Τα περιφερειακά νοσοκομεία είναι στα όριά τους. Στέκουν όρθια από τον ακάματο καθημερινό αγώνα γιατρών, νοσηλευτών-τριών και όλου του προσωπικού. «Το νοσοκομείο του Κιλκίς είναι παλιό, με πολλές ελλείψεις προσωπικού, που αναγκάστηκε να δημιουργήσει μονάδες χωρίς να έχει τις απαραίτητες υποδομές» εξηγεί μιλώντας στην ΑΥΓΗ ο διευθυντής του Τμήματος Επειγόντων Περιστατικών στο νοσοκομείο του Κιλκίς Πέτρος Παππάς.

Το κυριότερο πρόβλημα είναι ότι μεγάλο τμήμα του προσωπικού έχει νοσήσει, υπογραμμίζει ο γιατρός προσθέτοντας ότι οι ανάγκες καλύπτονται με μετακινήσεις και κάποιες λίγες προσλήψεις σε επικουρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, ενώ μόνιμη πρόσληψη δεν έχει γίνει καμία. Όπως αναφέρει, η κλινική Covid με 55 κρεβάτια είναι σχεδόν πάντα γεμάτη, όπως και η κλινική ύποπτων περιστατικών.

Ενδεικτικό είναι ότι οι γιατροί που εκλήθησαν να στελεχώσουν το νέο τμήμα Covid, που νοσηλεύει 55 ασθενείς, δεν είναι εξειδικευμένοι ιατροί λοιμωξιολόγοι. Υπάρχει ένας αξονικός τομογράφος στο νοσοκομείο, που χρησιμοποιείται και από τα κρούσματα Covid και από τους υπόλοιπους ασθενείς, ενώ -σε πανελλήνια πρωτοτυπία- έχουμε κοινή είσοδο για τα τακτικά και τα επείγοντα ιατρεία, κάτι που δημιουργεί επιπλέον προβλήματα.

Ο κ. Παππάς νόσησε και ο ίδιος από τον κορωνοϊό, σε κάποια επαφή του με ασθενή -όπως και ένα μεγάλο κομμάτι του προσωπικού-, καθώς εργαζόταν ελλείψει προσωπικού και στα επείγοντα περιστατικά Covid και στα μη Covid. «Δουλεύαμε παντού, όπου υπήρχε ανάγκη, αλλά, όσο κανείς και αν εφαρμόζει τα μέτρα υγιεινής, ο ιός διασπείρεται αερογενώς και είναι πολύ πιθανό να νοσήσει είτε το προσωπικό είτε συγγενείς». Σύμφωνα μάλιστα με δημοσιεύματα, 60 άτομα από το προσωπικό έχουν νοσήσει όπως και συγγενείς τους.

Σοβαρά προβλήματα με την καταγραφή των κρουσμάτων

Ενδεικτικό του χάους που επικρατεί με την καταγραφή των κρουσμάτων είναι ότι ενώ ο γιατρός είχε ενημερώσει το νοσοκομείο του πως το τεστ βγήκε θετικό και παρ’ όλο που εξακολουθεί να νοσεί με Covid-19 εδώ και δύο εβδομάδες, το όνομά του δεν είναι καταγεγραμμένο στην ΗΔΙΚΑ (Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση Κοινωνικής Ασφάλισης), δηλαδή στο Εθνικό Μητρώο Ασθενών με Covid-19.

Επίσης, ιδιωτικό εργαστήριο που συνεργάζεται με το νοσοκομείο του Κιλκίς για αδιευκρίνιστο λόγο δεν ανακοίνωνε τα κρούσματα επί δέκα μέρες παραπλανώντας για την κατάσταση που επικρατεί αναφορικά με τον κορωνοϊό στην πόλη.

Κατά συνέπεια, εγείρονται πολλά ερωτήματα για το ποιος καταγράφει τελικά και αν αυτό γίνεται σωστά. Υπάρχουν αξιόπιστες καταγραφές από τα ιδιωτικά κέντρα; Θα διερευνηθεί από κάποιον; Διότι επικρατεί μεγάλη σύγχυση για το ποια είναι η υγειονομική πραγματικότητα στη χώρα.

Ο γιατρός εκτιμά ότι η τραγική αυτή κατάσταση είναι αποτέλεσμα έλλειψης σχεδιασμού, καθώς και του ότι δεν επέλεξε η κυβέρνηση να στηρίξει το σύστημα Υγείας με συγκεκριμένο σχέδιο διαχείρισης. «Όλα γίνονται την τελευταία στιγμή, με μπαλώματα».

Παρ’ όλο που έχουμε εξοικειωθεί με τον θάνατο, είναι τραγικό αυτό που βιώνουμε τώρα, μου λέει ο κ. Παππάς. «Περιβαλλόμαστε διαρκώς από μια απειλή και δεν είμαστε πλήρως εξοπλισμένοι και έτοιμοι να προσφέρουμε το μέγιστο δυνατό» τονίζει εκφράζοντας με δραματικό τόνο την αγωνία του για τον υγειονομικό αυτόν όλεθρο.

