Μια νέα αρχή, ένα νέο ξεκίνημα, ως Δίκτυο Δικαιωμάτων της Νέας Αριστεράς, με επιμονή στην όχθη του δίκιου, των κοινωνικά αποκλεισμένων, των «από κάτω», των «πληβείων», των αδικημένων.

Μια νέα αρχή χωρίς αγκυλώσεις, με την πεποίθηση ότι διεκδικούμε τη συμπόρευση με τον κόσμο της κοινωνικής αμφισβήτησης, με τη νεολαία που αντιστέκεται, με τον κόσμο που παραμένει αόρατος χωρίς δικαιώματα και χωρίς φωνή, με τους ανθρώπους που αρνούνται να μετατραπούν σε γρανάζι ενός άδικου και εκμεταλλευτικού συστήματος.  Που είναι φορείς δύναμης και κοινωνικής αλλαγής.

Μια νέα αρχή όχι τόσο νέα, που να πέφτει στη λήθη, που να ξεχνά ή να υποτιμά –στο όνομα του νέου- τις παλιές διαχωριστικές γραμμές (που επιμένουν και σήμερα να χωρίζουν τον κόσμο), τη διάκριση κεφαλαίου εργασίας, την εργάτρια-η που χάνει τη ζωή της-του για το μεροκάματο. Αλλά την ίδια στιγμή όχι τόσο παλιά, που να μην επικοινωνεί με τις νέες αναζητήσεις, τις νέες διαιρετικές τομές, τα νέα επίδικα, τον κόσμο που βγαίνει στο προσκήνιο για δικαιώματα και ελευθερίες.

Αυτός ο κόσμος είναι διάσπαρτος ταυτόχρονα είναι πολύς και εν δυνάμει μπορεί να αποτελέσει το αντίπαλο δέος στον σκοταδισμό και την ανελευθερία.

Μια νέα αρχή, που να ακουμπά τα χνάρια των προσφύγων, υπερβαίνοντας απάνθρωπους φράχτες και χώρους κράτησης, που να σπάει το άβατο των φυλακών, που να δημιουργεί ρωγμές στην μεγάλη υπόθεση της αποϊδρυματοποίησης και τον διαρκή και καθημερινό μισαναπηρισμό που βιώνουν τα ανάπηρα άτομα, που να διεκδικεί χωρίς εκπτώσεις ισονομία και ισοπολιτεία για όλα τα πρόσωπα που συνθέτουν την ανθρώπινη κοινωνία και σε όλα τα επίπεδα.

Μια νέα αρχή σε διαρκή σύγκρουση με το σεξισμό, την πατριαρχία, την ΛΟΑΤΚΙ+φοβία και την έμφυλη βία.

Μια νέα αρχή για να μην κυριαρχήσει το λεγόμενο «δημόσιο αίσθημα» έναντι του νομικού πολιτισμού, σε πλήρη αντιπαράθεση με τη λογική του άφρονα και αδίστακτου σωφρονισμού.

Μια νέα αρχή, που να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα, κόντρα στα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις. Να φτάνει στους καταυλισμούς των τσιγγάνων, στις μαχαλάδες των μειονοτήτων, στις γειτονιές της απόλυτης φτώχειας, στα σοκάκια των αστέγων, στους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας, στα τείχη και τους φράχτες που η αυταρχική και νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική έχει δημιουργήσει.

Είμαστε εδώ κουβαλώντας την κληρονομιά μας, με τις θετικές και αρνητικές πλευρές. Με τις επιτυχίες, τις αδυναμίες και τα λάθη μας.  Και θα διασχίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις τα εμπόδια, που έχουν τεθεί μπροστά μας για να συμβάλουμε στη δημιουργία μιας νέας κοινωνίας, που θα βασίζεται στην ελευθερία και τα δικαιώματα, στην αλληλεγγύη και την απελευθέρωση των επιθυμιών, στην ισονομία και την ισότητα, στην άρση των διακρίσεων και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Δεν θα διασχίσουμε αυτό το δρόμο μόνοι, μόνες, μόν@ μας.

Ούτε θέλουμε, ούτε μπορούμε.

Στην όχθη της ελευθερίας και των δικαιωμάτων κινούνται χιλιάδες άνθρωποι με διαφορετικές αφετηρίες, αλλά με κοινούς  κωδικούς

κώδικες και αντιλήψεις.

