Τριάντα τρία χρόνια πέρασαν από την πτώση του τείχους του Βερολίνου, η οποία σήμανε και το τέλος μιας ολόκληρης εποχής, καθώς ακολούθησε η διάλυση της ΕΣΣΔ που με τη σειρά της σηματοδότησε τυπικά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
Τρεις δεκαετίες αργότερα και η Ιστορία συνεχίζεται ακάθεκτη, σε πείσμα του Φράνσις Φουκουγιάμα, έστω και εάν ο τελευταίος έκανε την αυτοκριτική του για το χοντρό αυτό λάθος, αφού καμία «φιλελεύθερη δημοκρατία» δεν θριάμβευσε, ούτε οικουμενικοποιήθηκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Αντίθετα, αυτό που βλέπουμε σήμερα στις περισσότερες χώρες του κόσμου είναι μια «δυσανεκτική δημοκρατία» τόσο στα δικαιώματα όσο και σε θέματα ισότητας. Και όπου δεν συμβαίνει αυτό, όπως π.χ. στη Ρωσία, έχουμε έναν ολιγαρχικό και αρπακτικό καπιταλισμό της διαφθοράς και της γραφειοκρατικής διοίκησης, με την έννοια που χρησιμοποιούσαν τον όρο τη δεκαετία του ‘80: «Διαχείριση ανθρώπων όπως διαχείριση πραγμάτων». Ή στην Κίνα, η οποία παρά την οικονομική και στρατιωτική της δύναμη και την ανιούσα τροχιά της, δεν παύει να είναι ένα απολύτως αντιδημοκρατικό και αυταρχικό καθεστώς που ορίζει κάθε πτυχή της ιδιωτικής ζωής των πολιτών της με τους πιο άγριους τρόπους: παρακολούθηση, απαγορεύσεις, λογοκρισία, φυλακίσεις και πάει λέγοντας. Με δυο λόγια, ο κόσμος μας γίνεται όλο και πιο πολυπολικός, αλλά ταυτόχρονα και λιγότερο ελεύθερος και εξισωτικός.
Η λεγόμενη «Δύση» στην οποία «ανήκομεν» δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς επεκτατικές βλέψεις, προκλήσεις και διεκδικήσεις αγορών. Σωστά έγραφε προ ημερών ο Γιώργος Καπόπουλος ότι οι σημερινοί «σύμμαχοι» του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ επιφύλαξαν στη Ρωσία μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ την ίδια τύχη που είχαν επιφυλάξει για την ηττημένη Γερμανία με τη Συνθήκη των Βερσαλιών. Την ήθελαν γονατισμένη και ταπεινωμένη, χωρίς δυνατότητα αντίδρασης στις προκλήσεις και στην επιχείρηση ενσωμάτωσης των πρώην σοβιετικών Δημοκρατιών.
Σήμερα όμως η Ρωσία δεν είναι ίδια με τη δεκαετία του ‘90 και υπό τον αδίστακτο και δολοπλόκο «τσάρο» Πούτιν διεκδικεί όσα πιστεύει ότι της ανήκουν. Ηδη εισέβαλε στην Ουκρανία, με ένα διάγγελμα που θύμιζε άλλες εποχές και άλλα καθεστώτα. Αυτές οι δύο τάσεις –της επέκτασης των «συμμάχων» και της αντεπίθεσης της Ρωσίας– δημιουργούν ένα κοκτέιλ, το οποίο μπορεί σε κάποια φάση να εκραγεί, βάζοντας φωτιά σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Η Γερμανία, ως ατμομηχανή της Ε.Ε., προσπαθεί να ισορροπήσει σε δύο βάρκες, με ανώδυνες κυρώσεις για να ευχαριστήσει τις ΗΠΑ, αλλά και κρατώντας για τον εαυτό της το δικαίωμα να έχει φτηνό φυσικό αέριο. Κανείς δεν ξέρει για πόσο καιρό μπορεί να έχει ευχαριστημένες και τις δύο πλευρές.
Στα καθ’ ημάς, οι καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη ότι έχουμε εξασφαλίσει την τροφοδοσία μας σε φυσικό αέριο μόνο σαν κακόγουστο αστείο μπορούν να εκληφθούν, αφού οι διεθνείς συσχετισμοί και η συγκυρία μπορεί να αποδειχτούν στο άμεσο μέλλον λαιμητόμος για τα λαϊκά συμφέροντα. Οσο πιο πολύ μας καθησυχάζει ο θίασος Γεωργιάδη, Σκρέκα και σία τόσο πιο πολύ πρέπει να ανησυχούμε, αφού σε κάθε κρίση αυτός ο θίασος έχει αποδειχτεί ανίκανος, ανεύθυνος και αλαζόνας: στην πανδημία για την οποία όλο λένε ότι τελειώνει, στην ακρίβεια που εκτιμούσαν ότι θα κρατήσει λίγους μήνες ή στην κακοκαιρία που πήρε και σήκωσε όλο τον κρατικό μηχανισμό, αποδεικνύοντας ότι όσα ΜΜΕ και να εξαγοράσεις, η πραγματικότητα πάντα θα αποδεικνύεται ισχυρότερη.
