταπολιτευτικός Κωνσταντίνος Καραμανλής, ξεθάβοντας ομιλίες του από την περίοδο που ηγούνταν του μετεμφυλιακού κράτους. Λες και δεν είπε «ποιος κυβερνά αυτόν τόπο», δεν έφυγε για το Παρίσι, δεν έπαιξε κεντρικό ρόλο στη νομιμοποίηση του ιστορικού ΚΚΕ. Όσες εκλογικές επιτυχίες είχε η Δεξιά από το 1974 τις πέτυχε προσεταιριζόμενη ψηφοφόρους του Κέντρου, ακόμη και της Αριστεράς (π.χ. το 2004) και όχι εκφράζοντας μισαλλοδοξία εναντίον αυτών των δυνάμεων και μάλιστα με μνησίκακο τρόπο, που έχει προ δεκαετιών απορριφθεί από την ελληνική κοινωνία.
Όσο κοντά νιώθει, λοιπόν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης στον στόχο του, άλλο τόσο μακριά είναι (αν η κυβέρνηση δεν βγάλει μόνη της τα μάτια της) με το να ακολουθεί τον ασύγγνωστα πρόχειρο αντικομμουνισμό που του επιβάλλουν. Και επειδή υπάρχει και το προηγούμενο του συμπαθέστατου (κατά τα άλλα) Μιλτιάδη Έβερτ, καλό είναι να θυμηθεί πως κανένας από τους εν λόγω υποβολείς του δεν είναι πυλώνας της παράταξής του.
Πηγή: ΑΥΓΗ
