Η «εξορία» του Βενιζέλου στη μαύρη λίστα των εχθρών του Μητσοτάκη, σύμφωνα με την “Καθημερινή”,  αποκαλύπτει την αχίλλειο πτέρνα της σημερινής κυβέρνησης. Η ΝΔ είχε καταφέρει να κρύψει τη συχνά καταστροφική πολιτική της σε αρκετούς τομείς, από το ρεκόρ θανάτων από covid μέχρι την εκτόξευση της ακρίβειας, πίσω από ένα ενημερωτικό προπέτασμα καπνού και με την επίκληση του αντι-συριζα συνδρόμου: «φανταστείτε να ήταν αυτοί οι κατσαπλιάδες αριστεροί στην κυβέρνηση».
 
Όμως η υπόθεση των υποκλοπών, έφερε στην επιφάνεια μια άλλη, αδυναμία που ούτε κρύβεται, ούτε χαλιναγωγείται εύκολα: την αλαζονεία του ίδιου του Κυριάκου Μητσοτάκη. Κανονικά, ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να προσπαθήσει, μετά το ξέσπασμα του σκανδάλου, να διατηρήσει κάποιες γέφυρες επικοινωνίας με τον Νίκο Ανδρουλάκη. Μόνο έτσι θα μπορούσε να συντηρηθεί μια στρατηγική μετεκλογικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και απομόνωσης του ΣΥΡΙΖΑ.
 
Αυτό προσπάθησαν να κάνουν κάποιοι στο Μέγαρο Μαξίμου, διαρρέοντας στο “Βήμα” ότι ο Μητσοτάκης θα ζητούσε συγνώμη από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.
 
Τελικώς, σε αυτό το κρίσιμο Σαββατοκύριακο αμέσως μετά την έκρηξη της βόμβας, ο ίδιος ο πρωθυπουργός αποφάσισε να τηρήσει σκληρή γραμμή. Αυτό δεν υπακούει σε καμία εκλογικευμένη τακτική, αλλά σε προσωπικά χαρακτηριστικά, του τύπου: «δεν θα ζητήσω συγνώμη από αυτόν».
 
Το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται και στην περίπτωση Βενιζέλου, ίσως του πιο κρίσιμου κρίκου στο αντι-Συριζα μέτωπο. Παρά τη σφοδρή κριτική του πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ για τις υποκλοπές, θα έπρεπε λογικά να επιδιωχθεί το χαμήλωμα των τόνων. Αντίθετα επικράτησε και εδώ η υπεροψία: «να μου κάνει κριτική αυτός που τον πρότεινα για την Επιτροπή των Σοφών στο Συμβούλιο της Ευρώπης;». Στην μαύρη λίστα λοιπόν.
 
O ίδιος ο κ. Βενιζέλος, στη επικριτική δήλωση του για τις υποκλοπές, πάτησε ακριβώς αυτόν τον ..κάλο: «το μείγμα αίσθησης παντοδυναμίας και ακρισίας απέβη ανεξέλεγκτο», αναφέρει για τα αίτια των παρακολουθήσεων.
 
 Η αλαζονεία Μητσοτάκη, ένα είδος πριγκιπικής αυταρέσκειας άλλων εποχών, έχει παρατηρηθεί σε πολλά περιστατικά της τρίχρονης διακυβέρνησης. Από το σπάσιμο του lockdown μέχρι το κορονο-πάρτι στην Ικαρία, ο πρωθυπουργός συμπεριφέρεται σαν να είναι υπεράνω των κοινών θνητών. Πολιτικός αρχηγός της αντιπολίτευσης, μου έχει διηγηθεί ότι, σε διμερείς συναντήσεις, αρνιόταν με υπεροπτικό ύφος κάθε συναινετική πρόταση.
 
