Αυτή τη φορά η εκτέλεση της «Μασαλιάδας» θύμιζε ερμηνεία από «ταλέντο» ενός ριάλιτι σε τελικό εθνικού ποδοσφαιρικού κυπέλου, όπου δεν έφτασαν δύο μεγάλες ομάδες και οι άμαθοι οπαδοί των μικρομεσαίων αουτσάιντερ δεν έχουν την εμπειρία για να δημιουργήσουν τη «συγκλονιστική» ατμόσφαιρα, που συνηθίζουν να επικαλούνται οι αθλητικογράφοι.

Ο εορτασμός της εκλογικής νίκης ήταν λίγο άνοστος. Αμήχανος. Οι λόγοι για αυτό πολλοί. Πρώτα από όλα, ο Μακρόν δεν είναι πια ο φρέσκος και διαφορετικός πρόεδρος που θα φέρει το καινούριο. Είναι ένας δοκιμασμένος και μάλλον αποτυχημένος πρόεδρος τουλάχιστον με βάση τις προσδοκίες, που υποτίθεται ότι είχε προκαλέσει. Αναπόδραστα και το ποσοστό του δεν είναι αυτό που ήταν πέντε χρόνια πριν.

Δεύτερον, όλοι ήξεραν ότι δεν υπήρχε περίπτωση νίκης της Μαρίν Λεπέν. Οχι μόνο γιατί «επιστρατεύτηκαν» πάλι οι δημοκρατικές δυνάμεις. Αλλά γιατί κυρίως κανένας από το πολιτικό κατεστημένο της Γαλλίας δεν θα άφηνε να χάσει ο πρώην τραπεζίτης, από μια λαϊκίστρια της Δεξιάς, που εκτός όλων των άλλων έχει ανοικτούς λογαριασμούς σε ρούβλια.

Τρίτον και σπουδαιότερον, επειδή ο ίδιος ο Μακρόν γνωρίζει ότι δεν θα είναι περίπατος η επόμενη θητεία του με ένα σωρό ανοικτά ζητήματα μπροστά του, εν μέσω διαδοχικών παγκόσμιων κρίσεων και αυτούς που του έδωσαν ψήφο ανοχής να είναι έτοιμοι να κατέβουν, αν χρειαστεί και στο δρόμο για να του ζητήσουν το λογαριασμό. Το παραδέχτηκε και ο ίδιος όταν αναφέρθηκε σε εκείνους, που τον ψήφισαν μόνο και μόνο για να αναχαιτίσουν την ακροδεξιά.

Ήταν αυτό ήττα για την ακροδεξιά;

Αλλά το ερώτημα είναι ακριβώς αυτό, αν δηλαδή πράγματι αναχαιτίστηκε η ακροδεξιά. Το 41,5% της Μαρίν Λεπέν σημαίνει ότι πάνω από 13 εκατομμύρια Γάλλοι, περισσότεροι δηλαδή από τον πληθυσμό μιας Ελλάδας έδωσαν την ψήφο τους σε μια γυναίκα που είναι πολλά χρόνια στην πολιτική για να έχουν ψευδαισθήσεις για το τι πρεσβεύει.

Μπορούν βεβαίως οι «δημοκράτες» να αντιτείνουν ξανά μεγαλόκαρδα, αυτό που συχνά πυκνά ακούγαμε και εδώ στην Ελλάδα: «Δεν είναι όλοι οι ψηφοφόροι της Λεπέν ακροδεξιοί». Μπορούμε επίσης να τυλίξουμε τις τρικολόρ σημαίες στις πλάτες μας και να βγούμε να πανηγυρίσουμε μαζί με τον Σάντσεθ, τον Ντράγκι και την φον ντερ Λάιεν για το «θρίαμβο της δημοκρατίας» και τη «νίκη της Ευρώπης». Μπορούμε δηλαδή να ντυθούμε και στρουθοκάμηλοι μετά το πέρας της αποκριάς.

