Όταν ξέσπασε το πρώτο κύμα της πανδημίας ο κόσμος αποδέχτηκε την πρώτη καραντίνα με την ελπίδα ότι, παρά τις δυσχέρειες, είχαμε τουλάχιστον αναχαιτίσει τον κορονοϊό. Ό,τι ακολούθησε ήταν μια αλυσίδα από διαψεύσεις. Που μετατράπηκε σε απόγνωση όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης –μόλις πριν ένα μήνα, μέσα Ιανουαρίου, με την πανδημία να καλπάζει– διέπραξε το αδιανόητο. Όταν είπε, απαντώντας σε σχετική ερώτηση γνωστού δημοσιογράφου, ότι το 2021 με τους 16.000 νεκρούς, μπορεί να ήταν χειρότερο από το 2020 ως προς τους θανάτους, «όμως σώσαμε τον τουρισμό»! Απόγνωση και τρόμος στη διαπίστωση ότι τις τύχες της χώρας διαχειρίζεται κάποιος που δεν μπορεί να δει τον άνθρωπο πίσω από τους αριθμούς. Ακούγεται μακάβριο, αλλά μην εκπλαγείτε αν το φθινόπωρο –με τις απώλειες να έχουν ξεπεράσει σήμερα τις 24.000, στις οποίες προστίθενται κάθε μέρα που περνά άλλοι 100 θάνατοι– τον ακούσετε να επαίρεται για έσοδα ρεκόρ από την τουριστική μονοκαλλιέργεια.

Αλλά, γιατί το φθινόπωρο; Μα γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρίσκεται σε πλήρες αδιέξοδο. Το αφήγημά του δεν πείθει πια. Υπολόγιζε σε μια ομαλοποίηση της κατάστασης στην Υγεία και την Οικονομία, που θα τον καθιστούσε ρυθμιστή των πολιτικών εξελίξεων. Σε μια κανονικότητα την οποία υποσχέθηκε κατ’ εξοχήν στη μεσαία τάξη, γνωρίζοντας ότι θα την αθετήσει, όπως έκανε και συνεχίζει να κάνει, αφήνοντας την κοινωνία να βάλλεται ασταμάτητα από μια πολυεπίπεδη κρίση. Με τη χώρα σε μια από τις χειρότερες θέσεις στο κόστος ενέργειας και της συνακόλουθης ακρίβειας που πλήττει άμεσα τον οικογενειακό προϋπολογισμό, ξεπουλά τη ΔΕΗ. Με τον βασικό μισθό να παραμένει κάτω από τα επίπεδα του 2010, αρνείται να στηρίξει τους μισθούς. Με τις απώλειες λόγω κορονοϊού διπλάσιες από τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επιμένει στην υποχρηματοδότηση του ΕΣΥ.

Η κυβέρνηση δεν αντέχει άλλον ένα χειμώνα. Το φθινόπωρο, άρα. Το φθινόπωρο, επειδή η εξάντληση της τετραετίας προεξοφλείται άπιαστο όνειρο. Το ξέρουν, παρά τους ισχυρισμούς του πρωθυπουργού περί του αντιθέτου. Μένει η αναζήτηση της καταλληλότερης ευκαιρίας για πρόωρες εκλογές. Που όμως και αυτή είναι αβέβαιη.

Τι απομένει, συνεπώς; Η επινόησή της ίσως. Η αλλαγή του εκλογικού νόμου μοιάζει να προσφέρεται. Στο μέγαρο Μαξίμου το συζητούν, καθώς η αυτοδυναμία που θεωρούσαν ότι θα επιτύχουν προβάλλοντας το εκβιαστικό δίλημμα «αυτοδυναμία και σταθερότητα ή ακυβερνησία», αποδεικνύεται ανέφικτη. Οι δημοσκοπικές επιδόσεις της ΝΔ, ακόμη και οι πιο συγκρατημένες και «φιλικές» –αποτέλεσμα της κατάρρευσης του μύθου του επιτελικού κράτους σε όλα τα πεδία, από την πανδημία και την ακρίβεια μέχρι τον χιονιά της «Ελπίδας»– είναι τέτοιες που δεν επιτρέπουν να ελπίζει στο 37,5% ή το 38% που θέτει ως όριο για την επίτευξη αυτοδυναμίας ο εκλογικός νόμος Μητσοτάκη – Βελόπουλου.

