Ενώ η πανδημία έχει χτυπήσει κόκκινο, ο κυνικός μητσοτακισμός έχει άλλες προτεραιότητες. Χαράματα, παραμονή Πρωτοχρονιάς, το άδειο πανεπιστήμιο γέμισε κλούβες, μπάτσους και ασφαλίτες που έσπευσαν να διαλύσουν την κατάληψη “Στέκι στο Βιολογικό”. Οι ανεκδιήγητοι χαρτογιακάδες των πρυτανικών αρχών, κακόμοιροι γιάπηδες, χωρίς καμιά επαφή με την ελεύθερη σκέψη και τον ριζοσπαστισμό της νεολαίας, άβουλες μαριονέτες του αυταρχικού μητσοτακισμού –οι δουλικές ευχαριστίες του πρύτανη προσωπικά προς τον Μητσοτάκη για την πρωτοχρονιάτικη εισβολή στο πανεπιστήμιο που διοικεί αναδεικνύουν την ποιότητα του ανδρός, έχουν δείξει από καιρό τις προθέσεις τους. Από τον Σεπτέμβρη ανέθεσαν σε εργολάβους έργο ύψους 1.320.600 ευρώ που αφορά τη Σχολή Θετικών Επιστημών στο οποίο συμπεριλαμβάνεται και η εκκένωση της κατάληψης. Το Στέκι, που λειτουργεί στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης εδώ και 34 χρόνια ως κατειλημμένος κοινωνικός χώρος, προφανώς ενοχλεί. Ενοχλεί τις πρυτανικές αρχές, το υπουργείο Παιδείας, το κράτος και τους σχεδιασμούς του για μπάτσους στα πανεπιστήμια και ιδιωτική τριτοβάθμια εκπαίδευση. Γιατί σε αυτό, όπως και σε όλα τα φοιτητικά στέκια, γίνονται ζυμώσεις πολιτικές και κοινωνικές και δημιουργούνται συνειδήσεις και αντιστάσεις.

 Στο εσωτερικό του κτιρίου όπου στεγαζόταν το στέκι, τα συνεργεία υπό την επίβλεψη των μπάτσων, με χαρακτηριστικό μίσος και μανία γκρέμισαν τους εσωτερικούς και εξωτερικούς τοίχους του. Ακόμα και τις επόμενες μέρες οι δυνάμεις καταστολής συνεχίζουν τη στρατοπέδευσή τους πέριξ και εντός του ΑΠΘ, καταπατώντας το άσυλο των αγώνων και των ελευθεριών και απαγορεύοντας την είσοδο στο campus. Το «Στέκι στο Βιολογικό», σε ανακοίνωσή του, αναφέρει: «Παραμονή πρωτοχρονιάς, κράτος και μπάτσοι προχώρησαν στην εκκένωση του κατειλημμένου χώρου “Στέκι στο Βιολογικό” περικυκλώνοντας το χώρο γύρω από το campus, με παράλληλη αυξημένη παρουσία μέσα στο χώρο του πανεπιστημίου. Η εισβολή και η εκκένωση της κατάληψης επιλέχθηκε να πραγματοποιηθεί τα ξημερώματα, δεδομένου ότι εκείνες τις ώρες δεν θα είχαν να αντιμετωπίσουν κάποια μορφή αντίστασης. Δεν θεωρούμε ότι η εκκένωση του στεκιού στο Βιολογικό αποτελεί εξαίρεση, καθώς μέρος των πολιτικών μεθοδεύσεων του κράτους, με τη μορφή ελέγχου και καταστολής, είναι να φιμώνει οποιονδήποτε τρόπο έκφρασης και δράσης αποκλίνει από τον κυρίαρχο. Το μέχρι στιγμής πλαίσιο καταστολής το οποίο είχε υποστεί η κατάληψη ανά τα χρόνια, προερχόταν κυρίως από ενδοπανεπιστημιακές αρχές και κοσμητείες. Η σημερινή εκκένωση –της πιο μακροχρόνιας κατάληψης σε πανεπιστημιακό έδαφος- θεωρούμε ότι συγκυριακά έχει βαρύτερη πολιτική σημασία. Για το κράτος, σηματοδοτεί το τέλος της ‘ανομίας’ σε πανεπιστημιακούς χώρους και την ‘αποστείρωση’ των εκπαιδευτικών θεσμών, προωθώντας, ως αναγκαίο, ένα καθεστώς επιτήρησης και ελέγχου, κλειδώνοντας τις σχολές και εντείνοντας την αστυνόμευση του πανεπιστημίου. Απαραίτητη συνθήκη για την επίτευξη των σχεδίων αυτών είναι το φίμωμα κάθε ριζοσπαστικής, αυτοοργανωμένης φωνής που κινείται στον πανεπιστημιακό χώρο, όπως στέκια, καταλήψεις και αυτόνομα σχήματα. Για εμάς αυτοί οι χώροι, είναι χώροι ελευθερίας, που απορρίπτουν τις έννοιες της ιεραρχίας, της ιδιοκτησίας και της οικονομικής εκμετάλλευσης. Σε αυτούς, δημιουργούμε τις δικές μας δομές, με βάση την αυτοοργάνωση, την ισότητα, την αντιεμπορευματικότητα και την αλληλεγγύη, από την πολιτική μας υπόσταση και δράση, μέχρι και την ψυχαγωγία μας. Όπως στο παρελθόν έχουμε υπερασπιστεί τους χώρους που δέχτηκαν επίθεση, σε Ελλάδα και εξωτερικό, έτσι και τώρα θα μας βρουν απέναντι τους στην προσπάθεια να μας εξαφανίσουν. Την απάντηση μας στην καταστολή σας θα την βρίσκετε μπροστά σας, όπως εδώ και τόσα χρόνια.

