γράφει η Γεωργία Λυμπέρη

21 άνθρωποι μες στην αίθουσα .

Η αίθουσα είναι μεγάλη  οπότε απλωμένα θρανία παντού, όλα μετωπικά.

Τα παράθυρα ανοιχτά .

Ο θόρυβος απ’ τον δρόμο κι απ’ το βενζινάδικο  ενώνεται σε μια φωνή” ας τα κάνουμε  ανάκληση κι ας ανοίξουμε την πόρτα .”

Κι οι διπλανές τάξεις έχουν την ίδια ιδέα.

Ακούμε ο ένας τον άλλο, ξανακλείνουμε την πόρτα, ανοίγουμε κάποια παράθυρα.

Να βγούμε στο προαύλιο .

Στην αρχή όλα καλά  μέχρι που διαπιστώνουμε πως η ζέστη είναι μεγαλύτερη στον εξωτερικό χώρο .

Όλα αυτά  εννοείται με μάσκα ….

Τα παιδιά αυτοί οι ήρωες δύο σχολικών χρόνων  που τηλεκπαιδεύονται  ανοίγουν κλείνουν, παρακολουθούν δεν παρακολουθούν, κάνουν χαβαλέ, ανοίγουν την κάμερα και κρατούν κλειστό το βιβλίο  για να απαντήσουν σε ερώτηση ενώ τους έχεις πει πως ΔΕΝ βαθμολογείς στην τηλεκπαίδευση, έχουν τεντωμένα αυτιά να σε ακούσουν πίσω από τη μάσκα, ….αλλά ζεσταίνονται ,ιδρώνουν , εκνευρίζονται προσπαθώντας να κάνουν τον πλάγιο λόγο ευθύ.

Προσπαθούν να βάλουν τη ζωή τους σε μια σειρά

Πέρα από τις μάσκες ,τα σελφ τεστ ,τα απολυμαντικά…διατροφικά ,

ψυχολογικά, σωματικά   ασχολείται κανείς επίσημα ή κι αυτό αφορά μόνο  τους γονείς;

Ποιος ενημερώνει κι αυτούς που πνιγμένοι στα δικά τους προβλήματα δεν αδιαφορούν, αλλά έφτασαν  να θεωρούν πολυτέλεια τη ρουτίνα που πρέπει να έχει ένα παιδί .

Χρονιές  με σοβαρά προβλήματα, απίστευτη προχειρότητα, πισωγυρίσματα  παιδαγωγικά ” εμπρός -πίσω ” μετωπικά   και ψηφιακά, μόνο συνεδρία  εκπομπής ή καλύτερα broadcast session κατά τα  ελληνικά  του υπουργείου .

Να το πούμε σε “ευθύ λόγο”  έχουμε  συνειδητοποιήσει τι  συμβαίνει με αυτά τα παιδιά  ή άντε χρονιά  είναι κι ας  κυλήσει …

ΥΓ. Εμείς αυτή την περίοδο κάνουμε σεμινάρια πως να  σχεδιάζουμε

μαθήματα τηλεκπαίδευσης, μόνη έγνοια να καταθέσουμε ένα σενάριο