Η τεράστια νίκη της Αριστεράς στη Χιλή, και μάλιστα απέναντι σε έναν πινοσετικό οπαδό, ερμηνεύτηκε ως νίκη των προοδευτικών δυνάμεων και των συμμαχιών. Είναι, φυσικά, μια ερμηνεία, αλλά εκτός της εξίσωσης βγήκε ίσως το πιο σπουδαίο κομμάτι της.

Θυμάστε την Καμίλα Βαγιέχο; Εκείνη τη φοιτήτρια που πριν από μια δεκαετία επισκεπτόταν τα κόμματα της ευρωπαϊκής Αριστεράς και εμείς την ακούγαμε ως μία εκ των πρωτοστατών του τεράστιου πανεκπαιδευτικού, ταξικού κινήματος που είχε ξεσπάσει τότε στη Χιλή; Είχε νεκρούς, είχε τραυματίες, αλλά είχε και κάτι ακόμα: Παρακαταθήκη. Ο τωρινός Πρόεδρος της Χιλής Γκαμπριέλ Μπόριτς ήταν ένας από τους πρωτοστάτες του ίδιου κινήματος. Έλεγαν τότε ότι το πρόβλημα του καπιταλισμού, του νεοφιλελευθερισμού, είναι ευρύτερο και δομικό. Σήμερα πήραν τη διακυβέρνηση, έχοντας μάλιστα ένα υπουργικό σχήμα με 14 γυναίκες από συνολικά 24 υπουργούς. Όχι και άσχημα.

Αυτά τα παιδιά δεν είναι πάνω από 36 ετών κι αυτή ακριβώς είναι η σημαντική πλευρά της εξίσωσης. Είναι τα παιδιά που βγήκαν κατευθείαν μέσα από το τεράστιο χιλιανό κίνημα, διαμόρφωσαν την Αριστερά της πατρίδας τους και, πράγμα που δεν συμβαίνει καθόλου συχνά, τους παραδόθηκε η σκυτάλη. Κι αυτοί πήραν την κυβέρνηση.

Λέμε κι εμείς διαρκώς ότι πρέπει να προσελκύσουμε τους νέους, οι νέοι να μας ψηφίσουν, οι νέοι να μας στηρίξουν, οι νέοι να οργανωθούν, οι νέοι είναι το πασπαρτού κλειδί σε όλα πλην της λήψης των αποφάσεων. Καλοί είναι, δηλαδή, οι νέοι, αλλά κυρίως αν ακούνε τους παλιούς. Και δεν λέω, όσο χίπστερ κι αν είναι η γενιά μας, σε καφενείο που παίζουν πρέφα δεν θα πάμε να πιάσουμε συζήτηση. Πρέπει και οι νέοι να νιώθουν ότι ανήκουν, όχι ότι ακολουθούν.

Με παλιά εργαλεία το μέλλον δεν ήρθε πουθενά. Και η Χιλή μάς αρέσει, είναι από τα παραδείγματα που διαχρονικά αγαπάμε να επισημαίνουμε. Να τη βλέπουμε, όμως, όπως μας κοιτάζει αυτή, όχι όπως την κοιτάζουμε εμείς.