Της Ζωής Χαλιδιά

Για μία ακόμη φορά αναμετρήθηκαν χθες στη Βουλή, δύο αντίθετοι κόσμοι. Και το θέμα δεν είναι αν συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος πολιτικά με τον Κυριάκο Μητσοτάκη ή με τον Αλέξη Τσίπρα.
Το θέμα είναι το ήθος, το ύφος, η λογική κι η ενσυναίσθηση καθενός εξ αυτών.
Το θέμα είναι το ενδιαφέρον ή η αδιαφορία με το οποίο στάθηκαν απέναντι στον συνάνθρωπο και πως αυτό συμπλέει μαζί με την ηθική ή την ανηθικότητα.

Χθες λοιπόν ήταν μία ημέρα ταπείνωσης. Με τον πρωθυπουργό της χώρας να εκτοξεύει προσβολές και με στυγνό τρόπο να συγκρίνει νεκρούς με στρέμματα για να κρύψει την ανεπάρκειά του. Ή στρέμματα ή φέρετρα. Ή καμένα δάση ή καμένα πτώματα. Αυτό είναι το φριχτό δίλημμα που έθεσε χθες ο Μητσοτάκης απέναντι στην πρωτόγνωρη καταστροφή της φύσης και στο καμένο βιός του πληθυσμού.
Κρατώντας σε απόσταση από το εγώ του, οτιδήποτε θα το μείωνε. Γι΄αυτό και μείωσε και οποιαδήποτε απώλεια.

Από τη μεριά της, η αντιπολίτευση χρησιμοποιώντας την ανθρώπινη λογική και τα επιτεύγματα της επιστημονικής προσέγγισης των καταστάσεων, με επίκεντρο τους πληγέντες και στόχο την κοινωνική δικαιοσύνη, μίλησε τεκμηριωμένα και κατέθεσε συγκεκριμένες προστάσεις. Αλλά το σημαντικό δεν αυτό. Σημαντικό είναι ότι δεν καταδέχτηκε ούτε μία φορά να «πλιατσικολογήσει» πολιτικά μέσα στις στάχτες.

Ο ναρκισσισμός του πρωθυπουργού

Ακούγοντας και αντικρίζοντας χθες στη Βουλή τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αναλογιζόσουν εάν έχει να επιδείξει κάποια θετική στάση ως μέλος ενός κοινωνικού συνόλου, και μάλιστα από την θέση ή τη σκοπιά των εχόντων την εξουσία. Αν τον διέκρινε μία ελάχιστη ενσυναίσθηση, μία κάποια αντίληψη. Και δεν υπήρχε καμία τέτοια ένδειξη. Αποδεικνύοντας ότι ο άνθρωπος έχει επιλέξει ως πρότυπό του όχι κάποιο οικείο του μοντέλο, αλλά το μοντέλο του ίδιου του του εαυτού!

Ουδέποτε εγκατέλειψε το ναρκισσισμό της παιδικής του ηλικίας, ένας ναρκισσισμός που δεν του επιτρέπει να αναγνωρίζει κανένα άλλο υποκείμενο. Πόσο μάλλον τους απλούς πολίτες και τους κατεστραμμένους. Kι αυτό τον έχει κάνει μισάνθρωπο.
Γι΄αυτόν δεν υφίσταται κανένας εξαναγκασμός εξόδου από τον ναρκισσισμό και την αφασία του, ακόμα κι αν έχει καεί η μισή πλάση. Έχει προ πολλού εγκαταλείψει τη σχέση του με την πραγματικότητα.
Το κέντρο βάρους της ηθικής του τοποθετείται πέρα από κάθε εξωτερικό δεδομένο, από θεσμούς, απόψεις, και κανόνες. Όμως ο πολιτικός κυνισμός γίνεται άκρως επικίνδυνος όταν εμποτίζει το δημόσιο βίο, κι αυτό ίσως το ξαναδούμε μπροστά μας.

Προς ώρας υπάρχει ένας κοινωνικός πολτός που τον θρέφει με την ψήφο του, ένα ισχυρό σύστημα οικονομικών συμφερόντων απόλυτα ικανοποιημένο μαζί του κι ένας πλήρης, σχεδόν, έλεγχος των μέσων ενημέρωσης. Κι αυτό το καρκίνωμα τρώει τα σπλάχνα της δημοκρατίας.