Υπάρχει τεράστια αμηχανία στο σύστημα που έστησε τη θεωρία της “σκευωρίας” Novartis. Οι αρχιτέκτονες της προπαγανδιστικής κατασκευής (Σαμαράς-Βενιζέλος-Λοβέρδος) σιωπούν και οι ακόλουθοί τους κρύβονται πίσω από ένα άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ πριν από λίγες μέρες.
Το διαφημίζει ο Άρης Πορτοσάλτε στον ρ/σ ΣΚΑΪ και το ακραίο κέντρο στα social media.
Ο Πρετεντέρης δεν κρύβει την οργή του για το βούλευμα και κάνει δίκη προθέσεων:
«Το δικαστικό συμβούλιο για την υπόθεση Παπαγγελόπουλου κληρώθηκε από τη Βουλή στις 30 Ιουλίου 2020. Η πρόταση της εισαγγελέως υποβλήθηκε στις 14 Ιουνίου 2022. Το βούλευμα παραδόθηκε στις 30 Ιουνίου 2022 σε κωμικοτραγικές συνθήκες προκειμένου να προλάβουν την αφυπηρέτηση κάποιων μελών του συμβουλίου. Οι δικαστές χρειάστηκαν 22 μήνες και 14 ημέρες για να ερευνήσουν μια υπόθεση που είχε ήδη ερευνηθεί από την προκαταρκτική της Βουλής.
Αλλά μόνο 15 ημέρες για να βγάλουν ένα βούλευμα. Το οποίο μάλιστα ανέτρεπε όλα τα προηγούμενα. Ανέτρεπε το πόρισμα της προανακριτικής. Ανέτρεπε το πόρισμα του Αρείου Πάγου (Ζαχαρής) με το οποίο είχαν ασκηθεί διώξεις στην Τουλουπάκη. Ανέτρεπε το πόρισμα της ανακρίτριας του Δικαστικού Συμβουλίου. Ανέτρεπε και την πρόταση της εισαγγελέως του Δικαστικού Συμβουλίου. Πολλές ανατροπές για 14 μέρες.
Υπάρχει ασφαλώς η ερμηνεία ότι οι πέντε του δικαστικού συμβουλίου κατάλαβαν κι έκριναν ορθά ό,τι δεν είχαν αντιληφθεί εγκαίρως όλοι οι προηγούμενοι. Θρίαμβος δικαίου, δηλαδή. Υπάρχει και η θεωρία του στησίματος. Κάποιος έστησε κάποιον. Ακούω πολλά. Εκ των πραγμάτων όμως παρατηρώ ένα πράγμα. Ολη η διαδικασία οδηγούσε σταδιακά σε ένα αποτέλεσμα: να πέσει στα μαλακά η Τουλουπάκη. Με τα τελικά δεδομένα θα φάει ενδεχομένως μια τυπική ποινή, άντε να απολυθεί κι από το σώμα. Αλλά για να πέσει στα μαλακά η Τουλουπάκη έπρεπε να φύγει από τη μέση η Novartis και οι δέκα πολιτικοί που θα παρίσταντο ως πολιτική αγωγή στο Ειδικό Δικαστήριο.
Ετσι βγήκε ένα βούλευμα που μπάζει κι από τους φωταγωγούς. Επιχειρεί να πει πως στη Novartis δεν υπήρχε ούτε σκάνδαλο πολιτικών (αφού η ανάκριση τους έχει ήδη απαλλάξει), ούτε σκευωρία κατά των πολιτικών (διότι καλώς έγινε η ανάκριση). Υποθέτω πως επικράτησε η λογική “αφού δεν έπαθε κανένας τίποτα, πάμε παρακάτω!”. Δεν ξέρω ποιος επινόησε αυτό το συμψηφιστικό σκεπτικό, αν κι έχω μερικές υποψίες. Μεταξύ μας δεν ξέρω ούτε καν τι εξυπηρετούσε. Πάντως όχι την απονομή δικαιοσύνης.
Ποιον μπορεί να ενδιαφέρει αν μια δικαστικός πέσει ή όχι στα μαλακά; Τι είδους δικαστικές, πολιτικές ή άλλες σκοπιμότητες εμπλέκονται; Παράξενο. Σίγουρα πάντως οι μεθοδεύσεις έπληξαν και τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία. Διότι η ισοπαλία δεν είναι δίκαιο αποτέλεσμα, μόνο και μόνο επειδή κανείς δεν κερδίζει. Σίγουρα επίσης δεν υπάρχει «παρακάτω» στην πολιτική. Είτε κερδίζεις, είτε χάνεις. Αν η κυβέρνηση νόμισε πως στην ισοπαλία δεν χάνει, χαιρετίσματα. Βγαίνει καθαρά ηττημένη από τη δικαστική εξέλιξη. Τα υπόλοιπα θα τα βρει η ιστορία. Αν μάλιστα συνέπραξαν και δικοί της στην ήττα, ακόμη χειρότερα».