Γράφτηκε –προφανώς για να ανιχνευτούν η ένταση και το εύρος των αντιδράσεων που κάτι τέτοιο θα προκαλούσε– ότι υπάρχουν σκέψεις για την αύξηση του μπόνους εδρών στο πρώτο κόμμα εφόσον η διαφορά του από το δεύτερο είναι μεγάλη, π.χ. πάνω από 5 ή 10 μονάδες.

Οσμή «εκλογονοθείας» από ένα πολιτικό παρελθόν έξι δεκαετιών πίσω, θα πείτε. Ας μην υπερβάλλουμε. Θα αρκούσε από μόνη της –και χωρίς αυτή τη ρήτρα– η αλλαγή του εκλογικού νόμου από την κυβέρνηση για να της καταλογιστεί το θεσμικό ατόπημα ότι καταργεί έναν νόμο που η ίδια ψήφισε, επειδή δεν της εξασφαλίζει την αυτοδυναμία που με τον νόμο αυτό επεδίωκε! Θεσμικό ατόπημα, αλλά και παραδοχή «τσαλακωμένης» αυτοπεποίθησης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξέρει ότι αυτά θα του καταλογιστούν στην κάλπη, αλλά και στο εσωκομματικό παιχνίδι, μετά από μια εκλογική αποτυχία. Γι’ αυτό και το κάνει στην άκρη. Προς το παρόν…

Όμως το ζήτημα των πρόωρων εκλογών επιμένει.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, επέλεξε να προσωποποιεί το «επιτελικό κράτος». Τώρα εισπράττει προσωπικά τις ήττες ενός κράτους αποτυχημένου σε όλα τα πεδία. Στα πρόθυρα νευρικής κατάρρευσης, θα κάνει οτιδήποτε θα αποκαθιστούσε κατά τη γνώμη του τη φθορά που υφίσταται καθημερινά. Η αποπομπή του υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης, Σπήλιου Λιβανού, και η διαγραφή από το κόμμα του πρώην υφυπουργού της ΝΔ και νυν δημάρχου Σπάρτης, Πέτρου Δούκα, για τους μεταξύ τους χαριεντισμούς και τις κυνικές περιγραφές του πώς η ΝΔ κέρδισε τις εκλογές του 2007, αυτή την ανάγκη έρχονται να υπηρετήσουν: την εικόνα του στιβαρού και άτεγκτου ηγέτη που δεν ανέχεται καμιά παραβίαση του αξιακού κώδικα του ίδιου, καμιά διακινδύνευση του ηθικού αναστήματος της παράταξης. Οι πολιτικές εισπράξεις θα είναι χαμηλές, ανάλογες του χαμηλού πολιτικού κόστους της κίνησης να εξοστρακιστούν δύο στελέχη διαλογής. Θα ήταν απείρως πειστικότερος ο πρωθυπουργός όσον αφορά την ευχέρεια πολιτικών επιλογών που υποτίθεται πως διαθέτει αν είχε πράξει το ανάλογο –και πολύ ενωρίτερα– με τους κ.κ. Γεραπετρίτη και Στυλιανίδη, ή την κα Μενδώνη, ας πούμε.

Η θλιβερή εικόνα μιας δράκας πολιτικών που αδιαφορούν για την κοινωνική συνοχή και ετοιμότητα που έχει ανάγκη η χώρα σε ένα διεθνές περιβάλλον ιδιαίτερα ρευστό και απρόβλεπτο.

Ο λαός πληρώνει την ανεπάρκειά τους. Γρήγορα θα την πληρώσει και η παράταξη. Το βλέπουν αυτό συγκεκριμένοι κύκλοι εντός της ΝΔ. Έχουν προ πολλού διαγνώσει τις προθέσεις μητσοτακικής μετάλλαξης του κόμματος. Και διερωτώνται. Για ποιο λόγο και με ευθύνη τίνος, στην ανακοίνωση της παραίτησης Λιβανού, το γραφείο Τύπου του πρωθυπουργού δεν αναφέρθηκε «στα πραγματικά γεγονότα που αφορούσαν τη διαφανή στήριξη των πυρόπληκτων της Ηλείας». Για ποιο λόγο και από ποιόν ανασύρθηκε από τη λήθη –προκειμένου να αναβαθμιστεί το ηθικό κύρος του νυν πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη– ένα βίντεο που προσβάλλει ευθέως το ηθικό κύρος του πρώην πρωθυπουργού, Κώστα Καραμανλή.

Αναμένεται με ενδιαφέρον με ποιο τρόπο θα αποσυρθεί από πολιτικό και το κομματικό προσκήνιο ο Κυριάκος Μητσοτάκης.