Τι θα ήταν η ζωή χωρίς την άνοιξη; Μια πλάνη, προφανώς, μια ανεπεξέργαστη, ανυπόφορη, ανέραστη ζωή. Είναι η εποχή της βλαστικής επανάστασης, της καρποφορίας, του οργασμού της γης, της δόνησης των ανθρώπινων [ίσως και άλλων ζωικών οργανισμών] κυττάρων, ο κοχλασμός του αίματος, η συντριβή της βαρυχειμωνιάς, η έκρηξη των ερωτικών ορμών, η απελευθέρωση νοϊκών και ψυχικών δυνάμεων, οι συνομιλίες με άγνωστους θεούς, με το αλλόκοτο, με το ξάφνιασμα. Τι θα ήταν το καλοκαίρι χωρίς την άνοιξη; Μια εξωφρενική αλλοίωση του ανέμου και του ψύχους, που θα αναστάτωνε το ανθρώπινο σώμα, αλλά και την ανθρώπινη σκέψη –για δες.
Ολα αυτά εάν οι άνοιξες δεν ήσαν ματωμένες, καλή ώρα. Δεν υπάρχουν πια λουλούδια και πουλιά να κελαηδάνε, πρόσωπα να γλυκαίνονται από έρωτα και τρυφερά αναψοκοκκινίσματα, παιδικές φωνές, χοροί και τραγούδια –ένα σκοτάδι καλύπτει τον χώρο και τον χρόνο· πού είναι οι γιορτές; Πού οι στεφανωμένοι και χαρούμενοι νέοι; Πού το γέλιο; Πού η ανθρώπινη αξιοπρέπεια; Τέλος πάντων πού είναι η μουσική και η ποίηση, ο χορός και το θέατρο, όλα εκείνα δηλαδή που ανυψώνουν τον άνθρωπο και δίνουν νόημα στη μικρή ζωή του; Θα ματαιοπονούσαμε εάν προσπαθούσαμε να απαντήσουμε; Δεν θα μας το επέτρεπε η κοινή λογική.
Μα δεν υπάρχουν πια εποχές, για εμάς τουλάχιστον που διαβιούμε, εκόντες άκοντες, σε αστικά κέντρα. Βλέπουμε κομμάτι μόνο του ουρανού και του αστροποβολήματος του σύμπαντος, αδυνατούμε να εισπράξουμε με τη ρίνα μας το άρωμα των όποιων φυτών εξακολουθούν να φύονται εδώ κι εκεί, άσε που, εθισμένοι στην ασχήμια, είμαστε εντελώς ανίκανοι να δούμε την ομορφιά, που υπάρχει ακόμη αλλά, τυφλοί όντες, την προσπερνάμε. [Αυτό είναι μια π ο λ ι τ ι κ ή διαπίστωση]. Δεν θέλουμε πολιτικούς-ποιητές ή πολιτικούς-φιλόσοφους όπως φαντασιωνόταν ο Πλάτων· θέλουμε πολιτικούς γήινους και ρεαλιστές, εμπνευσμένους από την εποχική κοσμογονία της άνοιξης, ώστε να εισδύουμε ήπια στη θερμοκρασία του καλοκαιριού.
Πώς είναι δυνατόν να μιαίνουν την άνοιξη παράφρονες ή και λογικοί ηγέτες; Πώς ταυτίζουν την άνοιξη με τον πόλεμο; Δεν υπάρχει απάντηση, η παρανοϊκότητα είναι ίδιον των ανθρώπων – όποιος έχει αιτιάσεις σε αυτό το τελευταίο ας τις καταθέσει. Σήμερα δεν ηχούν χαρμόσυνες καμπάνες, να προσκαλούν σε χαρές και πανηγύρια· ηχούν όμως, ανατριχιαστικά, σειρήνες που καλούν τους ανθρώπους να προστατευθούν από βομβαρδισμούς, να μπουν στα έγκατα της γης για να σωθούν –τι θλίψη για την ανθρωπότητα. Και πόσες χαμένες άνοιξες δεν έχει βιώσει τούτη η ανθρωπότητα. Παρ’ όλα αυτά καλούμαστε να υπερασπιστούμε τούτη την ανθρωπότητα, την κάθε άνοιξη σε πείσμα των εξουσιών και των ανεγκέφαλων [ανθρωπιστικά ανεγκέφαλων] ηγετών του πλανήτη.
Είναι ύβρις να βεβηλώνεται η [κάθε] άνοιξη, είναι απάνθρωπο στις μέρες της να τρομάζουν και να κλαίνε και να θανατώνονται μικρά παιδιά. Είναι ύβρις, προσωπικά μιλώντας, να βιώνω μιαν άνοιξη χωρίς τη μεγάλη μου κόρη. [Ανοιξη, κόρη μου]
