Εάν ο «κύκλος» είναι η ταλαίπωρη και γεμάτη γωνίες δημοκρατία μας, η νεοελληνική κοινωνία κατόρθωσε να τον τετραγωνίσει με τέσσερις δικτατορίες, που κινούνται παράλληλα και σφίγγουν όλες μαζί σαν κλοιός.

Η κοινοβουλευτική δικτατορία που έχει μασκαρευτεί σε κυβέρνηση. Η δικτατορία του ράσου. Η δικτατορία των καναλιών. Και η δικτατορία των ψεκασμένων.

Ψάχνεις παράθυρο για να πάρεις ανάσα και σου τα κλείνουν ένα ένα στα μούτρα. Ντριμπλάρεις το ένα και σπας τα μούτρα σου στο δεύτερο. Σπας το τρίτο και εγκλωβίζεσαι από το τέταρτο.

Ουσιαστικά, πρόκειται για τη στυγνή δικτατορία της αμορφωσιάς, που ξεμυτίζει από κάθε χαραμάδα στις διάφορες μεταμορφώσεις της. Ακόμα και αν αντισταθείς στην κάλπη, σου βάζει τρικλοποδιά ο σκοταδιστής με το άμφιο. Γλιτώνεις από την αγιαστούρα και σκοντάφτεις στο καλώδιο της κάμερας.

Και όταν από κάποιο θαύμα αισθάνεσαι ότι υπάρχει φως στο βάθος του τούνελ, εμφανίζεται το τσούρμο των αρνητών για να σε αρπάξει από τα μαλλιά και να σε τραβήξει κάτω στο επίπεδό του, τυλιγμένο σε πρωτοσέλιδα από τη φυλλάδα του Χίου.

Είπαμε «καλή χρονιά»; Καλή χρονιά, βρε! Δεν γίνεται δα χειρότερη από τις προηγούμενες.

Η υπόθεση της «κοίμησης» του μητροπολίτη Αιτωλίας Κοσμά ήταν αληθινό τζάκποτ βουτηγμένο στο λιβάνι: οι τέσσερις δικτατορίες έγιναν μία και έπνιξαν μεμιάς κάθε ελπίδα και κάθε αναπνοή.

Ο δεσπότης μπήκε στο νοσοκομείο στις 1 Δεκεμβρίου και απεβίωσε στις 3 Ιανουαρίου. Πριν πιαστεί στη μέγγενη του Covid-19, πήρε στο λαιμό του εκατοντάδες ανθρώπους (ακόμα και στενούς συγγενείς του), αφού υπήρξε διαπρύσιος αρνητής του εμβολίου και της μάσκας, με αποτέλεσμα να παραπεμφθεί ακόμα και σε εκκλησιαστικό ανακριτή.

Δεν γνωρίζω τι ακριβώς είναι ο εκκλησιαστικός ανακριτής και ποιος πληρώνει τους μισθούς του, υποψιάζομαι όμως ότι ο μητροπολίτης είχε ως ασθενής τη συνήθη προνομιακή μεταχείριση που επιφυλάσσεται σε ομολόγους του και έτερους VIP.

Είναι μωρέ «Very Ιmportant Ρerson» κάποιος που σύρει την κοινωνία στο σκοτάδι και αντιμάχεται τις όποιες προσπάθειες για καταπολέμηση της πανδημίας; Εάν φοράει ράσο με λιλιά, ή έστω μπλε σινιέ γραβάτα, τότε ναι, είναι.

Ο κωμικός ζήλος με τον οποίο η κυβέρνηση επιχείρησε να διαψεύσει την ύπαρξη κρεβατιών ΜΕΘ καβατζαρισμένων για ημέτερους και παπάδες –την ίδια ώρα που διασωληνώνονται ασθενείς ακόμα και στις τουαλέτες- προκάλεσε κύματα καγχασμού, μέχρι που ενέσκηψε αυτόκλητος υπερασπιστής ο ανεκδιήγητος Ξανθός για να στηρίξει τα ακαταστήρικτα.

Το πένθος που ξέσπασε στην Αιτωλία ή ίσως στην Ακαρνανία για τον θάνατο του γέροντα  Κοσμά προκάλεσε μπλακάουτ ακόμα και στις διαδικασίες ανίχνευσης του Covid-19. Αλλά δεν γίνεται και αλλιώς, αφού η δικτατορία των θρησκόληπτων και των αρνητών δεν ανέχεται μύγα στο σπαθί του αη-Γιώργη και των λοιπών σπαθοφόρων φίλων μας από τον ουρανό.

