Σε θυμάμαι να ταξιδεύεις με κάτι πλοία της άγονης εκεί στις αρχές του 90… Να σταματά το πλοίο μεσοπέλαγα και να κατεβαίνεις με τη βαλίτσα σου στη βάρκα… Να πηγαίνεις σε σπίτια χωρίς θέρμανση, με ένα ψυγείο κι ένα κρεβάτι για μοναδική επίπλωση. Να μην έχεις τηλέφωνο, αυτοκίνητο, επικοινωνία… Σε θυμάμαι μόνο σου στην ερημιά και τριγύρω παιδιά που περίμεναν να αρχίσει το μάθημα κι εσύ να πρωτοκολλας, να υπολογίζεις στα πενιχρα οικονομικά του σχολείου για κάθε απόδειξη ταμεία και φόρους , να κάνεις πρακτικά να ισορροπεις στη ζωή της διδασκαλίας, της γραφειοκρατίας, της μετακόμισης κάθε χρόνο… Κι ευτυχώς που για δύο μήνες σε συντηρουσαν οι γονείς σου πως να πληρώσεις ενοίκιο, εισιτήρια, στοιχειώδη επίπλωση; Και μετά σε θυμάμαι κάθε χρόνο σε άλλο χωριό να οδηγάς μια δυο ώρες κάθε μέρα… Και μετά να παρακολουθείς για χρόνια απογευματινά σεμινάρια, να ισορροπεις μεταξύ οικογένειας, οδήγησης, διδασκαλίας, επιμόρφωσης… Κι ύστερα άλλαξε το σκηνικό μετακομιζες για 10 ως 12 χρόνια με μοναδική ευκολία την επικοινωνία που έγινε εύκολη και δικτυακή, αλλά πλέον δεν μπορούσες να βρεις σπίτι γιατί στα μικρά νησιά τα σπίτια νοικιαζονται με μισθούς Ευρώπης … Το αυτοκίνητο του μπαμπα φορτωμένο να σε ταξιδεύει κι εσύ να μην είσαι πια ούτε 25 ούτε 30 χρόνων, αλλά να πλησιάζεις τα 40 κι όλη η ζωή σου μετέωρη… Και μετά σε θυμάμαι να κυνηγάς προσόντα , μόρια, να πληρωνεις από την τσέπη σου για χαρτιά που ποτέ δεν θα σου επέστρεφαν όσα είχες δώσει, όσα είχες στερηθεί… Πτυχίο, μεταπτυχιακό κι άλλο μεταπτυχιακό κι όταν στάθηκες εκεί κοντά στα 40 με τη σιγουριά των προσόντων διαπίστωσες πως όλοι είχαν τα ίδια κι απογοητευτηκες… Σε θυμάμαι κι όταν έσπασαν οι αλυσίδες των μνημονιων κι επιτραπηκαν οι διορισμοί χαρούμενος να λες :δεν το πιστεύω διοριζομαι! Σε θυμάμαι να κερνάς παγωτινια για τον διορισμό σου σχεδόν ασπρομαλλης, ή με λιγοστά μαλλιά, μεσήλικας… να νιώθεις για πρώτη φορά τη σιγουριά… Η καλύτερη θυμηση εκεί στα διαλείμματα να αφηγείσαι τρόπους και πρακτικές, να δείχνεις χαρούμενος για τις δημιουργίες των παιδιών ή να αναρωτιέσαι αν είναι ορθη η παιδαγωγική σου… Κι ύστερα άρχισε ο πόλεμος, η αμφισβήτηση, η αξιολόγηση της σχολικής μονάδας κι αμέσως μετά η αξιολόγηση των ΝΕΟΔΙΟΡΙΣΤΩΝ αυτών που ξελασπωσαν για δεκαετία και βάλε την εκπαίδευση σε αυτή τη χώρα. Και μετά αναρωτήθηκες όλη αυτή η πίεση κι η καταπίεση ποιους θα έχει τελικούς αποδέκτες; Μα ποιος άλλους; τους μικρότερους! Για αυτά και για άλλα τόσα που μετατρέπουν το σχολειο σε γραφειοκρατικο πυλώνα της κολακείας, του ρουσφετιου, διώχνουν την παιδαγωγική και εισάγουν την “ανταγωνιστική” από το νηπιαγωγείο Απεργούμε!* Απεργούμε για τους νεοδιόριστους, για τους παλιότερους, για τους μαθητές , για το Δημόσιο σχολειο!
*πανεκπαιδευτική απεργία 15ης Φεβρουαρίου
