Ο Ομάρ έφυγε από το Αφγανιστάν, όπως και πολλοί άλλοι συνομήλικοί του, γεμάτος όνειρα για μια νέα ζωή στην Ευρώπη. Το μεγάλο ταξίδι του μέσα από τα βουνά της Τουρκίας μπορεί να το έχετε διαβάσει ήδη από άλλες διηγήσεις προσφύγων που ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο.
Παλικαράκι 23 χρονών, ο Ομάρ έφτασε στη Λέσβο και νόμισε ότι τα βάσανά του τέλειωσαν. Τον γνωρίσαμε στον προσφυγικό καταυλισμό της Μόριας, ένα Σάββατο πρωί τον Γενάρη του 2020, όταν μοιράζαμε ρούχα και παπούτσια από σκηνή σε σκηνή. Ο Ομάρ μιλάει πολλές γλώσσες: αγγλικά, γερμανικά, τούρκικα, φαρσί και παστούν. Ήρθε με χαρά μαζί μας κάνοντας τον μεταφραστή. Χαιρόταν να βοηθάει τους ανθρώπους που βρισκόταν στην ίδια κατάσταση με εκείνον. Ακόμα περισσότερο χαιρόταν που υπήρχαν ντόπιοι που τους νοιάζονταν. Όταν σουρούπωσε, κοίταξε τα λασπωμένα του παπούτσια και έβαλε τα γέλια. Όλη μέρα μοίραζε στους άλλους παπούτσια και τον εαυτό του τον ξέχασε.
Το άλλο Σάββατο του πήγαμε ένα ζευγάρι ολοκαίνουργια γερά παπούτσια, που να αντέχουν στις λάσπες και το κρύο. Όμως ο Ομάρ πήγε και τα άλλαξε, γιατί ήθελε παπούτσια «αλλιώτικα», για να κατεβαίνει όμορφος στην πόλη.
Ο Ομάρ μεγάλωσε την ξύλινη καλύβα του στον καταυλισμό και έφτιαξε μια τάξη. Έγινε δάσκαλος γερμανικών. Είχε μαθητές. Δύο τμήματα. Μόνο το Σάββατο δεν δίδασκε. Ήθελε να βοηθάει.
Κάποια στιγμή ο Ομάρ βρήκε τρόπο να φύγει παράνομα από το νησί. «Είναι κυκλώματα Ομάρ, μην τους εμπιστεύεσαι. Θα πάρουν τα χρήματά σου και θα σε παρατήσουν στα σύνορα. Κάνε υπομονή και περίμενε».
Τον Σεπτέμβρη του 2020 ο καταυλισμός κάηκε, μαζί και το σπίτι και η τάξη του Ομάρ. Ο Ομάρ έμενε για μέρες στα χωράφια. Κάθε μεσημέρι του πηγαίναμε φαγητό. Ο Ομάρ φοβόταν να μπει μέσα στον νέο καταυλισμό. Πολλοί το έσκασαν εκείνες τις μέρες. Το σκεφτόταν… «Όχι, πρέπει να καταγραφείς Ομάρ, να είσαι νόμιμος. Να πας Ομάρ στον Καρά Τεπέ».
Ο Ομάρ πήγε στον Καρά Τεπέ. Του έδωσαν μία σκηνή να τη μοιράζεται με άλλους, που όταν έβρεχε γινόταν λίμνη κι όταν φυσούσε γινόταν αερόστατο. Μαθήματα δεν μπορούσε πια να κάνει ο Ομάρ. Απαγορευόταν.
Μέσα στον καταυλισμό βρήκε την αγαπημένη του. Αρραβωνιάστηκαν. Παντρεύτηκαν με τα δικά τους έθιμα. Μετά από μήνες, βρήκε δουλειά σε μια ΜΚΟ. Μεταφραστής. Άρχισε να ξανακάνει όνειρα ο Ομάρ. Να φύγει από τον καταυλισμό μαζί με την καλή του, να νοικιάσουν ένα μικρό σπιτάκι στην πόλη, με μπάνιο και τρεχούμενο νερό. Ήταν τόσο χαρούμενος εκείνη τη μέρα…
Το βράδυ, όμως, άρχισε να φτύνει αίμα. Την άλλη μέρα τον πήγαν στο νοσοκομείο. Γιατροί έμπαιναν, έβγαιναν, και κανείς δεν του έλεγε τι έχει. Κόντεψε να τρελαθεί.. Κρίση φυματίωσης ο Ομάρ. Τρείς εβδομάδες στο νοσοκομείο. Πάει η δουλειά, πάνε και τα όνειρα για το σπιτάκι… «Μην στεναχωριέσαι Ομάρ, θα βρεις άλλη δουλειά. Να γίνεις καλά. Να προσέχεις, να τρως καλά…».
Είχε βάλει και δικηγόρο ο Ομάρ να αναγνωρίσει τον γάμο του. Αργούσε, όμως, η δικάσιμος. Στο μεταξύ, η αίτηση ασύλου της γυναίκας του εγκρίθηκε.
Η Παρασκευή της δικασίμου συνέπεσε με τη μέρα που η γυναίκα του Ομάρ θα έφευγε από το νησί, ακολουθώντας τον δρόμο για τη δυτική Ευρώπη. Προλάβαινε να εμφανιστεί στο δικαστήριο, αλλά δεν πήγε. Εκείνο το απόγευμα έφυγε. Πάνε και οι υποσχέσεις και οι αγάπες και όλα τα όνειρα.
Σε μεγάλη θλίψη έπεσε ο Ομάρ. «Πώς είναι δυνατόν να με προδώσει έτσι;». Πριν προλάβει, όμως, να συνέλθει από την απογοήτευσή του, ένα πρωί, τον πήραν τον Ομάρ και τον έβαλαν στην καραντίνα. Ένα χώρο περιτριγυρισμένο με συρματόπλεγμα. Είχε έρθει σε επαφή με πιθανό κρούσμα Covid-19. Άρρωστοι από Covid-19 και οι επαφές τους στον ίδιο χώρο, στις ίδιες τουαλέτες, στα ίδια ντους…
Αναρρώνει από φυματίωση ο Ομάρ, αν κολλήσει Covid-19 μπορεί να κινδυνεύσει η ζωή του. Πήγε να τους το πει. Τον έσπρωξαν. Ζητάει γιατρό. Τους δείχνει τα χαρτιά από το νοσοκομείο. Τον ξανασπρώχνουν.
Σφίγγει τις γροθιές του ο Ομάρ. Το φαγητό είναι άθλιο και λίγο. Ο ήλιος ντάλα πάνω από τις σκηνές. Ούτε ένα δέντρο να βάλουν το κεφάλι τους από κάτω.
Θέλει να αυτοκτονήσει ο Ομάρ. Δεν υπάρχει ζωή για αυτόν. Δεν υπάρχει μέλλον. Δεν υπάρχει οικογένεια, πατρίδα, δουλειά. Δεν υπάρχει ελπίδα. Ο Ομάρ δεν αναγνωρίζει πια τον εαυτό του…
Αυτή ήταν μια αληθινή ιστορία για κάποιον νεαρό Ομάρ, που ήρθε υγιής και γεμάτος όνειρα από την ανατολή, για να φτιάξει τη ζωή του στην Ευρώπη και ξέμεινε άρρωστος, σε καραντίνα, σε μια σκηνή στον Καρά Τεπέ.
