Η επιλογή της ανάθεσης της εμβολιαστικής καμπάνιας κυρίως στα μεγάλα κανάλια, έναντι δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ, ουσιαστικά υπονόμευσε την ίδια την διαδικασία αφού όπως αποδεικνύεται από πολλές έρευνες το μεγαλύτερο ποσοστό των πολιτών δεν τα εμπιστεύεται. Επομένως, γεννάται το ερώτημα: πώς μπορείς να πείσεις για κάτι όταν το βασικό μέσο που χρησιμοποιείς δεν το εμπιστεύονται οι πολίτες, όταν έχει γίνει πλέον αντιληπτό από τους περισσότερους ότι αυτό το μέσο επικοινωνίας καλύπτει ή αποκρύπτει τις αντικοινωνικές και αντιδραστικές επιλογές της κυβέρνησής σου.

Ακόμη και οι προσπάθειες των επιστημόνων για να πείσουν τους πολίτες να εμβολιαστούν, στις περισσότερες των περιπτώσεων πέφτουν στα κενό, «χαμένες» κυριολεκτικά στη υπερβολή και την αρνητική επίδραση που ασκούν στους τηλεθεατές, τα δελτία ειδήσεων των μεγάλων καναλιών. Η προβολή της επιστημονικής γνώσης σε συνδυασμό με εικόνες και λόγια αγωνίας και τρόμου που ξεπερνούν πολλές φορές την ίδια την πραγματικότητα και με την υπέρμετρη προβολή της καταστροφής στο όνομα της δήθεν ενημέρωσης, φαίνεται ότι όχι μόνο δεν μπορούν να πείσουν αυτούς που έχουν επιφυλάξεις αλλά έχουν συχνά αντίθετα αποτελέσματα. Ο «θόρυβος», δηλαδή όλα τα παραπάνω που παρεμβάλλονται, εμποδίζουν την αποτελεσματικότητα της επικοινωνίας ανάμεσα στον επιστήμονα και τον πολίτη και συχνά αλλοιώνουν το μήνυμα.

Η εμπιστοσύνη στο ίδιο το μέσο επικοινωνίας και η μετάδοση του μηνύματος είναι κρίσιμα ζητήματα. Ευθύνη της πολιτείας είναι να σπάσει τους φόβους και να νικήσει τις ανησυχίες διά της πειθούς μέσω θεσμών και μέσων που εμπνέουν ασφάλεια και δεν προκαλούν σύγχυση στους πολίτες. Δυστυχώς, τέτοια προσπάθεια δεν υπήρξε ούτε φαίνεται να υπάρχει.
Αντί λοιπόν για στοχευμένες ενημερωτικές δράσεις στην κοινότητα, αντί για διευκόλυνση των εργαζομένων για εμβολιασμό, αντί για συμβουλευτικές προσωποποιημένες υπηρεσίες, η κυβέρνηση επέλεξε να χρησιμοποιήσει κατά βάση ένα μέσο το οποίο δεν μπορεί να επικοινωνήσει το μήνυμα με επιτυχία.

Από την άλλη μεριά ο εμβολιασμός θεωρείται από πολλούς μια πράξη κοινωνικής ευθύνης και προάσπισης του συλλογικού συμφέροντος. Πώς μπορεί όμως μια κυβέρνηση να καταφέρει να πείσει τους πολίτες που έχουν τις ανησυχίες και τις αμφιβολίες τους ότι νοιάζεται για το συλλογικό συμφέρον όταν στα δύο χρόνια διακυβέρνησης οι πολιτικές που ασκεί και τα μέτρα που λαμβάνει ευνοούν σκανδαλωδώς μια μικρή μειοψηφία;

Πώς μπορεί να πείσει όταν έχει προχωρήσει εν μέσω πανδημίας και απουσίας οποιαδήποτε ουσιαστικής συζήτησης τόσο στην βουλή όσο και στην κοινωνία στην ψήφιση αντιλαϊκών και αντιδραστικών νομοσχεδίων όπως μεταξύ άλλων αυτών για την εκπαίδευση, το περιβάλλον, τον νέο Πτωχευτικό Κώδικα; Όταν έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στους εργαζόμενους με την κατάργηση του οκτάωρου και την νομοθέτηση των απλήρωτων υπερωριών; Όταν δεν έλαβε ουσιαστικά μέτρα πρόληψης και αντιμετώπισης της πανδημίας και ποτέ δεν πίστεψε στο δημόσιο σύστημα υγείας και μάλιστα εν μέσω πανδημίας συζητούν, με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον πρωθυπουργό, το κλείσιμο των δημόσιων νοσοκομείων.