Τι κι αν σπάμε όλα τα ρεκόρ της πανδημίας με τους ερεβώδεις δείκτες των τελευταίων εβδομάδων; Οι κοινοί θνητοί μπορούμε να ψοφήσουμε, αλλά κάποιος που αντί να πεθάνει  πήγε και «εκοιμήθη» έχει προτεραιότητα σε όλα. Έτσι μου ‘ρχεται να πέσω για ύπνο, μπας και απολαύσω κάποιο από τα προνόμια που υποσχόταν η ακοίμητη Πολιτεία σε ημάς τους τριπλοεμβολιασμένους. Έστω, στο όνειρό μου.  

Την ίδια μέρα που ο μητροπολίτης πέθ…., εεεε, κοιμήθηκε, και συλλυπητήρια στους οικείους του, είχα την ατυχία να παρακολουθήσω δελτίο «ειδήσεων» ιδιωτικού καναλιού, για πρώτη φορά εδώ και μήνες.

Καλεσμένος σε ξένο σπίτι, δεν βρήκα το θράσος να αρπάξω το τηλεκοντρόλ και να το εκσφενδονίσω στον πλησιέστερο σκουπιδοτενεκέ για να κάνει παρέα στους συναδέλφους μου.

Τα κρούσματα της ημέρας ήταν πάνω από 35 χιλιάδες, αλλά σε μία ώρα δελτίου δεν έγινε η παραμικρή αναφορά στην πανδημία! Μα ούτε μία γαμωλέξη, για την τιμή των όπλων. Ή των φαρμάκων. Ή των τεστ, που τα πληρώνουμε χρυσάφι και δεν κάνουν και δουλειά.

Η αποχαυνωτική δικτατορία των πετσωμένων μπορεί να είναι η χειρότερη από τις τέσσερις, αφού στηρίζει αδίστακτα μία κυβέρνηση που θα είχε πέσει προ πολλού αν ήταν αντιμέτωπη με πραγματική δημοσιογραφία, ταΐζει νυχθημερόν τον λαουτζίκο με πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια και ριάλιτυ σανό, ενώ υποδαυλίζει το κίνημα της …αντίστασης,  προσφέροντας βήμα σε κάθε λογής ψεκασμένο.

Πένθος, λένε, κηρύχθηκε στο Μεσολόγγι, επειδή εκοιμήθη ο μακαριστός μητροτέτοιος. Και τι άλλο να μετέδιδαν δηλαδή; Ότι το μητσοτακέικο, το σακελλαρέικο, το αδωνέικο και το κεραμιδαριό έχουν παραδώσει σώμα και πνεύμα στο ιερατείο, μετατρέποντας τη χώρα σε ευρωπαϊκό Ιράν;

Ότι οι ιεράρχες που αντιμάχονται την «εθνική» προσπάθεια για καταπολέμηση της πανδημίας θα έπρεπε να πέφτουν στα νύχια της δικαιοσύνης; Ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη ούτε για τα αυτονόητα;

Ότι ο κοσμάκης έχει αποβλακωθεί από το overdose θρησκοληψίας και πατριδολαγνείας και καταπίνει αγκωνάρια αμάσητα; Ότι δεν έχει πέσει ούτε μία πατσαβούρα στην υπουργάρα που κήρυξε «το τέλος της πανδημίας σε ένα μήνα»;

Ότι ψηφίσαμε Νέα Δημοκρατία και μας κυβερνάει η Νέα Δημοπρασία; Ότι το σενάριο του πολυσυζητημένου Don’t Look Up μοιάζει σαν να αντέγραψε τη δυστοπία της Ελλάδας του 2022;

Καλή χρονιά, συνεπώς, με ευχή για αντίσταση στις τέσσερις χούντες που λυμαίνονται ομοθυμαδόν τον τόπο. Ακόμα και όταν στερεύει το κουράγιο, όπως τώρα κακή ώρα, είμαστε υποχρεωμένοι κάπου, κάπως, να βρούμε καινούριο.

Παραδομένους μας θέλουν, μέχρι να «κοιμηθούμε» και εμείς να ησυχάσουμε. Όταν ο τόπος φτάσει στο σημείο μηδέν, θα πρόκειται για πρόοδο.