Κοιτάζω ώρα πολλή τη θάλασσα. Ισως να έχω αποθέσει τον εαυτό μου σε τούτο το ακρογιάλι απ’ το περσινό καλοκαίρι. Γύρω όλα αφτιασίδωτα, όμορφα, αγαπημένα. Ενας πιτσιρικάς βούτηξε απ’ το βραχάκι του μόλου, τον ακολούθησε όλη η παρέα. «Βούτα, βούτα» φωνάζουν εν χορώ σε κάποιον που κοντοστέκεται και σκέφτεται. Συνεχίζουν με μακροβούτια κι απλωτές, παιχνίδια και πειράγματα. Η παιδικότητα, η αφέλεια, η ανεμελιά πηγαινοέρχονται πάνω στα κύματα, ακουμπάνε στον βυθό. Περιφέρονται, περπατώντας ή με τα ποδήλατα, χωρίς σκοπό πάνω κάτω στην αμμουδιά.
Καθόμαστε κάτω από ένα θρεμμένο δέντρο της αμμουδιάς, ένα αρμυρίκι. Η σκιά του δεν δροσίζει μόνο τα σώματα, αλλά και τις ψυχές μας. Ρουφά το θαλασσινό νερό, την υγρασία της νύχτας και τ’ απλώνει προστατευτικά πάνω μας. Δεν επιθυμείς, δεν έχεις διάθεση να αφήσεις τη θέση σου. Τεμπελιάζεις. Σηκώνεσαι για να βουτήξεις στη θάλασσα, να μπεις στην υγρή αγκαλιά της, να νιώσεις την αρχέγονη προέλευσή σου. Αγκαλιάζω την αιώνια ερωμένη, το ίδιο κάνουν κι οι άλλοι κολυμβητές στην απόμακρη τούτη ακρογιαλιά. Κι αυτή δέχεται τον καθένα μας χωριστά κι όλους μαζί, χωρίς διλήμματα και ενδοιασμούς. Παραμένει πιστή σε όλους· σαν αιώνια ερωμένη.
Είναι η ώρα του απογευματινού καφέ στην ταβέρνα του Αντώνη. Εδώ, στον όρμο της Τσιχράντας στη δυτική Λέσβο. Πάνω στο ξύλινο τραπέζι, δίπλα στο κουπάκι του καφέ, έχεις τα χαρτιά, τα μολύβια και κάνα βιβλίο. Η συντροφιά αυτή είναι δεκαετιών, γεμίζει το σακίδιο σε κάθε καλοκαιρινή βόλτα· μικρή ή πολυήμερη. Κάποιοι απορούν, άλλοι αποδέχονται τη διαφορετικότητα. Ο καθείς και τα όπλα του, πάει να πει το μονοπάτι που ακολούθησε.
Από μπροστά σου περνά ο Εκτορας, ο μικρός γιος του ταβερνιάρη, με το καλάμι το ψαρέματος στον ώμο. Απ’ τον βράχο αρχίζει να ρίχνει την πετονιά στη θάλασσα. Κάθε τόσο τη μαζεύει κι απέ την ξαναπετά. Οταν ανεβαίνει ελαφριά, εύκολα, καταλαβαίνεις ότι είναι άδεια· το δόλωμα έγινε τροφή στα ψάρια. Πού και πού τον βλέπεις να σκύβει και να ρίχνει κάτι στον μικρό κουβά. «Λίγα τα ψάρια στον γιαλό», σου λένε μικροί και μεγάλοι. Σάματις το πιάσιμο των ψαριών είναι αυτοσκοπός; «Το κέφι μας κάνουμε, γεμίζουμε τις ώρες της μέρας και του καλοκαιριού», σου λένε.
Χάθηκε ο ήλιος πίσω απ’ τις βελανιδιές του βουνού. Μένουν οι αντανακλάσεις του να ροδίζουν τα λιγοστά σύννεφα της Ανατολής, στην άκρη του Αδραμυτινού κόλπου. Η νύχτα που έρχεται φέρνει ησυχία και σκοτάδι. Σε λίγο θα μείνουν οι λιγοστοί μόνιμοι κάτοικοι και οι φετινοί παραθεριστές. Θα κοιτάζουν, όπως κάθε βράδυ, τα φώτα των απέναντι παραλίων.
συγγραφέας, διδάκτορας Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας
