Η επιτομή του κυνισμού είναι μια κυβέρνηση που χαριεντίζεται και χαμογελά πάνω από τα είκοσι επτά χιλιάδες καμένα στρέμματα της Πεντέλης.
Κι όταν ένας πρωθυπουργός αυτοθαυμάζεται και χαμογελά ευτυχισμένος ανάμεσα στ’αποκαΐδια των είκοσι επτά χιλιάδων στρεμμάτων, τότε το θέαμα είναι αποκρουστικό. Όλα αυτά συμβήκανε λίγο μετά από την τραγική στιγμή, που ένας άνθρωπος είχε δώσει τέλος στη ζωή του από απελπισία, επειδή το σπίτι του καιγόταν. Ο πρωθυπουργός της χαράς αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά συναισθηματικά ανεπαρκής.
Έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε τον Μητσοτάκη να κάνει δηλώσεις που παραπέμπουν σε εξωγήινο και να κάνει πράγματα που παραπέμπουν σε καρδιογράφημα συναισθηματικά νεκρού. Όταν επισκέφτηκε τα νοσοκομεία στην ρημαγμένη από τον COVID-19 Θεσσαλονίκη και αμέσως μετά επέλεξε να φωτογραφηθεί αγοράζοντας εν Θεσσαλονικιό τσουρέκι καταλάβαμε τι εστί Μητσοτάκης. Όταν την ίδια μέρα που βγήκαν τα αποτελέσματα των πανελληνίων εξετάσεων και με την ελάχιστη βάση εισαγωγής της κυρίας Κεραμέως κόπηκαν δέκα έως δεκαπέντε χιλιάδες επιπλέον υποψήφιοι, δεν είναι λογικό να ανακοινώνεις ότι μεταβαίνεις στις ΗΠΑ για να γράψεις την κόρη σου στο πανεπιστήμιο Γέιλ, με τα δεκάδες χιλιάδες ευρώ δίδακτρα. Για το μυστήριο τραίνο Μητσοτάκης είναι λογικό.
Τα χαμόγελα του πάνω από την καμένη Πεντέλη και πάνω από τα νέα θερινά ελληνικά παγκόσμια ρεκόρ κορονοϊού, δημιουργούν σκηνικά Ποτέμκιν. Ο Μητσοτάκης αυτοαποθεώνεται πίσω από τις ψεύτικες μακέτες της επιτυχίας του. Έτσι θα το πάει μέχρι τέλος. Θα προσπαθεί να μας βγάλει όλους τρελούς, θα μιλά για επιτυχίες, για πρωτοφανή επιτυχή διαχείριση των πολλαπλών κρίσεων που του έτυχαν και από δίπλα θα χειροκροτούν ενθουσιασμένα τα πρόθυμα δημοσιογραφάκια της διαπλοκής. Ενσυνείδητοι απατεώνες ολκής.
Όταν με το καλό ο Μητσοτάκης θα μπει στο διαστημόπλοιο του για να επιστρέψει στο υπερπέραν απ’όπου μας κουβαλήθηκε, δεν θα λείψει από κανέναν. Κανένας μας δεν θα τον νοσταλγήσει. Εκτός από τις συμμορίες της διαπλοκής που λυμαίνονται και ξεκοκαλίζουν τη χώρα σε βάρος του λαού της. Θα μας μείνει μόνο ότι μας κυβέρνησε ένας ασυναίσθητος άνθρωπος, που μπορεί να χαμογελά πάνω στα αποκαΐδια του δάσους, γιατί νομίζει ότι φθηνά την γλύτωσε με τούτη την πυρκαγιά της Πεντέλης και δεν θα του χαλάσουν οι καλοκαιρινές διακοπές του.
Αχ και να μην είχαν συμβεί όλες αυτές οι ατυχίες στον φίλο του τον Λιγνάδη και να έπαιρνε ένα ελικοπτεράκι για να πάει στην Επίδαυρο και ν’απολαύσει τις μεγαλειώδεις παραστάσεις του…