Περπατώ στο βουνό, μαζί με τις μέρες του Απριλομάη. Μπορούμε να τους θεωρήσουμε σαν ένα μήνα κι ας τους έχει διαχωρισμένους το καλεντάρι. Η συνέχειά τους δεν είναι όπως άλλων γειτόνων μηνών. Τούτοι ’δώ είναι αδερφομοίρια, καταχωρισμένοι στα χαρτιά με διαφορετικό όνομα και αρίθμηση. Κοιτάς στα πλάγια σου και η ζωή ξεπηδά ολούθε.
Το μονοπάτι ξέχειλο από ζωή. Παραμερίζεις τις αγριοτριανταφυλλιές για να περάσεις. Στα μάτια σου αποτυπώνεται το κόκκινο, το ροζ και τ’ άσπρο των μικρών μπουμπουκιών. Βάζεις σημάδια, για να ’ρθεις στον καιρό να κόψεις τα κυνόροδά τους, να κάνεις μείγματα με άλλα αγριοβότανα για νέα ροφήματα.
Κοιτάς το χώμα· ξερικό, πάει μήνας από την τελευταία βροχή. Κι όμως όλα τα φυτά της φύσης είναι στο απόγειο της βλάστησης. Εντοπίζεις νέες συστάδες ρίγανης, απ’ την ονομαζόμενη καλή, τη λεπτή, τη γεμάτη ταξιανθίες, ο μίσχος της, και πλούσια σε αιθέρια έλαια. Παραδίπλα το ταπεινό φιτιλάκι. Πόσες γιαγιάδες άραγε να μαζεύουν τα άνθη τους, τα αποξηραίνουν για να τα χρησιμοποιήσουν ως φιτιλάκια όπως παλιά;
Να και ο ορνός· το αρσενικό, άγριο δέντρο της συκιάς. Μέσα Μάη οι καρποί του είναι στην καλύτερη ώρα τους για κόψιμο. Ούτε μικροί ούτε μεγάλοι, ολόδροσοι. Κόβω αρκετά κομμάτια, να γίνουν γλυκό συκαλάκι, να ’χουμε να φιλέψουμε τους φίλους, επισκέπτες του καλοκαιριού.
Αξαφνα ακούς άγνωστο ήχο που δυναμώνει. Γυρνάς πίσω και αντικρίζεις μερικά κριάρια. Θρεμμένα, σαν μικρά μοσχαράκια, με τα στριφτά κέρατά τους. Είναι οι επιβήτορες του διπλανού κοπαδιού. Τώρα βρίσκονται απομονωμένα, σε αποχή – αργία από τα αναπαραγωγικά τους καθήκοντα. Στον κυρίως βοσκότοπο βόσκουν οι προβατίνες με τις νέες αρνάδες. Αυτές επιλέχτηκαν να γίνουν οι νέες μάνες, να συμπληρώσουν το κοπάδι. Είναι το λεσβιακό πρόβατο, που μεγαλώνει σε δύσκολα και φτωχά εδάφη.
Παίρνω τον δρόμο της επιστροφής. Και να, σε μια στροφή του δρόμου αντικρίζω τον ολοστρόγγυλο δίσκο του φεγγαριού πάνω απ’ τον κόρφο της Καλλονής. Κάθεται στην απέναντι βουνοκορφή κι είναι έτοιμος να κυλήσει, σαν μπάλα που περιμένει ένα μικρό σπρώξιμο. Κι αρχίζει το παιχνίδισμα της φύσης. Μόλις χαμηλώσει ο δρόμος χάνεται απ’ τον ορίζοντα το φεγγάρι. Μετά από λίγο, σε μια ευθεία παρουσιάζεται μπροστά σου, σαν κατακόρυφος ιπτάμενος δίσκος. Τα δέντρα πού και πού κρύβουν κάποιο μέρος του, αλλού σκεπάζουν για λίγο. Και ξανά απ’ την αρχή. Μέχρι που χάνεται τελείως, όταν μπεις στο μεγάλο πευκοδάσος του νησιού.
Ομως όταν βγεις, σε μια ισάδα του άλλου κόρφου ξεπετάγεται μπροστά σου με όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Στέκεσαι στην άκρη και κρατάς μέσα σου τούτη την εικόνα. Τη Σελάνα της Σαπφώς πάνω απ’ τα νερά της Γέρας και των ελαιώνων της.
συγγραφέας, διδάκτορας Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας
