Παραπλανητικός ο τίτλος. Το σωστό θα ήταν ότι οι Ελληνες διαχειριστές του Facebook καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες να λογοκρίνουν τη μνήμη και να την κάνουν επιλεκτική κατά τα γούστα τους και τα κέφια τους. Αλλη «Τρίτη Ματιά» είχα στον νου μου για σήμερα. Ενα θέμα ευφρόσυνο, όπως είναι ο Σαρωνικός το φθινόπωρο, καθώς ανατέλλει μέσα από σύννεφα μενεξεδί του φθινόπωρου. Ρομάντζα με χαμηλή υπόκρουση με τα όλα της! Μου χάλασε όμως τη λυρική διάθεση το δεσποτικό fb τού «έτσι θέλω, γιατί έτσι μου αρέσει», όπως το περιγράφει σε «πολιτικό παρασκήνιο» στην «Εφ.Συν.» της Τρίτης ο Κ. Ζαφειρόπουλος με τίτλο: «Λογοκρισία Facebook».

Τι έκαναν λοιπόν οι ημεδαποί του fb; «Κλείδωσαν» –τρίτη φορά σε ενάμιση χρόνο!– για 90 μέρες τη σελίδα των εκδόσεων ΚΨΜ (που απ’ όσο ξέρω, παρά το αρκτικόλεξο, δεν έχει σχέση με στρατό και άρα στρατιωτική πειθαρχία διά διαταγών fb…). Δεν άρεσε στους fαcάδες μία φωτογραφία που «ανέβασε» στη σελίδα του το ΚΨΜ. Οτι «παραβίασε τους όρους της κοινότητας» του fb, είπαν. Δεν ξέρω ποιοι είναι αυτοί οι όροι· υποθέτω, έχουν να κάνουν με ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα ή κάποιου είδους παρενόχληση ή προτροπή σε έγκλημα ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Ξέρω όμως τη φωτογραφία (την γκουγκλάρισα, την είδα, τη θυμήθηκα, από πολύ παλιά, και τώρα την αναδημοσιεύουμε). Αυτή η φωτογραφία είναι που προκάλεσε την… αποστροφή των ομοεθνών μας του Facebook.

Πασίγνωστη. Τραβήχτηκε στο Αμβούργο, στις 13 Ιουνίου 1936, σε συγκέντρωση στα ναυπηγεία του Αμβούργου για καθέλκυση πολεμικού-εκπαιδευτικού σκάφους. Ανάμεσα στο πλήθος που χαιρετάει τον (νοητό) Χίτλερ με υψωμένο το χέρι στον ναζιστικό «χαιρετισμό της νίκης – Sieg Heil», ένας μόνο έχει τα χέρια σταυρωμένα. Αυτός ο ένας και μοναδικός –που περιφρόνησε τότε τον Χίτλερ μπροστά σε πλήθος, γιατί σταυρωμένα χέρια, εκεί και τότε, ήταν περιφρόνηση του «φίρερ» που πιο περιφρόνηση δεν γινόταν!– έγινε γνωστός και… διάσημος 55 χρόνια μετά τη φωτογραφία, το 1991, όταν γερμανική εφημερίδα αφηγήθηκε τη… μικρή του ιστορία, που το fb, διά της… αποθέσεως (του αποκλεισμού, δηλαδή, που επέβαλε στο ΚΨΜ), έδωσε και σε μας την ευκαιρία να τη μάθουμε. Πώς λέμε: ουδέν κακόν αμιγές…; Κάπως έτσι.