Εκτιμώ ότι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα που έχει ξεχαστεί ή και παραγκωνιστεί από τον πολιτικό κόσμο της Αριστεράς, είναι ο διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας. Σχεδόν 250 χρόνια μετά τη Γαλλική Επανάσταση και δυστυχώς παραμένει ταμπού στον τόπο μας ακόμη κι η συζήτηση γι’ αυτό το θέμα. Η Εκκλησιαστική ‘ιερά’ περιουσία παραμένει στο απυρόβλητο, όντας ακόμη απροσδιόριστη και μη οριοθετημένη. Ο ρόλος της Εκκλησίας στην εκπαιδευτική κοινότητα παραμένει εξαιρετικά προβληματικός: Από την ομαδική πρωινή προσευχή ως τους συντεταγμένους εκκλησιασμούς κι από τα θρησκευτικά σύμβολα στις τάξεις ως την παρωχημένη προσέγγιση του μαθήματος των θρησκευτικών – όπου έχει ακόμη και σήμερα ομολογιακό χαρακτήρα, αντί να είναι ένα μάθημα φιλοσοφίας & αισθητικής, μέσα στο οποίο θα έχει τη θέση της κι η θρησκειολογία. Επιπλέον η συνέχιση των παρελάσεων στις εθνικές γιορτές, με τις γνωστές πρακτικές συγχρονισμένου βήματος, διάταξης κατά ύψος και στρατιωτικού ύφους, εμπλουτίζεται με παράσταση της σημαίας μέσα στην εκκλησία, όπου τελικά λαμβάνει χώρα ένας εθνικιστικός – θρησκευτικός συμβολισμός, που αντιτίθεται στις αρχές ενός σύγχρονου δημοκρατικού κράτους.
Η συνεχής χρονική μετάθεση κι εν τέλει η απώθηση του θέματος αυτού σε ένα απώτερο νεφελώδες μέλλον, το μόνο που επιτυγχάνει είναι να τονίζει την απραξία και τη φοβική θέση του προοδευτικού κόσμου, απέναντι σε αυτή τη διαρκή πληγή.
Μέλος της ΝΕ Ροδόπης ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ και του συντονιστικού της Ο.Μ Α’ Κομοτηνής