Δεν είναι η πρώτη φορά που η εξω-καλλιτεχνική συμπεριφορά του Σάκη Ρουβά προκαλεί αντιδράσεις. Οταν είπε ότι δεν τον τρομάζει η Χρυσή Αυγή αλλά ο τρόπος που οι πολιτικοί χειραγωγούν τους πολίτες, ξεσηκώθηκε θύελλα αρνητικού σχολιασμού. Αλλά γρήγορα η αναφορά του ξεχάστηκε γιατί τραγουδιστής είναι, μπορεί και να μπερδεύτηκε, άλλο να ήθελε να πει και άλλο να του βγήκε.
Τον ταραγμένο καιρό πριν από το δημοψήφισμα, το μέτωπο του ΝΑΙ τον επέλεξε ως εμβληματικό πρόσωπο για την καμπάνια κατά του ΟΧΙ. Και κάπως έτσι εμπεδώθηκε ότι ο Σάκης Ρουβάς δεν θέλει να είναι μόνο καλλιτέχνης, τον ενδιαφέρει η δημόσια παρέμβαση ευρύτερα. Τον επέλεξε, άλλωστε, και η «Ελπίδα» της Μ. Βαρδινογιάννη ως πρεσβευτή καλής θέλησης για τα δικαιώματα των καρκινοπαθών παιδιών, οπότε η δημόσια εικόνα του εμπλουτίστηκε.
Οταν φωτογραφήθηκε με ένα ακριβό αυτοκίνητο έξω από το Ηρώδειο για να το διαφημισει, η κατακραυγή ήταν μεγάλη. Τόσο που αναγκάστηκε να απολογηθεί άρον-άρον και να προσπαθήσει να εξηγήσει τα δυσεξήγητα για να περάσει η μπόρα. Επιβεβαιώθηκε, όμως, πόσο επιρρεπής είναι στη γκάφα όταν πρόκειται για κέρδος.
Την Πρωτοχρονιά έγινε και πάλι αρνητικός πρωταγωνιστής με μια συναυλία λίγων λεπτών και 210.000 ευρώ, χωρίς θεατές, με πρωτοβουλία του Δημάρχου Αθηναίων Κ. Μπακογιάννη που χόρεψε δίπλα του για να υποστηρίξει την αμφιλεγόμενη επιλογή του.
Ο Σάκης Ρουβάς για μια ακόμη φορά έγινε συνώνυμο της VIP ελαφρότητας και της απερίσκεπτης ευθυμίας των “πάνω” που διασκεδάζουν αδιαφορώντας για τους «κάτω».
Αλλά όλα αυτά είναι ασήμαντα μπροστά στο «ξέπλυμα» του Δημ. Λιγνάδη λίγο πριν αρχίσει η δίκη του για τέσσερις βιασμούς, τρεις ανηλίκων και έναν ενήλικα. Και τι δεν είπε ο Σ. Ρουβάς: Για το πόσο αγαπά και θαυμάζει τον κατηγορούμενο, για τις αναλογίες(;) μεταξύ τοξικομανών και παιδόφιλων-βιαστών, για το τεκμήριο της αθωότητας μέχρι να ολοκληρωθεί η δίκη.
Ο Σάκης Ρουβάς βρήκε τη στιγμή για ένα συναισθηματικό ξέσπασμα υπέρ του πρώην καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, την ώρα που έχει αποκαλυφθεί η αποκρουστική δραστηριότητά του, σε βάρος ανηλίκων, για πολλά χρόνια.
Θα υπήρχαν Λιγνάδηδες ακόμη και αν δεν υπήρχαν Ρουβάδες. Αλλά, ενδεχομένως, δεν θα κατάφερναν να κοροϊδεύουν, εγκληματώντας, τόσο πολλούς για τόσο πολύ αν δεν είχαν γύρω τους τόσο γενναιόδωρους, χαμογελαστούς συναδέλφους.
