Μετά τη μπλόφα της κυβέρνησης για την εγκατάσταση της πανεπιστημιακής αστυνομίας στις 10 Ιουνίου, είδαμε να ενεργοποιούνται κάποια δειλά αντανακλαστικά της πανεπιστημιακής κοινότητας στην Αθήνα. Το γεγονός, όμως, ότι η αστυνομία, όχι με την «ήπια» μορφή του νέου σώματος φύλαξης των πανεπιστημίων, αλλά με την άγρια κατασταλτική μορφή των σιδερόφρακτων ΜΑΤ, έχει εγκατασταθεί μόνιμα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), τείνει να αποκτήσει μόνιμο χαρακτήρα. Στην οδό Αγ. Δημητρίου, πέραν από τις κλούβες που σταθμεύουν μόνιμα μπροστά στο τουρκικό προξενείο, εγκαινιάστηκε άλλη μια μόνιμη εγκατάσταση: δύο κλούβες έχουν πιάσει θέση πάνω από τη Σχολή Θετικών Επιστημών (ΣΘΕ), πάνω στον ποδηλατόδρομο, και δεν το κουνάνε από κει. Δίπλα στο κτήριο του Βιολογικού δεσπόζει η αύρα εκτόξευσης νερού, που κι αυτή ήρθε στο ΑΠΘ για να μείνει. Την εικόνα συμπληρώνουν διμοιρίες ΜΑΤ σε πλήρη εξάρτηση, ακροβολισμένοι χαφιέδες και μυστικοί μπάτσοι με πολιτικά, αλλά και διακινητές ναρκωτικών που κάνουν ανενόχλητοι τη δουλειά τους, μιας και η αποστολή των μπάτσων δεν τους περιλαμβάνει, όπως άλλωστε συνέβαινε πάντα. Η αποστολή τους είναι να στέλνουν φοιτητές στα νοσοκομεία, να απειλούν, να χυδαιολογούν και να εισβάλουν όποτε θελήσουν στις σχολές. Κι επειδή ο γητευτής του Κογκρέσου έχει μάθει πώς λειτουργεί το δόγμα του σοκ, αμόλησε την υπουργό του να περάσει άρον–άρον τον νέο νόμο–πλαίσιο που καθιστά τα πανεπιστήμια απόλυτα ελεγχόμενες εταιρείες, καταργώντας τελεσίδικα τον ρόλο των φοιτητικών συλλόγων, των συγκλήτων και των πρυτάνεων.

Τα περιθώρια πλέον έχουν στενέψει πάρα πολύ. Η περσινή προσπάθεια της κυβέρνησης να εγκαταστήσει την πανεπιστημιακή αστυνομία στο ΑΠΘ, απέτυχε λόγω των αποφασιστικών καταλήψεων των φοιτητών των σχολών της ΣΘΕ. Με πρωταγωνιστές τα Αυτόνομα Σχήματα, οι άλλες αριστερές παρατάξεις ήταν επιφυλακτικές έως και αρνητικές, οι ζωντανές καταλήψεις και οι παράλληλες μαζικές διαδηλώσεις έφεραν την προσωρινή νίκη των φοιτητών. Τώρα, όμως, με την εξοργιστική κατάληψη του ΑΠΘ από τα ΜΑΤ και την επικείμενη ψήφιση του νέου νόμου–πλαίσιο, απαιτείται η μέγιστη δυνατή συσπείρωση των δυνάμεων της πανεπιστημιακής κοινότητας. Για να επιτευχθεί, όμως, κάτι τέτοιο χρειάζεται να απαντηθούν τα παρακάτω ερωτήματα:

Θα πάψει να υφίσταται η ιστορική δυσανεξία της Πανσπουδαστικής στο θέμα των καταλήψεων; Η φοιτητική παράταξη του ΚΚΕ αναβαθμίστηκε στις εκλογές και παίζει αποφασιστικό ρόλο σε πολλούς φοιτητικούς συλλόγους. Αυτή η επιτυχία, όμως, μεταφράζεται σε ηγεμονική συμπεριφορά που χρησιμοποιεί θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους, ώστε να μην περάσουν από τις συνελεύσεις οι προτάσεις για καταλήψεις. Ως πότε η ηγεμονία του ΚΚΕ θα ναρκοθετεί τις δυναμικές κινητοποιήσεις, θα λειτουργεί ως συντηρητικός κυματοθραύστης του νεανικού ριζοσπαστισμού και τελικά θα ευνοεί τα σχέδια της ακροδεξιάς κυβέρνησης;

Θα πάψουν, επιτέλους οι διαλυτικές διενέξεις μεταξύ των αριστερών φοιτητικών παρατάξεων; Ως πότε το Μπλόκο θα χρεώνεται συνολικά το μνημονιακό παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ και θα αντιμετωπίζεται, αρνητικά κι απαξιωτικά, ως ο αποδιοπομπαίος τράγος του φοιτητικού κινήματος; Ως πότε παρατάξεις, όπως η ΑΡΑΣ, θα λειτουργούν με οπαδικές συμπεριφορές εκθέτοντας συνολικά την Αριστερά στα Πανεπιστήμια; Πότε θα γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ Αριστεράς κι Αναρχίας, ώστε το ζητούμενο των καταλήψεων να αποκτήσει λειτουργική μαζικότητα κι αποτελεσματικότητα;

 Θα ξυπνήσουν από τον ακαδημαϊκό τους λήθαργο οι πανεπιστημιακοί καθηγητές, χρόνια παγιδευμένοι στη διαπλοκή της βαθμολογικής εξέλιξης και στην αγοραία αντίληψη της καριέρας; Άλλωστε με τον νόμο–πλαίσιο που ψηφίζεται, πρέπει να ξεχάσουν κάθε έννοια ακαδημαϊκής ελευθερίας, θα καταντήσουν φοβισμένα κι αναλώσιμα υπαλληλάκια. Κι επιτέλους, ας ξεμπροστιάσουν δημόσια τους καθηγητές – κυβερνητικούς υπαλλήλους που υποστηρίζουν και προωθούν ανοιχτά την κυβερνητική εκτροπή. Η ακαδημαϊκή ομερτά κι οι αλληλοεξαρτήσεις που οδηγούν σε αφωνία και ξέπλυμα, όπως συμβαίνει με τον πρύτανη του ΑΠΘ Παπαϊωάννου και τους ακόλουθούς του, πρέπει να λάβουν τέλος.

Και δυο λόγια για τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ–ΠΣ Θεσσαλονίκης. Ανύπαρκτοι, μπροστά στο βίαιο κυβερνητικό πραξικόπημα που διαδραματίζεται στο μεγάλο πανεπιστήμιο της περιοχής τους. Κάποιοι, μάλιστα, τσίμπησαν στο μητσοτακικό δίλλημα και υπερθεματίζουν κατά της βαριοπούλας, για να διασφαλίσουν την ήπια εικόνα τους μπροστά στην εκλογική τους πελατεία. Αντίθετα, η Αριστερά θα πρέπει να τολμά να υποστηρίζει δυναμικές πράξεις, όταν αυτές αποτελούν απάντηση στα σκοτεινά, ακροδεξιά σχέδια της ασύδοτης κρατικής βίας.