Ανάρτηση του Θόδωρου Μονοκρούσου, Lemnos Post, 7/12/2022
Ανέμιζε χαρούμενα την ουρά του όταν έπαιζε με τα παιδιά, όταν τα συνόδευε ως το σχολείο τους, όταν έτρεχε με τους ποδηλάτες στου Γκύζη, στη Νεάπολη, στο Σύνταγμα, στα Εξάρχεια…
… αλλά γαύγιζε απειλητικά και έδειχνε τα δόντια του στις ομάδες των ΜΑΤ, δάγκωνε και τους τραβούσε τις ασπίδες, πρώτος αυτός, προσπαθώντας να διώξει την απειλή για τους διαδηλωτές, να προστατεύσει τους συγκεντρωμένους.
Πάντα μπροστά από την πρώτη γραμμή των συγκεντρωμένων. Το πρώτο χτύπημα με γκλομπ, η πρώτη κλωτσιά, η πρώτη ρίψη χημικών ήταν πάντα για αυτόν.
Άφοβος σε όλα, εκτός από τις κρότου-λάμψης.
Ήταν ο Λουκάνικος,
ένας από τους σκύλους που πήραν θέση, που διάλεξαν όχθη.
Γεννήθηκε το 2004. Τον εγκατέλειψαν κουτάβι έξω από την Νομική όπου τον βρήκε και τον υιοθέτησε οικογένεια κατοίκων της περιοχής.
«Ο Λουκάνικος δεν υπήρξε ποτέ αδέσποτο. Ο Λουκάνικος ήταν ένας σκύλος που τα βράδια, έστω και αργοπορημένος, γύριζε πάντα σπίτι του. Ο Λουκάνικος εκτός από χιλιάδες φίλους είχε και μια σταθερή οικογένεια που τον έτρεχε κάθε τρεις και λίγο στους γιατρούς για τα προβλήματα που του άφηναν τα δακρυγόνα και τα χημικά της αστυνομίας. Η κυρία Κατερίνα μιλώντας μου για τον Λουκάνικο, που η οικογένεια είχε βαφτίσει Θόδωρο, μου τον χαρακτήρισε «φιλόσοφο» για τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόταν τα όσα συνέβαιναν γύρω του, αλλά και για το βλέμμα που παρατηρούσε τον κόσμο». (Π. Κατσάκος, Αυγή, 12/10/2014)
Λένε ότι εμφανίστηκε σε διαδήλωση για πρώτη φορά στις 7 Δεκεμβρίου 2008 στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας, όπου τα ΜΑΤ ανέκοψαν την μεγάλη πορεία από το Μουσείο προς την ΓΑΔΑ, πορεία διαμαρτυρίας για την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου το βράδυ της προηγούμενης ημέρας.
Αστικός μύθος;
Ίσως.
Γεγονός είναι ότι ο Λουκάνικος ήταν πάντα στο πλευρό των διαδηλωτών στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 και σε όλες τις μεγάλες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά της λιτότητας που ακολούθησαν τα πρώτα χρόνια της οικονομικής κρίσης ως το 2012.
Η ζωή του ήταν η ζωή ενός «Αγανακτισμένου».
Μια ζωή γεμάτη χάδια και φροντίδα από την οικογένειά του, από τους συντρόφους του διαδηλωτές, από τα παιδιά και τους μαθητές των Εξαρχείων, από τους ποδηλάτες στου Γκύζη, στην Πλατεία Συντάγματος και στη Νεάπολη.
Μια ζωή γεμάτη πληγές και τραύματα που κατέληξε σε διαλυμένα πνευμόνια από τα χημικά της αστυνομίας.
Αυτός ο τετράποδος εξεγερμένος δεν ήταν δυνατόν να μείνει χωρίς δημοσιότητα.
Για τον Λουκάνικο έχουν γίνει δεκάδες δημοσιεύσεις, αρθρογραφήσεις, αφιερώματα, video και ντοκυμαντέρ από τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα μαζικής επικοινωνίας και από τηλεοπτικά δίκτυα παγκόσμια:
BBC, Euronews, ΑΒC (Australia), Al Jazeera, Guardian, Reuters, Daily Telegraph, ΙΤΝ, International Business Time, Business Insider. Ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Γίνεται γκράφιτι στου Ψυρρή στο κέντρο της Αθήνας, τραγούδι και video στην Αγγλία (David Rovics- The Riot Dog), διαφήμιση της ΝΙΚΟΝ, bar στην Μαδρίτη παίρνει το όνομά του.
Το περιοδικό ΤΙΜΕ τον αναδεικνύει «Πρόσωπο της χρονιάς 2011»
Το 2012 αποσύρεται από τις πλατείες και τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Η οικογένειά του έκρινε πως η κατάσταση των επιβαρυμένων από τα χημικά πνευμόνων του δεν επιτρέπει άλλη ενεργό δράση.
«Έφυγε» ήσυχα τον Μάιο του 2014.
Εκεί που πήγε δεν είναι μόνος.
Είναι με τους άλλους συντρόφους του που όπως και αυτός διάλεξαν όχθη. Με τον Ντικ της ομάδας του Μούδρου, τον Κανέλλο και την Σανπαπιέ από την πλατεία Συντάγματος.
Χοροπηδούν όλοι μαζί προσπαθώντας να τραβήξουν την κόκκινη μαντήλα από τον λαιμό του Νέγκρο Ματαπάκος από το Σαντιάγο της Χιλής,
… χαρούμενοι γιατί βρήκαν έναν τόπο χωρίς χωροφυλάκους, κλωτσιές, γκλομπ, δακρυγόνα και χημικά.