Πώς πείθεις όταν ποντάρεις στον διχασμό και στοχοποιείς τους ανεμβολίαστους για να διαχειριστείς την αποτυχία σου;

Πώς πείθεις, όταν έχουν καεί πάνω από 1.200.000 στρέμματα, εκατοντάδες άνθρωποι έχουν χάσει τα σπίτια τους, τις περιουσίες τους, το βιός τους που απέκτησαν με κόπο και δουλειά χρόνων; Όταν τεράστιες εκτάσεις δάσους έχουν γίνει στάχτη και δεκάδες ζώα εγκλωβίστηκαν στις φλόγες. Όταν οι αρμόδιοι υπουργοί σου διαφήμιζαν με αλαζονεία τα δήθεν σχέδια και την ετοιμότητα τους και μετά την καταστροφή δεν υπάρχουν ευθύνες.

Πώς λοιπόν πείθεις ότι ενδιαφέρεσαι για το κοινό καλό όταν δεν προσπαθείς και δεν εργάζεσαι για αυτό;

Πώς μιλάς για επιστροφή στην κανονικότητα και να «πάρουμε τις ζωές μας πίσω» όταν η κανονικότητα για μια μεγάλη μερίδα πολιτών είναι μια σκληρή πραγματικότητα, με ανεργία και πολλά προβλήματα, με μισθούς πείνας; Ποιες ζωές να «πάρουμε πίσω», αυτές που για πολλούς είναι γεμάτες δυσκολίες και βάσανα;

Πώς όλα αυτά εμπλέκονται με τον εμβολιασμό; Νομίζω ότι είναι αρκετά δύσκολο να πείσεις για την αναγκαιότητα μιας συλλογικής πράξης, όταν δεν λαμβάνεις τα μέτρα που πρέπει, όταν δεν δίνεις ελπίδα, όταν δεν υπάρχει όραμα για ένα καλύτερο αύριο, όταν όλα είναι μπίζνες και κέρδη για λίγους.

Μπροστά σε αυτές τις πολιτικές της κυβέρνησης και του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος πιστός στην “παράδοση” επιλέγει και εν μέσω πανδημίας τους λίγους και ισχυρούς από την κοινωνική πλειοψηφία, μπροστά στην αλαζονεία τους, στο διχασμό που επιχειρούν και στον αυταρχισμό τους, μπροστά στα δύσκολα, η Αριστερά και οι Προοδευτικές Δυνάμεις πρέπει να διεκδικήσουν μαζί με τον λαό την προστασία της υγείας και των δικαιωμάτων όλων και να δώσουν την απάντηση. Απάντηση ηχηρή και πειστική, με πρόταση για το πώς θα βγούμε από τα κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα και την υγειονομική κρίση προς όφελος της κοινωνίας αφήνοντας πίσω τον διχασμό και αυτούς που τον προκαλούν.

Όχι απλά «παίρνουμε τις ζωές μας πίσω» αλλά «αλλάζουμε τις ζωές μας». Να έχουμε δηλαδή την υγειά μας, με αξιοπρεπείς μισθούς και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, με δημόσιο και δωρεάν σύστημα υγείας που θα καλύπτει τις ανάγκες και της πρόληψης αλλά και αντιμετώπισης των ασθενειών, με δημόσια εκπαίδευση χωρίς αποκλεισμούς, με προστασία της ζωής και των οικοσυστημάτων, με δημοκρατία, ανθρωπιά και αλληλεγγύη και όχι τιμωρητικές και διχαστικές λογικές.

Συντονιστής Ν.Ε. ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Ιωαννίνων