Σήμερα ήρωες, αύριο νεκροί ή επαίτες

Τα εγκληματικά λάθη της κυβέρνησης στο δεύτερο κύμα της πανδημίας περιγράφει ο προϊστάμενος κλινικής Covid του νοσοκομείου “Παπαγεωργίου” Βασίλης Παπαδόπουλος. Ειδικότερα στη Θεσσαλονίκη ήταν τραγικό το θέμα με τον ΟΑΣΘ, διότι ο κόσμος συνωστιζόταν καθημερινά. Τα τεστ Covid έπρεπε να έχουν γίνει νωρίτερα και να συνταγογραφούνται, ενώ ο τουρισμός δεν έπρεπε να ανοίξει καθόλου χωρίς τεστ Covid. Πολλοί ήταν αυτοί που έμπαιναν από τη Βουλγαρία με «πληρωμένο» τεστ και πλαστές σφραγίδες, προσθέτει ο γιατρός.

Αναφορικά με τα τεστ, από 24.500 και 28.000 φτάσαμε να γίνονται 6.500. Είναι προφανές ότι αν γίνουν 100, θα έχουμε 5 κρούσματα. Την ίδια ώρα, «το νοσοκομείο βογκάει. Είναι απαράδεκτο να μην υπάρχουν ειδικευμένοι γιατροί σε κάθε κλινική. Το απόγευμα μένει ένας παθολόγος και κάποιες άλλες ειδικότητες που κάνουν ό,τι μπορούν αλλά δεν ξέρουν την παθολογία».

Παράλληλα, μου μεταφέρει τη μαρτυρία γιατρού ογκολόγου ότι δεν γίνονται χημειοθεραπείες. «Οι άνθρωποι έχουν ραντεβού με καθυστέρηση 6 – 9 μήνες. Πολλούς ασθενείς με καρκίνο δεν τους βάζουν στα νοσοκομεία και αναγκάζονται να πηγαίνουν όσοι μπορούν στον ιδιωτικό τομέα». Συνεχίζει να μου περιγράφει μια κατάσταση δραματική: «Τα εξωτερικά ιατρεία υπολειτουργούν. Αντί να επιτάξουν ιδιωτικά νοσοκομεία όπως το Διαβαλκανικό και ο ‘Άγιος Λουκάς’, που είναι δυνατά σε νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό, επιτάσσουν Κέντρο Αποκατάστασης και το ‘Σαραφιανό’, που η επιθεώρηση το βρήκε ακατάλληλο. Μιλάμε για εγκλήματα».

Τέλος, επισημαίνει το γεγονός ότι τα νοσοκομεία έγιναν «μονοθεματικά». Τι γίνονται οι άλλες ασθένειες; Είχαν πει ότι θα έκαναν κατά 80% Covid και τα έκαναν κατά 95%. Από πότε ο καρκίνος δεν είναι επείγων; αναρωτιέται ο γιατρός και υπογραμμίζει την αυταπάρνηση με την οποία εργάζεται το προσωπικό των νοσοκομείων.

«Τα πρωτόκολλα από τον ΕΟΔΥ κάθε μέρα αλλάζουν και καλούμαστε να τα εφαρμόσουμε. Ντρέπομαι να αντικρίσω τους νοσηλευτές μου. Δουλεύουν εννέα μέρες, μπορεί και δέκα μέρες, με ένα ρεπό μόνο. Κάποιοι δεν αντέχουν. Λιποθυμούν με την άσπρη ποδιά. Αυτό πρέπει να σταματήσει κάποτε. Δουλεύουμε με αυταπάρνηση και εθελοντισμό αλλά αυτό πρέπει να σταματήσει, γιατί κινδυνεύουμε, όχι εμείς, τα παιδιά μας, οι οικογένειές μας, αλλά πρωτίστως οι ασθενείς». Η συζήτησή μας εδώ τελειώνει, με την αγωνία να αιωρείται. Πόσο θα αντέξουν αβοήθητοι; Για πόσο ακόμα αυτή η ανέμελη κυβέρνηση θα συνεχίσει να αποφεύγει την τραγική πραγματικότητα και να προσβάλλει την αλήθεια;

Τα στοιχεία όσων μίλησαν στην ΑΥΓΗ βρίσκονται στη διάθεση της εφημερίδας.

Αποχαιρετισμός στον νοσηλευτή Γιώργο Γεωργιάδη

Συντετριμμένος από την απώλεια του νοσηλευτή Γιώργου Γεωργιάδη μίλησε στην ΑΥΓΗ για τον εξαίρετο αυτό άνθρωπο ο προϊστάμενος κλινικής Covid του νοσοκομείου “Παπαγεωργίου” και επιστήθιος φίλος του Βασίλης Παπαδόπουλος.

