«ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ συντρίφτηκε πάνω στην καθημερινή ρουτίνα». Οι ποιητές οδεύουν και προς τον θάνατο ακόμα καλπάζοντας στη ράχη απονενοημένων στίχων. Στρέφοντας το περίστροφο στον εαυτό του, το μοιραίο απόγευμα, σαν σήμερα το 1930, ο Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι άφησε ως επιθανάτιο σημείωμα το τελευταίο του ποίημα. Φόρος τιμής στην άσβεστη μνήμη του οι παρακάτω στροφές:
ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΦΟΡΟ για την ποίηση […] Πολίτη επιθεωρητά,/ ειλικρινά,/ στον ποιητή οι λέξεις στοιχίζουν πανάκριβα./ Μιλώντας στη δική μας γλώσσα,/ η ρίμα ένα βαρέλι είναι./ Βαρέλι με δυναμίτη./ Κι η στροφή, φιτίλι./ Σαν πάρει το φιτίλι να καεί,/ ανατινάσσεται η στροφή/ κι η πόλη μαζί με τη στροφή/ εκσφενδονίζεται στον αέρα./ Πού να τη βρεις,/ σε ποια τιμή τη ρίμα,/ έτσι που το στόχο της να βρει/ σκοτώνοντας μεμιάς;/ Και μένα με τραβούν καύσωνες και παγωνιές./ Και ρίχνομαι, ζωσμένος με δάνεια και προκαταβολές./ Πολίτη έφορε,/ λάβετε υπόψη σας το εισιτήριο!/ Η ποίηση –Ολη!–/ μετακίνηση είναι στο άγνωστο./ Η ποίηση είναι ακριβώς ότι κι η εξόρυξη ραδίου,/ ένα γραμμάριο για να βγει/ ενός χρόνου δουλειά θα χρειαστεί./ Ξοδεύεις για μια και μόνη λέξη/ τόνους χιλιάδες λεκτικού μεταλλεύματος. […] Και σήμερα του ποιητή/ η ρίμα χάδι είναι,/ σύνθημα/ και λόγχη/ αλλά και κνούτο./ Πολίτη επιθεωρητή,/ πέντε θα πληρώσω,/ όλα τα μηδενικά στο νούμερο διαγράφοντας./ Εγώ δικαιωματικά/ απαιτώ μια σπιθαμή/ μαζί με τους φτωχότερους αγρότες και εργάτες./ Και αν εσείς νομίζετε/ πως όλη η δουλειά/ είναι να παίρνεις δανεικό/ έναν ξένο λόγο/ ορίστε σύντροφοι/ το δικό μου το στυλό/ και γράψτε αν είναι μπορετό/ μονάχοι σας!
ΞΕΛΑΣΠΩΣΤΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ Το μέλλον δε θα ’ρθει/ από μονάχο του, έτσι νέτο-σκέτο,/ αν δεν πάρουμε μέτρα κ’ εμείς./ Από τα βράγχια, κομσομόλε, άρπαξέ το!/ Απ’ την ουρά του, πιονιέροι, εσείς./ Η κομμούνα/ δεν είναι μια βασιλοπούλα του παραμυθιού, που λες,/ για να την ονειρεύεσαι/ τις νυχτιές./ Μέτρησε,/ καλοσκέψου,/ σημάδεψε – και τράβα, βήματα τα βήματα,/ έστω και πάνω σε μικροζητήματα./ Δεν είναι μόνον/ ο κομμουνισμός/ στη γη,/ στα κάθιδρα εργοστάσια εκείνα./ Είναι και μες στο σπίτι,/ στο τραπεζάκι μπρος,/ στις σχέσεις,/ στη φαμίλια,/ στην καθημερινή ρουτίνα./ Εκείνος κει,/ που ολημερίς/ τριζοβολάει βλαστήμιες/ σαν κάρο κακογρασωμένο,/ εκείνος που σαν ολολύζει η μπαλαλάικα/ χλομιάζει ευθύς,/ αυτός/ το μπόι του μέλλοντος/ δεν το ’χει φτασμένο./ Δεν είναι μόνο, όπως θαρρείς εσύ,/ να λες ναι, ναι,/ στα μέτωπα με βολές πολυβόλου./ Της φαμίλιας,/ του σπιτικού,/ η επίθεση,/ για μας μικρότερη απειλή/ δεν είναι διόλου./ Εκείνος που υποτάχτηκε/ στην πίεση της φαμίλιας,/ κοιμάται/ μες στη μακαριότητα/ ρόδων φτιαγμένων με χαρτί, αυτός δεν έφτασε το μπόι της προσήλιας,/ της δυνατής ζωής εκείνης/ που θα ’ρτει./ Σαν τη φλοκάτα/ και το χρόνο επίσης,/ ο σκόρος της καθημερνότητας/ τον κατατρώει στιγμή στιγμή./ Το μεινεσμένο ρούχο/ των ημερών μας για ν’ αερίσεις,/ ε, κομσομόλε, τίναξέ το εσύ.
