Οι διώξεις δημοσιογράφων έχουν γίνει πλέον μόδα τόσο στον χώρο των επιχειρήσεων όσο και στον χώρο των κρατών. Ο όρος SLAPP (Στρατηγικές αγωγές κατά της συμμετοχής του κοινού/Strategic lawsuits against public participation) καθιερώθηκε τα τελευταία χρόνια για να περιγράψει μια διαδικασία φίμωσης του Τύπου μέσω νομικών προσφυγών.

Πρόσφατα το Ανώτατο Δικαστήριο της Βρετανίας αποφάσισε την έκδοση του Τζούλιαν Ασάνζ, του ιδρυτή των Wikileaks, στις ΗΠΑ, όπου καταζητείται με την κατηγορία της κατασκοπίας επειδή δημοσιοποίησε χιλιάδες έγγραφα που στοιχειοθετούν δραστηριότητες τέλεσης εγκλημάτων πολέμου από την Αμερική στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Πλέον εναπόκειται στην υπουργό Εσωτερικών της Βρετανίας, Πρίτι Πατέλ, να αποφασίσει πολιτικά εάν θα βάλει την υπογραφή της για την έκδοσή του στην Ουάσινγκτον.

Αυτή είναι μια τεράστια μάχη για την ανεξαρτησία του Τύπου, η οποία κανονικά θα έπρεπε να έχει κινητοποιήσει τους δημοσιογράφους και τις ενώσεις τους σε όλο τον κόσμο. Δυστυχώς όμως οι ειδήσεις που αφορούν αυτό το θέμα μόλις και μετά βίας παίζουν στα «ψιλά» των εφημερίδων, ενώ ουσιαστικά δεν υπάρχουν για τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα.

Ενώ «η βρετανική κυβέρνηση (…) καταδικάζει τα εγκλήματα πολέμου στην Ουκρανία», καλείται «να δείξει αν είναι έτοιμη να προχωρήσει στην έκδοση ενός δημοσιογράφου επειδή κατήγγειλε εγκλήματα πολέμου», δήλωσε η σύζυγος του Ασάνζ, Στέλλα, φέροντας προ των ευθυνών της τη βρετανική κυβέρνηση, αλλά ξεσκεπάζοντας ταυτόχρονα και την υποκρισία των Δυτικών σχεδόν σε όλα τα θέματα: από το χρώμα του δέρματος των προσφύγων μέχρι το ποιος είναι αυτός που κάνει τα εγκλήματα – εχθρός (Ρωσία) ή φίλος (ΗΠΑ);