Η Ζωή Χαλιδιά γράφει στα ΜΠΛΟΚΙΑ

Και το χειρότερο έγκλημα δικαιούται παροχή νομικής βοήθειας.
Όταν όμως οι δικηγορικές πράξεις υπεράσπισης χτίζονται με βασικό υλικό τη λάσπη, αποξενώνονται εντελώς από τη νομική επιστήμη.
Κι όταν η κυβέρνηση παρεμβαίνει ενισχυτικά -διότι με σκέτη λάσπη η υπερασπιστική γραμμή θα καταρρεύσει-, τότε υπάρχει νομιμοποίηση της εγκληματικής πράξης και η λεγόμενη πολιτική ευθύνη είναι κενό γράμμα. Όπως ακριβώς συνέβη, από την πρώτα ώρα και στιγμή της δολοφονίας του πολίτη Νίκου Σαμπάνη, στο Πέραμα.

Σχολή Α. Κ.

Ο Κούγιας τα κάνει όλα και δεν σιχαίνεται. Προσφέρει στον πελάτη όποια κακοποιητική μέθοδο βολεύει. Ενοχοποιεί τα θύματα και κυρίως στηρίζει στα υπομνήματά του και στο δημόσιο λόγο του την αρχή ότι ένας δολοφόνος δεν είναι και πολύ δολοφόνος:

• Αν ο θάνατος του θύματος προκαλέσει οργή λαού («ο Γρηγορόπουλος ήταν αναρχικός, τα παιδιά αυτά δεν είναι σαν τα δικά σας και τα δικά μας»)
• Αν ο πελάτης έχει άκρες στο σύστημα («είναι επαγγελματίες ομοφυλόφιλοι οι δήθεν μάρτυρες κατηγορίας στην υπόθεση Λιγνάδη»),
• Αν ο έγκαυλος δολοφόνος στο Πέραμα είναι αστυνομικός («σε ηλικία 12 ετών πήρα το πτυχίο Β2 στα αγγλικά…»).

Η προσφιλής του μέθοδος να δικάζει το θύμα είναι πάγια. Ποινικοποιεί την καταγωγή τους, τη ράτσα τους, τον ερωτικό τους προσανατολισμό, τους δρόμους που περπάταγαν αμέριμνα. Σε κάθε στάδιο της ποινικής διαδικασίας, αν το κρίνει αναγκαίο, ρίχνει το θύμα στο λάκκο με τη λάσπη. Και μαζί του βουλιάζει κι αυτός.

Παράλληλα ροκανίζει το χρόνο ελπίζοντας έτσι ότι όταν θα εκδικαστεί η υπόθεση θα έχουν εκτονωθεί οι αντιδράσεις της κοινωνίας και οι ένορκοι ίσως θα είναι πιο χειραγωγήσιμοι.

Σύγκρουση κανόνων

Μη μας ξεγελά η υπόθεση της Ελένης Τοπαλούδη, της οποίας την υπεράσπιση είχε αναλάβει. Εκεί τη μάχη την έδωσαν η μάνα του θύματος, η κοινωνική αλληλεγγύη κι η δικαστική έδρα. Βεβαίως το ίδιο έγινε και στη δίκη της εγκληματικής Χρυσής Αυγής. Υπήρξε μάνα, υπήρξε αντιφασιστικό κίνημα.
Αλλά στη δίκη της ΧΑ υπήρχε, εκ παραλλήλου, μια ευλογημένη υπερασπιστική δικηγορική ομάδα. Μία ομάδα που πορεύτηκε αυστηρά πάνω στις αρχές της Ηθικής και της Επιστήμης του Δικαίου. Που χρησιμοποίησε -και συνεχίζει να χρησιμοποιεί- αποκλειστικά μόνο όσα υλικά ταυτίζονται με την ιδέα της Δικαιοσύνης. Που η εκάστοτε υπερασπιστική της γραμμή περιέχει διατάξεις όχι μόνο νομικές, αλλά και κοινωνικά αποτελεσματικές. Αυτή η ποιοτική διαφορά υλικών καθιστά μία ή ένα δικηγόρο άξιο σε πολλά επίπεδα. Διότι έτσι ενισχύονται οι δημοκρατικοί θεσμοί, η κοινωνική πρόοδος αλλά και το δίκαιο στην πράξη.
Μπορούμε όμως να έχουμε τέτοιες απαιτήσεις από έναν δικηγόρο σαν τον Κούγια, που σταμάτησε να διαβάζει το 1974, επιλέγοντας να μείνει αμόρφωτος στο υπόλοιπο του βίου του; Η λαϊκή σοφία συνιστά να μην γυρεύουμε καλλιγραφίες από της μυλωνούς τον κ@#ο.

Κάτι ακόμα

Το τι καταδέχεται ένας δικηγόρος, δεν φτάνει από μόνο του για να σφραγίσει μία υπόθεση με «κρίμα κι άδικο». Κάποια στιγμή λοιπόν πρέπει να τελειώσουμε με το αφήγημα «Η δικαιοσύνη είναι τυφλή». Η δικαιοσύνη στην Ελλάδα τυφλώνεται μόνο όταν θέλει να παραβλέψει στοιχεία που δεν την βολεύουν, όταν συντρέχουν άνωθεν πολιτικές επιθυμίες και εντολές κι όταν αρνείται να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.

Είναι μετρημένοι στα δάχτυλα οι υπηρέτες της δικαιοσύνης που σηκώνουν ανάστημα κι έχουν τη θέληση να επικρατήσει το δίκαιο σε κάθε περίπτωση, αμερόληπτα.
Με αυτή την έννοια στην υπόθεση του Νίκου Σαμπάνη δεν ξέρω αν έχουμε να περιμένουμε κάτι. Όταν μάλιστα η κυβέρνηση έχει παίξει τα πολιτικά της ρέστα στο ακροδεξιό φάσμα και στον κοινωνικό αυτισμό που αντιδρά ρεβανσιστικά απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρεί να εκφράσει βασικές ανθρωπιστικές και δημοκρατικές θέσεις. Και με όλη τη λίστα Πέτσα να αρθρογραφεί κατά των Ρομά, σαν η ζωή τους να είναι ένα βάρος που πρέπει να ξεφορτωθεί η κοινωνία.
Θα δείξει…