Αδερφέ μου, ξέρω πως είσαι κι εσύ κουρασμένος από την ταραχή του κόσμου. Έλα λοιπόν να πάμε πάλι στα μέρη που ζούσανε εκείνοι οι απλοί άνθρωποι, να ξεφύγουμε για λίγον καιρό από τ’ άσπλαχνα τα δόντια ετούτης της ρόδας που γυρίζει δίχως να πάψει μέρα-νύχτα, και που αλέθει αλύπητα, μυαλά, καρδιές, κορμιά, ψυχές.
Ένα όνειρο είναι αυτό το βιβλιο… Ένα όνειρο… Ήταν οι μέρες που είχα γυρίσει από ‘κεί που έζησα σαν απλός άνθρωπος κι εγώ τις μέρες του παραθερισμού μου. Τις μέρες που ‘χα ξεφύγει απ’ αυτή τη ρόδα που μας τρώει όλους στην πόλη. Κι αυτό το βιβλίο που είχα κουβαλήσει στις αποσκευές μου εκεί, σε αυτό το όνειρο που έζησα για τριάντα μία μέρες και νύχτες, γύρισε χωρίς να έχει διαβαστεί. Ευτυχώς! Γιατί στις σελίδες του, εδώ πια στην πόλη, βρήκα με κάποιο τρόπο τη ζωή που έζησα εκεί. Από τα φύλλα του, ένα-ένα καθώς τα ξεφύλιζα, κρατιόμουν να μην κυλήσω σ’ αυτή την άβυσσο της ασχήμιας του αστικού τοπίου, του κοινωνικού κανιβαλισμού, από τα τέρατα που κάνουν τους ανθρώπους να κλαίνε, όπως έγραψε κι ο μεγάλος Μενέλαος Λουντέμης. Ένα όνειρο είναι αυτό το βιβλίο… Και τι να γράψω άλλωστε εγώ για όλο αυτό το μεγάλο, το ανθρώπινο, το τρυφερό… Πόσο να το μικρύνω. Εντάξει, “παραβλέπω” την προσκόλληση του στη θρησκεία. Χαλάλι του! Με κράτησε όλο αυτό το μήνα της επαναπροσαρμογής στη μητρόπολη. Όπως θα σε κρατήσει κι εσένα φίλη αναγνώστρια κάποιες βροχερές φθινοπωρινές μέρες κι εσένα φίλε αναγνώστη κάποιες χειμωνιάτικες νύχτες αν του αποζητήσετε τη συντροφιά… Τα μυστήρια της θάλασσας και τ’ ουρανού, των ανέμων και των βροχών, των απλών ανθρώπων και του θαλάσσιου κόσμου, της καταιγίδας και της νηνεμίας, του ρεμβασμού και των παραμυθιών. Και τέλος της αθόλωτης ευτυχίας… Ή μάλλον αυτού που θα έπρεπε να είναι η ανθρώπινη αθόλωτη ευτυχία… Όλα αυτά ξετυλίγονται με τα είκοσι τέσσερα αυτά μαγικά σύμβολα που επινόησε ο άνθρωπος. Ένα παραμύθι λοιπόν… Ας το ζήσουμε έστω κι έτσι μέσα από τις σελίδες του… Μέχρι να κάνει ο άνθρωπος τη ζωή στον πλανήτη, γεμάτη από αθόλωτη ευτυχία…
ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ
ΤΟ ΑΪΒΑΛΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