Δεν διεκδικούμε την απόλυτη αλήθεια και είμαστε έτοιμ@ να αφουγκραστούμε, να μάθουμε, να συνεργαστούμε, να αγωνιστούμε από κοινού μέσα από αυτόνομα και πολύμορφα κινήματα, με όσους ανθρώπους δεν θέλουν να γίνουν ένα με την κοινωνία, αλλά να την αλλάξουν. Γιατί αυτή η κοινωνία δεν μας ταιριάζει και ασφαλώς δεν μας συγκινεί.

Δεν μας ταιριάζει η βία και κάθε μορφή ρατσισμού, σε κάθε αποκρουστική εκδοχή του.

Δεν αποστρέφουμε το βλέμμα μας στις γυναικοκτονίες και στις δολοφονίες τρανς ανθρώπων.

Οι ζωές των θηλυκοτήτων μετράνε.

Οι ζωές των Ρομά μετράνε.

Οι ζωές των αναπήρων μετράνε.

Οι ζωές της νεολαίας και των παιδιών μετράνε.

 Οι ζωές των κρατούμενων μετράνε.

Η ζωή ΟΛΩΝ μας μετράει ως υπέρτατη αξία.

Δεν σιωπούμε μπροστά στην αδικία, την πείνα, τις ανισότητες, τη διαρκή εκμετάλλευση σε όλο τον κόσμο. Δεν σιωπούμε μπροστά στους ανατριχιαστικούς ήχους των πολέμων. Ακούμε καθαρά τις κραυγές που έρχονται από την Γάζα και ας επιχειρούν να τις φιμώσουν. Η θάλασσα του Αιγαίου δεν μπορεί να μας αποκόψει από τους αγώνες των Κούρδων και Τούρκων αδελφών μας. Η διεθνιστική αλληλεγγύη είναι η απάντηση στον εθνικισμό και την πατριδοκαπηλεία. Θα είμαστε πάντα με την πλευρά της ειρήνης.

Νιώθουμε οργή στην εικόνα του αυταρχισμού και της αστυνομοκρατίας.

Η κρατική καταστολή, τα δακρυγόνα, οι αυθαίρετες προσαγωγές και συλλήψεις, ιδιαίτερα νέων ανθρώπων, μας βρίσκουν απέναντι, στην όχθη του διαλόγου, της ανεκτικότητας, της ελευθερίας και των δικαιωμάτων.

Είμαστε υπέρ του διαχωρισμού κράτους – εκκλησίας και η άποψή μας αυτή ενισχύεται κάθε φορά που ο θρησκευτικός φανατισμός, οδηγεί σε νέες διακρίσεις, σε πολλαπλούς αποκλεισμούς, σε συντηρητικές πρακτικές.

Όσο οι καμπάνες θα ηχούν πένθιμα κάθε φορά που θα γίνεται ένα βήμα, έστω και μικρό, έστω και δειλό, για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τόσο θα χτυπάμε με δύναμη τα… τύμπανα της ισονομίας και της ελευθερίας. 

Το όραμά μας είναι μια πολύχρωμη και ενταξιακή κοινωνία, με την παρουσία ενός ισχυρού κοινωνικού κράτους, οπού η συνυπευθυνότητα και η μέριμνα δίνουν τις απαντήσεις στον ατομικισμό και τους «νόμους της αγοράς».

Μια κοινωνία, που θα χωρά όλα τα χρώματα, όλους τους ανθρώπους, όλες τις ευαισθησίες. Μια κοινωνία, που δεν  θα κυριαρχεί το μίσος στο διαφορετικό, στο «άλλο», σε αυτό που δεν αντιλαμβάνεται, γιατί δεν θέλει να αντιληφθεί.

Υπερασπιζόμαστε την ελευθερία με πάθος. Ωστόσο, η ελευθερία θα είναι κάλπικη, λόγια του αέρα, κόλπο των αγορών, ελευθερία για λίγους και προνομιούχους αν δίπλα της δεν είναι η δικαιοσύνη και τα δικαιώματα. Το μήνυμα της ελευθερίας θα συγκινεί και θα συνεγείρει όσο θα έχει τη δυνατότητα να γίνεται πράξη και να μην πνίγεται στον ασφυκτικό κλοιό της ένδειας, της φτώχειας και του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.

Υπερασπιζόμαστε τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου με πάθος. Ιδιαίτερα σήμερα, που ο φασισμός σηκώνει κεφάλι σε όλο τον κόσμο. Και θα είμαστε σε κάθε σημείο, που το φίδι του φασισμού θα βγαίνει από την τρύπα του και θα ρίχνει το δηλητήριό του. Για να μιλήσουμε για τις αξίες μιας ζωής αλλιώς, μιας ζωής με αξιοπρέπεια, με ασφάλεια, με δικαιώματα, με δικαιοσύνη και ελευθερία.