ι πρώτες σταγόνες πληροφοριών από τη διαμονή του ηθοποιού στις φυλακές Τριπόλεως είναι πως κλαίει και παραμένει σε κατάσταση σοκ. Κατανοητό. Ένας ακόμα ισχυρός που είδε τη Neverland του να μεταμορφώνεται αναπάντεχα σε σωφρονιστικό ίδρυμα για ενόχους σεξουαλικών εγκλημάτων.

Παρά το τεκμήριο της αθωότητας που συνοδεύει κάθε υπόδικο, οι αντιδράσεις του, η πληθώρα σοβαρότατων επώνυμων καταγγελιών κι η απόφαση της προφυλάκισής του, που συνοπτικά στηρίχτηκε στην έντονη παρορμητικότητα, την άρνηση συναίσθησης των συναισθημάτων των άλλων και την πολλαπλή παραπτωματικότητά του, είναι ισχυρό δείγμα τού τι θα επακολουθήσει στη δίκη του.

Πάντως το σκεπτικό της ανακρίτριας μας επιτρέπει να ισχυριστούμε ότι δεν έχουμε απέναντί μας έναν άνθρωπο που καταρρέει από το βάρος των πράξεων του και συναισθάνεται ότι δεν είναι άμοιρος ευθύνης. Ο Φιλιππίδης αρνείται να δει τις πράξεις του, αρνείται να αντιμετωπίσει την ευθύνη του ενήλικου βίου του και τον πόνο που προκάλεσε σε πολλούς ανθρώπους, κυρίως σε γυναίκες. Είναι ένας ακόμα άνδρας με διαστρεβλωμένες απόψεις σχετικά με τους ρόλους της γυναίκας και τη συμπεριφορά της. Αυτή τη στιγμή δεν συμμερίζεται τίποτα παρά μόνο τον εαυτό του.

Με αυτή την έννοια, η διαρκής αναμετάδοση της κατάρρευσής του δεν τον κάνει συμπαθητικό. Το σοκ που αναφέρουν αρκετά μέσα ενημέρωσης, απλά αποκαλύπτουν την έμφυτη «παντοδυναμία» που ένοιωθε ο ηθοποιός, στα όρια της παθολογίας. Γι΄αυτό και τα θύματα του, πέραν τoυ πρώτου συμβάντος βίας που έζησαν, θα κληθούν να υποστούν και ένα «μεθύστερο» χτύπημα. Την πλήρη αμφισβήτηση.

Ο Φιλιππίδης απολάμβανε ωμά την ισχύ του. Δεν τον απασχόλησαν ποτέ τα επίγεια όρια και η ισχύς του, του επέτρεπε να δρα στο απυρόβλητο. Εξ ου και η άνεσή του -φανερή σε τρίτους- της επιδειξιμανίας του. Φυσικό επόμενο λοιπόν να βρίσκεται σε κατάσταση σοκ, αντιλαμβανόμενος ότι η φυλακή δεν είναι σκηνικό θεάτρου και δεν θα ακολουθήσει αυλαία και χειροκρότημα. 

Αν υπάρχει κάτι κοινό με την υπόθεση Λιγνάδη, πέρα των σεξουαλικών εγκλημάτων για τα οποία κατηγορούνται, είναι ο υπερασπιστικός τους λόγος. Είναι και των δύο τόσο αμήχανοι και διάτρητοι.
Από τη μία έχουμε έναν υπόδικο βιαστή και παιδεραστή που επικαλείται ότι όλα γίνονται για τα επιχειρηματικά συμφέροντα στο Ελληνικό και στόχος των κατηγοριών είναι η υπουργός Μενδώνη, κι από την άλλη έχουμε έναν υπόδικο βιαστή που με γενικευμένες δηλώσεις, ισχυρίζεται ότι οι δεκάδες επώνυμες καταγγελίες είναι ψευδείς. Και στις δύο υποθέσεις οι φωνές αμφισβήτησης των δικηγόρων υπεράσπισης θα επιχειρήσουν να διαστρεβλώσουν την εμπειρία των θυμάτων.

Αναρωτιέμαι όταν συναντηθούν για πρώτη φορά οι δυο τους, στον προαυλισμό, στο συσσίτιο ή στο διάδρομο της φυλακής, τι λόγια θα ανταλλάξουν τα βλέμματά τους;