Αυτή η συμπεριφορά δεν είναι προϊόν οικογενειακής παράδοσης. Τόσο ο πατήρ Κωνσταντίνος  όσο και η Ντόρα Μπακογιάννη, προσπαθούσαν σε παρόμοιες περιπτώσεις να μην ανάψουν και άλλο τα αίματα. Για να πάρει την εξουσία, ο Κυριάκος κόπιαρε την τακτική του πατρός που είχε καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση το 1989-90, φλερτάροντας με την Αριστερά με ένα κεντρώο πρόσωπο. Ο γιός παρουσιάστηκε ως φιλελεύθερος, καταφέρνοντας να προσεταιριστεί το κέντρο και διευρύνοντας το εκλογικό ποσοστό της ΝΔ.
 
Αλλά από εκεί και μετά είναι ζήτημα χαρακτήρα, που φαίνεται στις δύσκολες στιγμές. Ολες οι συνεντεύξεις του είναι με φιλικούς δημοσιογράφους, συχνά προσυνενοημένες. Ιδιαίτερα όταν αισθάνεται σε δύσκολη θέση, χωρίς τη ζεστασιά ενός προστατευμένου περιβάλλοντος, ο κ. Μητσοτάκης αντιδρά επιθετικά: το είδαμε στις περιπτώσεις της Ολλανδέζας δημοσιογράφου καθώς και του ρεπόρτερ του euractiv, του οποίου η αρθρογραφία δεν άρεσε στον πρωθυπουργό. «Με προσβάλλετε», του είπε ο. Σ. Μιχαλόπουλος, στο γνωστό επεισόδιο. «Θα το συνηθίσεις», απάντησε ο κ. Μητσοτάκης και αποχώρησε από τη συνέντευξη, πριν καλά καλά αρχίσει.
 
Η αλαζονεία τον οδήγησε και στο ολέθριο λάθος των μαζικών τηλεφωνικών υποκλοπών. Ασφαλώς, το να ξέρεις τι σκέφτονται και τι ετοιμάζουν οι πολιτικοί σου αντίπαλοι δίνει ένα πλεονέκτημα, αλλά στη σημερινή εποχή, όπου όλα σχεδόν έρχονται στο φως, οι κοριοί της ΕΥΠ και του predator δεν είναι, σε δημοκρατικά καθεστώτα, απαραίτητοι.
 
Χρησιμεύουν μόνο σε αυτό το ιδιότυπο παρακράτος που χτίστηκε στο Μαξίμου  τα τρία τελευταία χρόνια με περισσή αμετροέπεια, με αυτό «το μείγμα αίσθησης παντοδυναμίας και ακρισίας» κατά Βενιζέλο, για κάθε είδους εκβιασμούς. Καθώς και για την αφαίμαξη του κράτους και της οικονομίας του, μέσα από τη διαπλοκή και την εξυπηρέτηση οικονομικών συμφερόντων. Οι παρακολουθήσεις έγιναν -και γίνονται- και για αυτόν τον λόγο και θα αποδειχθεί σύντομα.
 
Μαζί φυσικά με το αίσθημα της ανασφάλειας. Ο  κ. Μητσοτάκης δεν αισθάνθηκε ποτέ ασφαλής για τη θέση του. Γνωρίζει ότι βασικά αποτελεί μια επικοινωνιακή κατασκευή, που υποστηρίχθηκε από τις δυνάμεις της ολιγαρχίας για να ξεφορτωθούν τον ΣΥΡΙΖΑ.
 
 Στηρίχθηκε από την ΝΔ ακριβώς για τον ίδιο λόγο, αλλά φοβάται ότι μπορεί να τον υπονομεύσουν. Για αυτό, αν παρακολουθούσε τον Ανδρουλάκη για  να επηρεάσει την εκλογή προέδρου στο ΠΑΣΟΚ με εκβιασμούς, κατά μείζονα λόγο υπό παρακολούθηση βρέθηκαν πιθανότατα και εσωκομματικοί του αντίπαλοι, πραγματικοί ή φανταστικοί.