Την ίδια μέρα, στην ίδια εφημερίδα, ο Στέφανος Κασιμάτης, έδειξε με ειρωνείες την απογοήτευση του:
«Δηλαδή, αν έχω καταλάβει σωστά την απόφαση της Δικαιοσύνης, είναι όλοι τους αθώοι; Και οι πολιτικοί που κατηγορήθηκαν αδίκως και οι κατηγορηθέντες ως σκευωροί, όλοι αθώοι. Ποτέ δεν υπήρξε τίποτε σε αυτή την υπόθεση, όλα όσα γνωρίζαμε και κυκλοφορούσαν γι’ αυτήν ήσαν ανυπόστατα. Ας τα ξεχάσουμε. Ειρήνη υμίν. Αγάπη μόνο και λουλούδια. Είναι κι αυτή μια στάσις, νιώθεται. Ιδίως όταν δεν θέλεις να μπλέξεις με ευθύνες…»
Ο Γιώργος Παπαχρήστος, στα ΝΕΑ κι αυτός, δημοσιοποίησε τη συνομιλία του με ένα από τα δέκα πολιτικά πρόσωπα που κατηγορήθηκαν ως εμπλεκόμενοι στο σκάνδαλο.
«Επανέρχομαι επ’ ολίγον και σήμερα στην υπόθεση της παραπομπής στο Ειδικό Δικαστήριο του γνωστού Παπαγγελόπουλου, επί τη βάσει του διάτρητου, όπως χαρακτηρίζεται από τους ενδιαφερόμενους πολιτικούς που κατασυκοφαντήθηκαν, βουλεύματος του Δικαστικού Συμβουλίου. “Είναι τελείως πρόχειρη δουλειά”, μου ανέφερε ένας εξ αυτών χθες, δυσκολευόμενος να αποκρύψει την οργή του. “Δεν αλληλογρονθοκοπείται απλώς, που γράφεις εσύ, είναι προφανές ότι δεν μελετήθηκε επαρκώς η πρόταση της ανακρίτριας της υπόθεσης. Για να μην πω ότι το Δικαστικό Συμβούλιο, επί της ουσίας, ακύρωσε σχεδόν το σύνολο του έργου της ανακρίτριας κυρίας Αλεβιζοπούλου η οποία διερεύνησε την υπόθεση επί πολλούς μήνες”.
Και μου ανέφερε χαρακτηριστικά, προς επίρρωση του ισχυρισμού του, ότι το Δικαστικό Συμβούλιο δεν έκρινε με την προσήκουσα υπευθυνότητα την υπόθεση: “Οπως μου ανέφεραν οι δικηγόροι μου, από τις 440 σελίδες του πορίσματος, ζήτημα αν είναι 30-40 σελίδες η δική τους πορισματική απόφαση επί της υποθέσεως. Τα υπόλοιπα που περιλαμβάνονται είναι αποσπάσματα από τα πορίσματα της εισαγγελέως και της ανακρίτριας. Είναι copy paste δηλαδή. Και όπως οι ίδιοι μου ανέφεραν κι αυτές οι 30-40 σελίδες γράφτηκαν μέσα σε δύο ή τρεις ημέρες, αν λέει κάτι αυτό, περί της σοβαρότητος με την οποία προσέγγισαν αυτή τη μείζονα υπόθεση”. Δεν έχω να προσθέσω κάτι…»
Το συμπέρασμα είναι ότι υπάρχει οργή στην ομάδα που εργάστηκε συστηματικά για να τιμωρηθούν ως σκευωροί όσοι δούλεψαν για να διαλευκανθεί το σκάνδαλο. Ηττήθηκαν και δυσκολεύονται να το καταπιούν. Είναι ενδεικτικό ότι ο Αδ. Γεωργιάδης το βράδυ ζήτησε συγγνώμη και το πρωί την πήρε πίσω. Οι εσωκομματικές ισορροπίες στη ΝΔ, όπως όλα δείχνουν, δεν επιτρέπουν ειλικρίνεια και παραδοχή σφαλμάτων. Ο υπουργός Ανάπτυξης, πάνω στον τηλεοπτικό οίστρο, την πάτησε και γρήγορα προσπάθησε να τα μαζέψει. Έτσι κι αλλιώς η ντροπή δεν του είναι οικεία ως έννοια.
