Η επόμενη μέρα στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.  

Η «Εποχή» συμμετέχοντας στη συζήτηση για την επόμενη μέρα στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και στην ανάδειξη της νέας ηγεσίας, απευθύνει ένα κοινό ερώτημα και στους τέσσερις υποψήφιους για την προεδρία του κόμματος: «Τι κατά τη γνώμη σας προέχει να αλλάξει στο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στη λειτουργία και στην πολιτική του σε σχέση με το παρελθόν, ώστε να επανακάμψει;».

Ευκλείδης Τσακαλώτος : «Σοκ» αξιοπιστίας και σχεδιασμού

Την απαραίτητη αλλαγή του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαμε να τη σκεφτούμε σε δυο διαφορετικούς άξονες που τέμνονται με μια απλή μεθοδολογία. Συλλογίζομαι, από τη μια πλευρά, το έλλειμα αξιοπιστίας που μας ακολουθεί εδώ και πολλά χρόνια και αποδεικνύεται από τις δημοσκοπήσεις, τη δυσανάλογα μικρή κοινωνική μας γείωση και τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Από την άλλη, χρειάζεται να καταστρώσουμε το πολιτικό μας σχέδιο όχι απλώς ως μια ευρηματική, σύγχρονη, καλή επικοινωνιακά διατύπωση που να γίνεται κατανοητή στις κοινωνικές μας εκπροσωπήσεις, αλλά ως σχέδιο μακράς πνοής με συγκεκριμένες χρονικές προτεραιότητες. Η σύνδεση των δυο αξόνων θα προκύψει μέσα από την συλλογική δουλειά, τις ομάδες με αντικείμενο και λογοδοσία. Με μια λέξη, μέσα από την συμπεριληπτική δυνατότητα της δημοκρατίας.

Εξηγούμαι:

«Σοκ αξιοπιστίας»: Η κυβέρνησή μας ευτύχησε στο πρώτο εξάμηνο της εκλογής της να έχει θηριώδη ποσοστά κοινωνικής αποδοχής. Μετά τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος και την υπογραφή του μνημονίου, σταδιακά, η αξιοπιστία μας μειώθηκε. Δεν είναι εδώ ο χώρος να εξετάσουμε τους λόγους για τους οποίους συνέβη αυτό, ωστόσο πρέπει οπωσδήποτε να την αποκαταστήσουμε. Η διαδικασία αυτή αφορά σχεδόν τα πάντα: απολογισμός πεπραγμένων, πρόσωπα, εκφορά λόγου, τρόπος οργάνωσης, κοινοβουλευτική παρουσία, συλλογική δράση κ.ο.κ. Δεν πρέπει να φοβηθούμε καθόλου την ενδοσκόπηση, την αυτοκριτική. Αυτός είναι ο συλλογικός τρόπος για να φτάσουμε σε ασφαλή συμπεράσματα κι έπειτα να δοκιμάσουμε με γενναιοδωρία και ανοιχτή καρδιά όσα σκεφτούμε ότι είναι απαραίτητα να γίνουν. Αυτό δεν κάναμε επαρκώς το 2019 και, κατά τη γνώμη μου, οι αριστεροί και αριστερές, ο δημοκρατικός κόσμος αφενός μας το χρεώνει, αφετέρου το περιμένει από εμάς.

«Σοκ σχεδιασμού»: Στο κόμμα μας υπάρχουν τα υλικά, ο πλούτος, η μαγιά με άλλα λόγια, έτσι ώστε να γίνουμε πολύ σύντομα ξανά η πολιτική δύναμη κυβερνητικής εναλλακτικής απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό και την ακροδεξιά. Θέλουμε όμως σχέδιο, πυξίδα στην πολιτική μας πλεύση για να είναι το καράβι μας και γερό και ευρύχωρο. Εφόσον, λοιπόν, αποκαθιστούμε σταδιακά την αξιοπιστία μας, θα πρέπει ταυτόχρονα να ξαναμάθουμε να δουλεύουμε μαζί με την κοινωνία για να έχουμε απτά, ρεαλιστικά και ταυτόχρονα οραματικά σχέδια, έτσι ώστε να μπορούμε να εκπληρώσουμε τις επιθυμίες και τις ανάγκες όσων θέλουμε να εκπροσωπούμε. Με αυτήν την έννοια, απαιτείται να κάνουμε δουλειά μυρμηγκιού παντού, να ανασυσταθούμε οργανωτικά, να βγούμε θαλερά στο κοινωνικό πέλαγος, να αναθερμάνουμε τα κινήματα και τον συνδικαλισμό. Γι’ αυτό χρειάζεται να θέσουμε συγκεκριμένες προτεραιότητες, να ορίσουμε χρονικούς κόμβους εκπλήρωσή τους, να εργαστούμε ευφάνταστα, out of the box, χωρίς μανιερισμούς. Το σημείο αυτό είναι καίριο για την ανασυγκρότησή μας και ταυτόχρονα μας εγκαλεί να αλλάξουμε με τρόπο παιγνιώδη, δυναμικό, πρωτοβουλιακό.

Σύνδεση των αξόνων: Το «σοκ της αξιοπιστίας» και το «σοκ του σχεδιασμού» πρέπει να ενωθούν και η μεθοδολογία γι’ αυτό είναι η δημοκρατία. Εμείς, στην ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά, έχουμε κάνει ρήξεις πολύ πρώιμα με μια στείρα κομματική ζωή αυτοθαυμασμού. Ηγεσία, μεσαία στελέχη, μέλη και οι σύμμαχοί μας θα δουλέψουμε εξαιρετικά όταν συλλογικά, από κοινού και με ενσυναίσθηση, δράσουμε έτσι ώστε να βρίσκουμε έστω λίγο από τον εαυτό μας σε κάθε απόφαση, σε κάθε πράξη του κόμματός μας.