Βαθιά θλίψη προκάλεσε στη Θεσσαλονίκη ο θάνατος του νοσηλευτή Γιώργου Γεωργιάδη, στα 60 του έτη, από κορωνοϊό. Ήταν προϊστάμενος του Τμήματος Βραχείας Ογκολογίας του νοσοκομείου “Παπαγεωργίου”, παντρεμένος, με τέσσερα παιδιά και δύο εγγόνια.

Ήταν ένας νοσηλευτής ηγέτης, πρωτοπόρος και οραματιστής της νοσηλευτικής Επιστήμης. Ταξίδεψε στην Αμερική για να εκπαιδευτεί και στη συνέχεια εκπαίδευσε όλες τις νέες γενιές νοσηλευτών. Είχε δύσκολα παιδικά χρόνια, καθώς ο πατέρας του ως αριστερός έκανε επτά χρόνια εξορία στον Εμφύλιο και άλλα επτά χρόνια στη φυλακή. Ξεκίνησε να δουλεύει από 14 ετών πουλώντας κουλούρια και μετά σε ένα εργοστάσιο με σίδερα. Ήταν ένας αγωνιστής της Αριστεράς, πάντα πρωτοπόρος στους αγώνες για τη Δημοκρατία. Ήταν οργανωμένος στο ΚΚΕ και μετέπειτα υπήρξε φίλος του ΣΥΡΙΖΑ. Βοηθούσε αθόρυβα πάρα πολύ κόσμο. Άφησε το αποτύπωμά του στο νοσοκομείο και στη νοσηλευτική. Υπηρέτησε ως υποδιευθυντής της Νοσηλευτικής Υπηρεσίας ώς πριν από δύο χρόνια και μετακινήθηκε μετά στο Τμήμα Ογκολογικής, όπου ήταν πολύ ευτυχισμένος που βοηθούσε τους καρκινοπαθείς. Αγάπησε με πάθος τη νοσηλευτική και ενέπνευσε πολλούς. Έκανε διάσημο το νοσοκομείο για το Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών.

Με θλίψη ο Βασίλης Παπαδόπουλος συνεχίζει: «Δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ. Δεν μπορέσαμε να του πιάσουμε το χέρι καν για να τον αποχαιρετήσουμε. Του οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ». Η κηδεία εξαιτίας της Covid έγινε μόλις με πέντε άτομα, ενώ ούτε καν η οικογένειά του δεν μπόρεσε να πάει. Είχε ήδη χάσει τη μητέρα του από Covid, ενώ νοσηλεύονται επίσης η αδερφή του και ο πατέρας του. Ήταν ένας αθόρυβος άνθρωπος, που βοήθησε άπειρο κόσμο. Κατά πάσα πιθανότητα νόσησε στο νοσοκομείο, όπως και πολλοί άλλοι. Αυτή τη στιγμή, έχω τέσσερις ανθρώπους θετικούς και πριν λίγες μέρες είχα οχτώ από τους είκοσι».

Οι νεκροθάφτες σαν αστροναύτες

Η θεία Γιαννούλα είχε περάσει από καιρό τα 80 και είχε βυθιστεί στην άνοια. Χάρη στην αξιοπρεπή της σύνταξη, είχε εγκατασταθεί εγκαίρως σε έναν σχετικά ανθρώπινο οίκο ευγηρίας – όπου και την επισκεπτόταν ο μόνος δικός της άνθρωπος στη Θεσσαλονίκη, η ανιψιά της. Αυτή ήταν και η μόνη που τη συνόδεψε στην τελευταία της κατοικία το περασμένο Σάββατο. Κι αυτό διότι η θεία πέθανε από κορωνοϊό. Τουλάχιστον έσβησε ήσυχα στον ύπνο της, αποκαμωμένη από τον πυρετό, χωρίς να ξεμείνουν τα πνευμόνια της από οξυγόνο, χωρίς αυτό το βασανιστήριο.

Αλλά ήταν θύμα της Covid-19, από αυτά που μέτρησε ο ΕΟΔΥ. Οπότε δεν υπήρχε καμία περίπτωση να ταφεί στο χωριό της, έξω από τον Πολύγυρο, εκεί που ζει ο αδελφός της, τα ξαδέρφια της, τα υπόλοιπα ανίψια και μικρανίψια της. Την έθαψαν υποχρεωτικά σε έναν από τους λάκκους που ανοίγουν στη σειρά, σε μια γωνιά στα κεντρικά κοιμητήρια της Θεσσαλονίκης. Μέσα σε ένα φέρετρο τυλιγμένο σε σελοφάν. Οι νεκροθάφτες ήταν ντυμένοι σαν αστροναύτες. Η ανιψιά έστεκε μόνη με ένα λουλούδι μπροστά στο μνήμα. Και παρηγορούσε από το κινητό τον πατέρα της, που δεν μπορούσε να πει το στερνό αντίο στην αδελφή του: “Έζησε καλά, μπαμπά, δεν θα την ένοιαζε πώς θα τη θάψουν”, του έλεγε.