Eίναι αλήθεια ότι όσο κι αν φθείρεται η κυβέρνηση από τις αστοχίες και ατολμίες της, από την επιμονή της να υποστηρίζει την άρχουσα τάξη αδιαφορώντας για την τύχη των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων, κάτι πρέπει να κάνει και η αντιπολίτευση, να δείξει ότι είναι εδώ με προτάσεις φιλολαϊκές και διάθεση να αποδοθεί κοινωνική δικαιοσύνη -και όχι φούμαρα. Κάποια σοβαρή αντίδραση, ώστε να πειστεί ο κόσμος ότι δεν είναι όλα μαύρα και δεξιάς κοπής, ότι ένας άλλος κόσμος μπορεί να εμφανιστεί, με ανθρώπινο πρόσωπο, με τους δημοσιογράφους να θυμηθούν, ή να μάθουν, ότι εργάζονται για τα συμφέροντα της κοινωνίας και δεν είναι υπάλληλοι της κυβέρνησης, καλή ώρα.
Μπορούν τα κόμματα της αντιπολίτευσης να διαλαλήσουν ότι είναι εδώ, έτοιμα για μια μεγάλη ανατροπή, ότι μπορούν να συμπλεύσουν, έστω και συγκυριακά, ώστε να φύγει από την εξουσία το ακροδεξιό αυτό μόρφωμα που έχει καθίσει στις πλάτες των πολιτών; Αδιανόητο φαντάζει κάτι τέτοιο για τα ελληνικά δεδομένα διότι ο κάθε αρχηγός περιφέρει τη μοναδικότητά του και το αλάνθαστο της σκέψης του, εξ ου και τα δεκάδες μικρά κόμματα της Αριστεράς και οι συνιστώσες ακόμη της κυβερνήσασας Αριστεράς.
Είναι και το Κομμουνιστικό Κόμμα που δεν λέει να αλλάξει βιολί, δεκαετίες τώρα, οχυρωμένο πίσω από το εκλόγιμο ποσοστό του και επαναπαυμένο στη μονομέρειά του αλλά και την αντικαπιταλιστική [αυτό δεν είναι κακό] στάση του· ναι, αλλά υπάρχουν κι άλλα προβλήματα εκτός από τον ειδεχθή καπιταλισμό και τα φερέφωνά του, τις δυτικές δηλαδή κυβερνήσεις. Ποιος να κινήσει τον λαό; Οι συνδικαλιστές έχουν προ πολλού πάψει να γοητεύουν και να υπερασπίζονται τα λαϊκά συμφέροντα, τα πανεπιστήμια και το φοιτητικό κίνημα κάπου αλλού διοχετεύουν τη γνώση και την ορμή τους, οι δήμαρχοι, αντί για υπηρέτες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, έχουν καταντήσει μικροί κρατικοί άρχοντες, πνιγμένοι στις εργολαβίες και την εξυπηρέτηση τοπικών επιχειρηματιών -με το αζημίωτο όλα αυτά.
Από πού να πιαστεί ο έρμος, σκληρά εργαζόμενος και ο αγρότης της περιφέρειας; Πολλοί θέλουν να πιστεύουν ότι δεν μεταλλάσσονται όλα τα κόμματα [της Αριστεράς] όταν καταλαμβάνουν την εξουσία, ότι δεν χάνουν οι άνθρωποί τους την ανθρωπιά τους και την ευαισθησία τους, ότι δεν ξεχνούν την περιφέρεια και την παράδοση, ότι συμπονούν ακόμη τον διπλανό που δεν τα βγάζει πέρα. Ολοι ευχόμαστε να έχουν έτσι τα πράγματα και να μη δελεάζονται άπαντες από το νέκταρ και την αμβροσία [και άλλες ηδονές] της εξουσίας.
Κάτι «μεγάλο» πρέπει να δείξουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, κάτι που να φανερώνει την οργή του λαού, να ακουστεί τέλος πάντων η φωνή αυτού του πάσχοντος οπωσδήποτε λαού, διότι, τώρα, με την προπαγάνδα των τηλεοπτικών καναλιών φαίνεται ότι η κυβέρνηση τα πάει περίφημα. Βγαίνουν οι υπουργοί στην τηλοψία και ψεύδονται ασύστολα και δεν βρίσκεται κάποιος να τους αποστομώσει και να τους βάλει στη θέση τους -ό,τι γουστάρουν κάνουν· χασκογελάνε κιόλας. Τι θα είναι αυτό το «μεγάλο» ας το ανακαλύψουν οι πολιτικοί σύμβουλοι αυτών των κομμάτων -δεν είναι δα και κάνα βουνό.
