«Δεν έχουν παιδιά που να έχουν πάει σχολείο αυτοί που σκέφτονται τα πρόστιμα;». Η απορία ανήκει σε παλαίμαχο εκπαιδευτικό που υπηρέτησε για δεκαετίες τη δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση και γνωρίζει καλά τις συνήθειες των παιδιών, τις ανησυχίες τους, τις ιδιαιτερότητες της μαθητικής και εξωσχολικής ζωής.

Δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο ακριβής -αν και έμμεση- παρατήρηση για τις απειλές της κυβέρνησης προς τους εφήβους που σε μια βδομάδα από τώρα αναμένεται να επιστρέψουν στις σχολικές αίθουσες.

Αλήθεια όμως σε ποιες σχολικές αίθουσες θα επιστρέψουν και υπό ποιες συνθήκες; Οι μαθητές ηλικίας από 12 έως 18 χρονών στην συντριπτική τους πλειοψηφία θα αναγκαστούν να βρίσκονται σε αίθουσες γεμάτες μαζί με ακόμα 26 συμμαθητές τους, χωρίς να τηρούνται απολύτως οι υγειονομικοί κανόνες, ανοικτές για να αερίζονται και με το κρύο να απειλεί, χωρίς μαζικά τεστ και σοβαρή ιχνηλάτηση των ιδίων και των καθηγητών τους.

Προφανώς οι ιθύνοντες που εμπνεύστηκαν το να επιβάλλονται πρόστιμα στους μαθητές εάν δεν επιστρέφουν αμέσως σπίτι τους γνωρίζουν τις ανεπάρκειες στα μέτρα προστασίας των μαθητών, που οφείλονται σε ολιγωρίες και ανικανότητα. Ωστόσο δεν υπάρχουν μόνο ακούσιες ενέργειες της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας, που οδηγεί σε τέτοιες καταστάσεις.

Στην πραγματικότητα υπάρχουν δυο στρατηγικοί στόχοι πίσω από την εκστρατεία προστίμων σε παιδιά. Ο πρώτος είναι η καλλιέργεια φόβους στα ίδια τα παιδιά και τους γονείς τους, τώρα μάλιστα που ενδέχεται να εξαντληθεί η ανοχή του Μητσοτάκη και να αυξηθεί το πρόστιμα στα 500 ευρώ ανά παραβάτη.

Ο δεύτερος στόχος έχει να κάνει με τη δημιουργία κλίματος γενικευμένης ανασφάλειας στην κοινότητα των γονιών και να δυσφημιστεί το δημόσιο σχολείο ως χώρος εν γένει επικίνδυνος για τη δημόσια υγεία. Έτσι ώστε, τελικά, να πριμοδοτηθεί ξανά η ιδιωτική εκπαίδευση και οι αγαπημένοι της Νίκης Κεραμέως σχολάρχες.

Ας το εξετάσουμε την ρεαλιστική διάσταση των πραγμάτων. Η κυβέρνηση, δια της υφυπουργού Ζέττας Μακρή, που λογοδοτεί στην Νίκη Κεραμέως, βάζει στο στόχαστρο τα παιδιά που επιστρέφουν σπίτι τους χωρίς μεταφορικό μέσο, τα παιδιά, δηλαδή, που πηγαίνουν σε σχολεία της γειτονιάς τους. Σε δημόσια σχολεία, δηλαδή. Είναι εκείνα τα παιδιά, που έχουν την ευκαιρία να συναναστραφούν με φίλους τους στις γειτονιές, να φτιάξουν παρέες, να διαβούν τις περιοχές τους, να γελάσουν, να ερωτευτούν, χωρίς να είναι αναγκασμένα να επιστρέψουν με πούλμαν στην οικογένειά τους.

Αυτή την πραγματική αγνή ανεμελιά των παιδιών βάζει στο στόχαστρο το Υπουργείο Παιδείας. Και σκορπά μίσος στις τάξεις των μαθητών, που δεν πρόκειται να επιτρέψουν σε καμιά κυβέρνηση την απαγόρευση να απολαμβάνουν την -κατά Ρολάν Μπαρτ- πατρίδα τους, την παιδική ηλικία.