Αναζητείται η Ευρώπη που «νίκησε»

Υπάρχει όμως και η δύστροπη πραγματικότητα. Ποια ακριβώς «Ευρώπη» νίκησε; Αυτή που περιέγραφε με φανταχτερά χρώματα ο γάλλος πρόεδρος πριν γίνει πρόεδρος το 2017 ή αργότερα εκείνο το αξέχαστο για κάποιους ηλιοβασίλεμα στην Αρχαία Αγορά των Αθηνών. Αυτή έχει θαφτεί πια κάτω από τα ερείπια της Μαριούπολης και την σιδερένια ομπρέλα του ΝΑΤΟ. Οδηγός για το μέλλον δεν είναι οι εμπορικές/τραπεζικές φιλοδοξίες του άλλοτε υπαλλήλου των Ρότσιλντ ή τα επεκτατικά σχέδια του βιομηχανικού/εξαγωγικού λόμπι που αγάπησε η/την Ανγκέλα Μέρκελ, αλλά οι ψυχροπολεμικές ψυχώσεις πολιτικών από την Πολωνία, τη Σλοβενία, την Εσθονία και τη Λιθουανία. Αυτοί δίνουν πλέον τον τόνο στην Ευρώπη, με βάση την καθοδήγηση που έρχεται από την Ουάσιγκτον. Και δεν είναι φυσικά τυχαίο ότι αυτή τη φορά το προεκλογικό «μενού» του κ. Μακρόν περιείχε πολύ περισσότερα εθνικά και ελάχιστα ευρωπαϊκά εδέσματα.

Το τέλος του «ευρωπαϊκού ονείρου» είναι που φούσκωσε κι άλλο τα πανιά της Λεπέν και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και σε μεγάλο βαθμό του Ζαν Λικ Μελανσόν, o οποίος αν βλέπει ένα μέλλον για τη Γαλλία μέσα στην ΕΕ είναι πολύ διαφορετικό από εκείνο, που πρεσβεύουν οι προαναφερθέντες πολιτικοί, που έσπευσαν να στείλουν τα συγχαρίκια τους το βράδυ της Κυριακής, επιλέγοντας συνειδητά να περιοριστούν μόνο στην «επιφάνεια» των πραγμάτων.

Με άλλα λόγια, οι εκλογές στην Γαλλία απέδειξαν με περίτρανο τρόπο πόσο ξεπερασμένο είναι πλέον ως «πηγή έμπνευσης» αυτό το υποτιθέμενο όραμα της Ευρώπης, που διαφημίζει η ΕΕ με πακέτα δισεκατομμυρίων κάθε τόσο προς μεγάλες πολυεθνικές της διαφήμισης.

Μια τριχοτομημένη κοινωνία

Εξίσου αποκαλυπτική είναι βεβαίως και μια ματιά στα εσωτερικά της Γαλλίας. Το μήνυμα του πρώτου γύρου είναι αυτό που αξίζει να κρατήσει κανείς: Η γαλλική κοινωνία είναι πραγματικά τριχοτομημένη. Ενα τρίτο φλερτάρει ή πιστεύει στην ακροδεξιά, ένα τρίτο επιμένει φιλελεύθερα και ένα τρίτο αναζητεί μια αριστερή διέξοδο. Ολα αυτά βεβαίως στο «περίπου» και με δυνητικές αν και όχι συγκλονιστικά μεγάλες μετακινήσεις.

Φυσικά αυτό φορτώνει με ευθύνες την Αριστερά, ενόψει των εκλογών για το γαλλικό κοινοβούλιο, που θα γίνουν με το εξίσου «γερασμένο» σύστημα των δύο γύρων τον Ιούνιο.

Αισιόδοξο είναι το γεγονός ότι η αναζήτηση μιας αριστερής ριζοσπαστικής πρότασης, όπως προσπάθησε να την υπηρετήσει τα τελευταία χρόνια ο Μελανσόν δείχνει να σχηματίζει πλειοψηφικές τάσεις στους πολίτες κάτω των 35 ετών. Στη Γαλλία, όπως και σε πολλές χώρες του ευρωπαϊκού Νότου είναι ζόρικο πράγμα να είσαι νέος, σε μια κοινωνία που γερνά, μαζί με τον νεοφιλελευθερισμό της και το πολιτικό της προεδροκεντρικό σύστημα. Κάπως πρέπει να αντιδράσεις.

