Αλλιώς μας είχε συνηθίσει ο κύριος Πατούλης. Να είναι πρόεδρος 567 διαφορετικών συλλόγων, να είναι χρυσοποίκιλτος και κιτς, να πουλάει -κι έπειτα να εξευτελίζει- την προσωπική του ζωή, να σκάβει το Μαρούσι, αλλά λογοκλόπο δεν τον περιμέναμε.
Θυμάστε εκείνες τις δεκαετίες του ‘80 και του ‘90 που για να διοριστείς στο Δημόσιο ήθελες “χαρτιά”; Μετά ήθελες και μεταπτυχιακά και διδακτορικά. Έτσι, ο περιφερειάρχης -για να διοριστεί στο Δημόσιο, πιστεύω- κατάκλεψε το ακαδημαϊκό έργο τουλάχιστον οκτώ συναδέλφων του και το παρουσίασε σαν το διδακτορικό του. Και πώς κάνουμε κι εμείς έτσι; Δεν κατάκλεψε δα και τα αποθεματικά του Δήμου Αμαρουσίου.
Το εκπληκτικό, ωστόσο, είναι ο τρόπος που οι δικοί του άνθρωποι μπορούν ανά πάσα στιγμή να τον ρίξουν κάτω από το λεωφορείο. “Δεν ανήκει στην κυβέρνηση ο Πατούλης”, λένε. Παιδιά, να τα δούμε ένα – ένα. Ο Πατούλης πήρε το χρίσμα της Ν.Δ. και έγινε ο περιφερειάρχης της μεγαλύτερης και πλουσιότερης Περιφέρειας της χώρας. Δεν είναι δα κι ότι περίμεναν χρυσάφι και τους ήρθε τσίγκος, στέλεχός τους είναι, τον ξέρουνε.
Επομένως και αναντίλεκτα, η ευθύνη του σκανδάλου βαραίνει όλη τη Ν.Δ.. Τον διέγραψαν; Όχι. Η Περιφέρεια Αττικής παραμένει γαλάζια. Δεν χάνεται, δα τέτοια Περιφέρεια.
Το γεγονός δε ότι ένα λαμόγιο σαν τον κ. Πατούλη κατάφερε να αναδειχθεί χωρίς απολύτως κανένα ταλέντο λέει περισσότερα για το ήθος και τα κριτήρια των αρίστων παρά για τον ίδιο. Κι όχι, δηλαδή, ότι θα μπορούσε να μας απογοητεύεσει ποτέ το εθνικό μας κιτς, τον Πατούλη εννοώ, αλίμονο. Αλλά μια σχετική αιδώς, λίγη σιωπή, θα βοηθούσε. Και η Ν.Δ. όχι απλώς δεν σωπαίνει, αμύνεται κιόλας.
