Στα τέλη Σεπτέμβρη κυκλοφόρησε στη Βρετανία μια μίνι σειρά, έξι επεισοδίων παραγωγής της τηλεόρασης του SKY με τίτλο «Αυτή η Αγγλία» (This England). Παρουσιάζει τους πρώτους μήνες της θητείας του Μπόρις Τζόνσον, που συνέπεσαν με το πρώτο δολοφονικό κύμα της πανδημίας στο νησί. Οι κριτικές που δέχτηκε η σειρά ήταν αντιφατικές. Σίγουρα δείχνει με δραματικό τρόπο, το πώς βίωσε η κονωνία αυτή την καταστροφή, κάτι που κάποιοι προσπαθούν στο μεταξύ να ξεχάσουν. Βασισμένη σε μαρτυρίες από ανθρώπους που βρέθηκαν στο πρωθυπουργικό περιβάλλον καταδεικνύει τις τραγικές αστοχίες και τις καθυστερήσεις στην αντιμετώπιση του φονικού ιού, αλλά δημιουργεί και την υπόνοια ότι μάλλον θέλει να μεταφέρει μια εικόνα ενός συμπαθούς μεν, αν και όχι τόσο ικανού πρωθυπουργού, ο οποίος από τη μια ζει σε ένα δικό του κόσμο γεμάτο κλασσική λογοτεχνία και αρχαία Ελλάδα (Σαίξπηρ και Περικλής) και από την άλλη περιστοιχίζεται από συμβούλους, που τον οδηγούν σε λάθος αποφάσεις.
Πρωταρχικό ρόλο σε αυτή την κατεύθυνση έπαιξε, όπως έχει στο μεταξύ γίνει γενικώς αποδεκτό ο Ντόμινικ Κάμινγκς, ο οποίος επέμενε να αγνοεί τη σοβαρότητα του θέματος και όταν το συνειδητοποίησε ήταν πλέον αργά. Ο «Ντομ», πρωτεργάτης του Brexit, φανατικός εχθρός οτιδήποτε «Δημόσιου» είναι βεβαίως ο εύκολος στόχος αφού απομακρύνθηκε ως σύμβουλος του Τζόνσον το Νοέμβριο του 2020, όταν και αποκαλύφθηκε ότι είχε σπάσει την καραντίνα τον προηγούμενο Απρίλιο.
Η σειρά εστιάζει πάντως υπερβολικά στην προσωπικότητα του Τζόνσον ως συντρόφου μιας πολύ νεαρώτερης γυναίκας, που γέννησε μάλιστα το παιδί τους εκείνο τον ίδιο Απρίλιο, αλλά και ως «ασθενή» covid που κυριολεκτικά γλύτωσε από του χάρου τα δόντια. Αυτό βεβαίως μπορεί να τον κάνει λίγο πιο συμπαθή σε ένα ορισμένο κοινό, όπως γράφτηκε σε μερίδα του βρετανικού Τύπου. Δεν τον απαλλάσσει όμως από τις ευθύνες της αποτυχίας του, που και ο ίδιος ομολογεί απαγγέλοντας στίχους του Σαίξπηρ:
«Αυτή η Αγγλία, που συνήθιζε να κατακτά άλλους,
Έχει κάνει μια επαίσχυντη κατάκτηση του εαυτού της.
Α, θα εξαφανιζόταν το σκάνδαλο με τη ζωή μου;
Πόσο χαρούμενοι θα ήταν τότε όσοι θέλουν το θάνατό μου!»
Ο Τζόνσον δεν πλήρωσε βεβαίως με τη ζωή του για την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας και τις δεκάδες χιλιάδες αδικαιολόγητους θανάτους, αλλά με την απώλεια της πρωθυπουργίας. Προφανώς όταν βγήκε η σειρά, οι υπεύθυνοι του SKY δεν μπορούσαν να προβλέψουν, ότι ακόμα πιο τραγική από τη φιγούρα του Τζόνσον θα αποδεικνυόταν εκείνη της Λιζ Τρας. Ούτε κανείς στη Βρετανία μπορούσε να φανταστεί ότι ο Μπόρις θα είχε τη φιλοδοξία να διεκδικήσει και πάλι την πρωθυπουργία, έχοντας μάλιστα πλήθος υποστηρικτές, όπως τουλάχιστον διαρρέει το περιβάλλον του. Η χρονική συγκυρία είναι σίγουρα αλλόκοτη.
Μπορεί να ακούγεται φαιδρό «ο εμπρηστής να καλείται να σβήσει τώρα την πυρκαγιά» όπως είπε ένας πρώην υπουργός, αλλά το θράσος του είναι ενδεικτικό του αδιεξόδου του βρετανικού φιλελευθερισμού, που ένα κομμάτι του τουλάχιστον τον βλέπει τώρα ως «πυροσβέστη». Η άλλη λύση αυτή του Ρίσι Σούνακ, που θεωρείται και επικρατέστερη δεν είναι και πολύ πιο ελπιδοφόρα. Μιλάμε για τον πλουσιότερο ίσως πολιτικό της χώρας με μηδενική κοινωνική ευαισθησία, ο οποίος μάλιστα στην συγκεκριμένη σειρά παρουσιάζεται ως ένας πολιτικά ανίδεος ψυχρός λογιστής, που απλώς καλείται να υλοποιήσει εντολές συμβούλων.
Τελικά κάτι πραγματικά οδυνηρό για τους πολίτες της συντελείται εδώ και χρόνια σε «Αυτή την Αγγλία» και το τέλος ίσως να είναι πολύ πιο δραματικό και από αυτό της δραματοποιημένης σειράς, που όσο δραματοποιημένη και αν είναι βοηθά να αποκαλυφθούν συνταρακτικές αλήθειες για τον τρόπο λειτουργίας ενός πολιτικού κατεστημένου, εγκλωβισμένου σε νεοσυντηρητικές ιδεοληψίες.
ΥΓ. Η σειρά είναι διαθέσιμη και στην Ελλάδα σε μια από τις συνδρομητικές πλατφόρμες. Οποιος τη δει δε μπορεί παρά να βρει πάρα πολλές ομοιότητες με τον τρόπο που διαχειρίστηκε την πανδημία στη χώρα μας η κυβέρνηση της «ομάδας Μητσοτάκη», όχι τόσο στο πρώτο κύμα όσο στα επόμενα.
Αποφάσεις ενός στενού κύκλου «έμπιστων» τεχνοκρατών με οικονομικά κριτήρια, προτεραιότητα στην επικοινωνία, αγνόηση επιστημόνων, παραχάραξη των στατιστικών, μίσος για οτιδήποτε δημόσιο, απαξίωση για το Εθνικό Σύστημα Υγείας, έλλειψη τεστ, εξοπλισμού, αδιαφορία για τα γηροκομεία, απευθείας αναθέσεις πολλών εκατομμυρίων σε «κολλητούς» χωρίς κανένα έλεγχο, αδιαφάνεια συνολικά στο χειρισμό και συνεχείς απόπειρες συγκάλυψης των κυβερνητικών ευθυνών. Με τη διαφορά ότι εδώ ο Τύπος δεν είδε τις απανωτές παραβιάσεις από τους κυβερνώντες των περιοριστικών κανόνων, που οι ίδιοι είχαν θεσπίσει, ως προσβολή προς την κοινωνία, αλλά απλώς ως «χαριτωμένα» περιστατικά.
