Κατάμαυροι περνούν καιροί και χρόνοι, κι όσο η ανθρωπότητα θα επιτρέπει η ζωή κι ο πλανήτης να ματώνουν στα σύνορα, στα εργοστάσια, στους πολέμους, άλλο τόσο θα γλεντοκοπούν οι δολοφόνοι…
«Καλούμεν»
Κατάμαυροι περνούν καιροί και χρόνοι.
Κυβερνούνε τον κόσμο ποιοι δαιμόνοι;
Πατέρες, τ’ άνθος της ζωής, η νιότη,
ενός «καλούμεν…» σκλάβα η ανθρωπότη
στη μαύρη ανάβει της σφαγής μανία
κ’ ενώ μανιάζει η αδερφοχτονία
κι ο Χάρος χώρες και χωριά ερημώνει,
μακρυά γλεντοκοπούν οι δολοφόνοι.
Ιωσήφ Ραφτόπουλος (1890- 1923)
[Πηγή, η εξαιρετική σελίδα στο facebook «Ποίηση Μεσοπολεμική»]
