ΓΧΠ

“Στη χώρα του πόνου, ο καθένας μας είναι μόνος”, είπε. Ο γιος κηδεύει την μητέρα του! Εκεί στο τραγικό Μπέργκαμο. Εκεί που η αγία Παραγωγή δεν σταματάει ποτέ. Εκεί που οι εργάτες συνεχίζουν να πηγαίνουν κάθε πρωί στο εργοστάσιο, ενώ ο εργοστασιάρχης παραμένει περίκλειστος στην ασφαλή βίλα του. Όχι, λοιπόν, ο πόνος δεν είναι παγκόσμιος, δεν είναι καθολικός. Για μία ακόμα φορά, η οδύνη αφορά τους «χαμένους έτσι κι αλλιώς», τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους άνεργους, τους άστεγους, τους μετανάστες… η ηδονή της ζωής είναι για τους λίγους…  

*φωτογραφία Piero Cruciatti/AFP