Η διαδικασία μετατροπής της ελληνικής κοινωνίας και της σχέσης της με το κράτος ολοένα βαθαίνει. Η ελληνική κοινωνία βιώνει ένα πολλαπλό σοκ που έχει ως στόχο τη ριζική αλλαγή της, τη μεταμόρφωσή της προς μια κατάσταση που τα ίδια μέσα που χρησιμοποιούνται για να την πετύχουν την περιγράφουν. Ακραία καταστολή, περιορισμός, υγειονομικός πανικός, απόλυτος έλεγχος των μέσων ενημέρωσης, απαξίωση του κοινοβουλευτισμού, ταξική πολιτική που διαρκώς βαθαίνει τις ταξικές διαφορές.
Δεν είναι η πανδημία. Είναι η διαχείρισή της. Από μια δράκα πρόθυμων «αριστοκρατών» που διαρκώς μετατρέπουν την καταστροφή σε ευκαιρία προσωπικής επένδυσης και ανέλιξης, εκμετάλλευσης και παγίωσης καθεστώτος. Η αγριότητα της μεταβολής της κοινωνίας μέσα από μια σταθερή διαδικασία παράλληλη με την υγειονομική απειλή έχει ως στόχο την μετατροπή όχι μόνο της κοινωνικής διάρθρωσης, αλλά ταυτόχρονα και των τρόπων αυτών ύπαρξης μέσα σε αυτή που θα καθιστούσαν τη διαφωνία, τον έλεγχο και την αντίσταση εφικτές. Η ελληνική κοινωνία έχει μπει στο πιο απότομο ταρακούνημα μεταμόρφωσής της μετά των εμφύλιο. Σε ένα ταξίδι δίχως τέλος προς τον πάτο των ανθρώπινων κοινωνιών. Προς μια επικράτεια εξαθλίωσης, κρατικής βίας και ταύτισης της πληροφορίας με την ειρωνεία και την προσβολή προς το πλέον αδύναμο.
Η χρονική σύμπτωση των πολλαπλών εκτροπών δεν αφήνει και πολλά περιθώρια παρερμηνείας. Τα συμπτώματα λογοκρισίας και χειραγώγησης του τύπου την τελευταία εβδομάδα απλώς περιγράφουν στην πραγματικότητα όσα δεν μαθαίνουμε σε σχέση με τις καθημερινές πιέσεις, την ταύτιση με την κυβέρνηση και την εξαγορά των μέσων ενημέρωσης. Η λογοκρισία και η παραίτηση της Έλενας Ακρίτα, η εξώθηση σε παραίτηση της Διευθύντριας Σύνταξης της εφημερίδας Βήμα Δήμητρας Κρουστάλλη, το κόψιμο της εκπομπής έρευνας του Πάνου Χαρίτου από την ΕΡΤ, το θάψιμο του διπλού (αν όχι πολλαπλού) συστήματος καταγραφή κρουσμάτων εν αγνοία της ελληνικής κοινωνία, η υποβάθμιση κρουσμάτων, θανάτων και διασωληνώσεων έναντι άλλων θεμάτων όπως το εξοχικό του Αλέξη Τσίπρα είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Μια σειρά από κεντρικά γεγονότα στο χώρο των ΜΜΕ που δεν μπορούν να μην γίνουν γνωστά ή ορατά. Η κατάσταση σε καθημερινή βάση μπορεί εύκολα να γίνει αντιληπτή. Ταυτόχρονα, η υλοποίηση ενός από τα μεγαλύτερα εξοπλιστικά προγράμματα στην ιστορία της ελληνικής αστυνομίας, ύψους 31 εκατομμυρίων ευρώ, (ενώ οι δαπάνες για την υγεία μειώνονται) δεν μπορεί να θεωρηθεί ανεξάρτητη των εξελίξεων τόσο στην κοινωνία όσο και στην ενημέρωση. Η αναβάθμιση της αστυνομίας και η παρουσία της εντός των πανεπιστημίων αναδεικνύουν το ρυθμιστικό ρόλο της καταστολής και του περιορισμού σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητας και ακόμα περισσότερο στις πτυχές αυτές που μπορούν να περιγραφούν ως πνεύμονες ελευθερίας. «Δεν έχω να πω πολλά, στην πραγματικότητα έχω να πω ένα μόνο: Κανείς δεν μπορεί να κάνει του κεφαλιού του. Είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε, να εξηγήσουμε, να συνδράμουμε, αλλά του κεφαλιού του κανείς. Σε αντίθετη περίπτωση, θα σφραγισθούν οι περιοχές, ακόμη και σπίτι – σπίτι… Δεν είναι ούτε απειλή, ούτε προειδοποίηση. Είναι απόφαση και θα γίνει έτσι αν χρειαστεί» δήλωσε παράλληλα ο Χρυσοχοΐδης δίνοντάς μας ακόμα μια στιγμή ανθολογίας στο κατασταλτικό του ρεπερτόριο. Λίγες μέρες μετά η δυτική Αττική σφραγίζεται από περεταίρω δέσμη μέτων.
Η παράλληλη δίωξη βουλευτών για κατάθεση απόψεων, από το βήμα της Βουλής στις περιπτώσεις της Αγγελικής Αδαμοπούλου και Παύλου Πολάκη διαμορφώνει ένα προηγούμενο που μοιάζει ως μόνο η αρχή σε μια διαδικασία διώξεων απέναντι σε βουλευτές αλλά και έμπρακτο περιορισμό του ίδιου του κοινοβουλευτισμού. Η παράλληλη επίδειξη κυνισμού, αδιαφορίας και ανεμελιάς (αλήθεια τι ακριβώς έκανε η Μαρέβα Μητσοτάκη στην Καλαμάτα, πώς ακριβώς και με ποια ιδιότητα της χορηγήθηκε ειδική άδεια από την πολιτική προστασία, όπως η ίδια ανέφερε) εκ μέρους των κυβερνώντων δίνει απλώς την τελική πινελιά του καθεστώτος απέναντι στους υπηκόους του.
Το σύνολο αυτών των γεγονότων εντός μίας και μόνο εβδομάδας μοιάζει να υπερπηδά το σύνολο των δεκαετιών της μεταπολίτευσης, επιστρέφοντάς μας στις μετεμφυλιακές δεκαετίες. Η πανδημία δεν ήταν τίποτα άλλο από μια ευκαιρία επιτάχυνσης διαδικασιών. Μια συμπύκνωση πολιτικής οπισθοδρόμησης. Η χώρα μοιάζει να συναγωνίζεται την Ουγγαρία και την Πολωνία για το ποιος θα φτάσει πρώτος στον πάτο της Ευρώπης τρέχοντας ολοταχώς προς τον ερντογανισμό.
Η εκτροπή είναι εδώ και είναι απόλυτη.