Η υποτιθέμενη «αριστερή» στροφή του Μακρόν στο «παρά πέντε» του δεύτερου γύρου είναι τόσο υποκριτική, που μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλεί στη νέα γενιά. Η πολιτική του είναι τόσο «δήθεν» που κανονικά και αυτός κάθε πρωί όταν ξυπνάει θα πρέπει να αναρωτιέται αν είναι πράγματι πρόεδρος ή μήπως απλώς το φαντάζεται. Αυτός που αγνόησε την οικολογία και σάρκασε τους ανέργους, που απάντησε με πλαστικές σφαίρες και ληγμένα χημικά στα Κίτρινα Γιλέκα, που θεωρεί αλήτες τους φοιτητές που διαδηλώνουν (σε σύμπνοια με τη Λεπέν) δεν μπορεί να πείσει ότι «φωτίστηκε» και απέκτησε κοινωνική, οικολογική συνείδηση.

Συνεπώς, για την Αριστερά υπάρχει έδαφος δράσης  όπως έγραψε και ο Νίκος Σμυρναίος καθηγητής στην Τουλούζη: «Η Λαϊκή Ένωση έχει ήδη προτείνει τη δημιουργία εκλογικού συνασπισμού με τους Οικολόγους, το ΚΚΓ και το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα. Αν το εγχείρημα πετύχει, η γαλλική Αριστερά θα έχει πλέον απαλλαγεί σε μεγάλο βαθμό από την τροχοπέδη της νεοφιλελεύθερης και αντιδραστικής συνιστώσας της που εκφραζόταν μέσα από το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Αυτό θα της επέτρεπε να ασκήσει ριζοσπαστική αντιπολίτευση αγκαλιάζοντας τα δημοκρατικά αντικαπιταλιστικά, αντιρατσιστικά, φεμινιστικά και οικολογικά κινήματα της εποχής, προετοιμάζοντας μια επικείμενη άνοδο στην εξουσία και δημιουργώντας έτσι μια ευρωπαϊκή δυναμική που θα μπορούσε να αλλάξει τους συσχετισμούς μέσα στην Ε.Ε.».

Βεβαίως για να μην παρασυρόμαστε. Αυτό που ισχύει μια φορά για τον Μακρόν ισχύει πολλαπλάσια για τις προοδευτικές, ριζοσπαστικές δυνάμεις. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για να ανοίξουν σαμπάνιες. Η Αριστερά θα πρέπει να ξεπεράσει τις παραδοσιακές της εσωτερικές αντιπαλότητες, να αναδείξει και άλλες προσωπικότητες πέραν του 70χρονου πια Μελανσόν, να καταφέρει να ξεπεράσει τις παγίδες του εκλογικού συστήματος, να μην διστάσει να συγκρουστεί με το τεράστιο μέτωπο του εθνικιστικού, ρατσιστικού, μικροαστισμού το οποίο έχει αποκτήσει δεσμούς δεκαετιών με την (οικογένεια) Λεπέν. Μέχρι τώρα το κόμμα του Μελανσόν διέθετε μόλις 17 έδρες σε σύνολο 577, που δεν έφταναν καν για να του αναγνωριστεί καθεστώς κοινοβουλευτικής ομάδας. Τα τελευταία χρόνια έχει βεβαίως οργανωθεί πολύ καλύτερα. Ο Μελανσόν γνωρίζει όμως καλά ότι ο πρωθυπουργός, που λέει ότι θέλει να γίνει, διορίζεται από τον πρόεδρο.

Ενα πρόεδρο, που λογικά θα είναι ακόμα πιο αυταρχικός και σκληρά νεοφιλελεύθερος γιατί έτσι έχει μάθει, έτσι έχει δείξει να πιστεύει ότι μπορεί να αντιμετωπίσει τις αναταράξεις που ήδη κλονίζουν τον πλανήτη τόσο οικονομικά όσο και γεωπολιτικά.