Οι χυδαίες και αήθεις επιθέσεις κατά συντρόφων θα συνεπάγονται διαγραφή έως το συνέδριο, αποφάσισαν ο Αλέξης Τσίπρας και το Πολιτικό Συμβούλιο, προφανώς επειδή έφτασε σε απροχώρητο η λαίλαπα των κοινωνικών δικτύων.
Η απόφαση της προσωρινής διαγραφής είναι η γρήγορη αντιμετώπιση του προβλήματος. Εναλλακτικά θα έπρεπε να εκπαιδευτούν τα μέλη στη χρησιμότητα και τη χρήση των κοινωνικών δικτύων (δηλαδή του Facebook): Τι εκθέτει το κόμμα, τι δεν το εκθέτει, τι αποτελεί διαρροή και ποια είναι η διαφορά μεταξύ δημόσιας δημοσίευσης και δημοσίευσης “μόνο για φίλους”. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια του χρόνου. Όσο δε για τους κανόνες συντροφικής συμπεριφοράς, τότε δεν υπάρχει ούτε η διάθεση (θα πω εγώ).
Σε γενικές γραμμές, οι διαγραφές δεν είναι η καλύτερη λύση. Η καλύτερη λύση είναι να έχουμε τουλάχιστον την αξιοπρέπεια να μην εκθέτουμε συντρόφους, οργανώσεις, το ίδιο το κόμμα στη δημόσια σφαίρα. Αλλά, εφόσον βασικοί κανόνες συμπεριφοράς δεν τηρούνται, εφόσον και το πολιτικό κλίμα είναι πολωμένο, τι άλλο να γίνει; Αφού η κοινή λογική έβαλε τα πόδια στην πλάτη και ξεκουμπίστηκε.
Από την άλλη, αν είχαμε συντροφική συμπεριφορά, δεν θα είχαμε και πρόβλημα. Λογικό κι αυτό.
Τέλος πάντων, το θέμα είναι να καταλάβουμε πως η δική μας Αριστερά έχει πολύ μεγάλη και πολύ όμορφη ιστορία. Τον κατανοώ τον ενθουσιασμό. Κι εμείς όταν ήμασταν μαθητές και οργανωνόμασταν στη νεολαία, για ένα διάστημα ήμασταν πάρα πολύ παθιασμένοι, συμβαίνουν αυτά στις καινούργιες σχέσεις. Ε, μετά την πρώτη δεκαετία ωριμάζει το πάθος, καταλαγιάζει, καλλιεργείται και μια κουλτούρα συντροφικότητας και αντιμετωπίζεις τα πράγματα με λογική. Σκέφτεσαι πριν μιλήσεις, ας πούμε. Όχι, η αλήθεια να λέγεται, θέλουν χρόνο αυτά τα πράγματα.
Εν πάση περιπτώσει, στο τέλος της ημέρας λύσεις υπάρχουν, αν υπάρχει και διάθεση. Τώρα, αν για να μάθουμε τρόπους συντροφικής συμπεριφοράς πρέπει να φοβόμαστε την τιμωρία, λες και είμαστε στο νηπιαγωγείο, τι να πω. Ας προσέχαμε.