 Τον Νοέμβριο του 1987, καταλαμβάνεται το “Στέκι στο Βιολογικό” από φοιτητές καθώς δημιουργείται η ανάγκη για ένα νέο κοινωνικό χώρο έκφρασης. Το στέκι που κάποτε προοριζόταν για πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη πλέον λειτουργεί ως αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο, στέκι αντιπληροφόρησης και ορμητήριο κοινωνικών και φοιτητικών αγώνων. Εξ’ αρχής η σύσταση και η δράση του είναι πολυμορφική εφόσον στο ίδιο χώρο συστεγάζονται ομάδες με διαφορετικά χαρακτηριστικά και ποικίλους τρόπους δράσης. Μέσα σε αυτό το διάστημα των 34 χρόνων στο χώρο του στεκιού έχουν στεγαστεί φοιτητικά, συναυλιακά, θεατρικά, ραδιοφωνικά και πολιτικά εγχειρήματα, ενώ έχουν πραγματοποιηθεί καφενεία, συλλογικές κουζίνες, προβολές, μαθήματα ελληνικών σε μετανάστες, μαθήματα αυτοάμυνας κ.α. Έχουν στηριχτεί αγώνες όπως αυτή των αρνητών στράτευσης, των πολιτικών κρατουμένων, των μαθητικών καταλήψεων και έχουν φιλοξενηθεί προσπάθειες οικονομικής στήριξης δικαστικών εξόδων, αναγκών τετραπόδων συντρόφων και ιατρικών εξόδων στο πλαίσιο της αλληλεγγύης. Το στέκι μέχρι και σήμερα, συνεχίζει να αποτελεί σημείο συνάντησης και πολιτικής ζύμωσης με βασικό άξονα την αυτοοργάνωση με αντιεμπορευματικούς όρους, την αλληλεγγύη στα έγκλειστα συντρόφια και την καθημερινή διεκδίκηση των ζωών μας.

 Η επίθεση στους χώρους μας όχι μόνο δεν θα μείνει αναπάντητη αλλά λειτουργεί και ως κινητήριος δύναμη για αντεπίθεση καθώς μας υπενθυμίζει για μια ακόμη φορά πως είμαστε σε συνεχή πόλεμο. Το παραμυθάκι της τάξης και της ασφάλειας που πραγματοποιείται μέσω της καταστολής από κάθε μορφής μπάτσων και ρουφιάνων αναζωπυρώνει την ανάγκη μας να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε όντας αλληλέγγυοι/ες το ένα στο άλλο. Αν θεωρείτε ότι εισβάλλοντας στους χώρους μας, πρόκειται να αφανίσετε και εμάς, ζείτε με αυταπάτες. Θα φροντίσουμε εμείς να σας επαναφέρουμε από αυτές».