Ζώντας στην Ελλάδα του Μητσοτάκη έχεις την αίσθηση πως βρίσκεσαι μέσα στον βυθό. Οσο κι αν φωνάξεις, κανείς ποτέ δεν πρόκειται να σ’ ακούσει. Πρόκειται για έναν εφιάλτη. Αυτός -και η παρέα του- παρέλαβε την εξουσία τον Ιούλη του ’19 και από τότε κυβερνάει με το δόγμα του Ψεύδους και του Φόβου. Στον δημόσιο λόγο κυριαρχεί το ψεύδος. Ο θεσμός της ενημέρωσης, ο τέταρτος πυλώνας της δημοκρατίας, διακινεί συστηματικά μια ψευδή, πλασματική εικόνα. Η δικαστική εξουσία απροκάλυπτα πια υπηρετεί ως κακός υπηρέτης τα συμφέροντα της εκτελεστικής εξουσίας. Καμιά ντροπή απέναντι στο αίσθημα δικαίου. Οποιος υπάλληλος καταγγείλει τα κακώς κείμενα, διώκεται με ΕΔΕ.
Φόβος και τρομοκρατία υπάρχει σε κάθε πτυχή της δημόσιας διοίκησης. Και τα τέρατα χορεύουν και απειλούν πια ελεύθερα. Πυροσβέστες που παίρνουν εντολή μη κατάσβεσης, αστυνομικοί που παρωθούνται σε βασανισμούς και καταστρατήγηση των νόμων, γιατροί που, απειλούμενοι, εναντιώνονται στη δημόσια υγεία, αρχαιολόγοι που δίνουν εντολή για καταστροφή των αρχαιοτήτων… Και και και… Και θάνατοι, χιλιάδες θάνατοι… Δημιουργημένοι από το φριχτό πρόσωπο μιας αλαζονικής κυβέρνησης που κλέβει το δημόσιο χρήμα… «Η Ελλάδα σε υγειονομικό πόλεμο!» φωνάζουν κι όπως σε κάθε πόλεμο κοιτάνε, αυτοί και η παρέα τους, να κερδίσουν. Να οικονομήσουν καμιά μίζα σε καμιά απευθείας ανάθεση. Και προς Θεού! Καμία πρόσληψη για να αντιμετωπιστεί σοβαρά αυτός ο υγειονομικός πόλεμος. Νεκροί έξω από τις ΜΕΘ, νεκροί στην ουρά προσμένοντας ένα χειρουργείο ή μια χημειοθεραπεία, νεκρά-χαμένα όνειρα μαθητών, διαλυμένες ζωές οικογενειών μέσα στον στενό κλοιό των 45m2, νεκροί πυροσβέστες, νεκρά καμένα πουλιά, δέντρα, τόποι, ζωές, κατεστραμμένες αρχαιότητες από μπουλντόζες και κομπρεσέρ.
«Κι εσύ τι κάνεις;» φωνάζει ο άλλος. Μα κι εγώ κι εσύ είμαστε μέσα στον βυθό. Κι όσο κι αν φωνάξω, όσο κι αν φωνάξεις, κανένας, μα κανένας δεν θ’ ακούσει. Το ψεύδος και ο φόβος καλά κρατούν. «Να φωνάξεις τότε έξω από το νερό! Να βγεις στον ΟΗΕ, στην Ε.Ε. και να τα πεις όλα αυτά. Να ακουστεί πως η Ελλάδα βρίσκεται για άλλη μία φορά σε γύψο». Να τα πεις σε ποιον; Σε μια Ευρώπη που κοιτάζει να κάνει μπίζνες σε κάθε δυστυχία; Σε έναν ΟΗΕ που κωφεύει συστηματικά χρόνια τώρα; Πού να τα πεις;
«Και τότε τι κάνουμε;»
– Κράτα γερά και μίλα με τους ανθρώπους. Με τον αδερφό σου. Τον διπλανό σου. Τον φίλο σου. Και να ‘σαστε έτοιμοι. Να είμαστε έτοιμοι. Σαν τελειώσει η βασιλεία του κακομαθημένου παιδιού, πρέπει να είμαστε έτοιμοι για σοβαρή δουλειά. Για ξεβρόμισμα. «Μα θα οδηγηθούμε σε εμφύλιο! Δεν γίνεται να μη συνεργαστούμε!»
– Οχι, αδερφέ μου. Οχι, καλέ μου φίλε. Με τη βρομιά δεν συνεργάζεσαι γιατί το μόνο που θα σου δώσει είναι κι άλλη βρομιά. Πρέπει να σηκώσουμε τα μανίκια και να θεραπεύσουμε τον δημόσιο τομέα από τη βρομιά. Να καθαρίσει η Δικαιοσύνη από τους επίορκους δικαστές, ν’ αλλάξει το σύστημα απονομής της δικαιοσύνης, να οδηγηθούν στη στέρηση της άδειας επαγγέλματος γιατροί που οδήγησαν σε θανάτους, αστυνομικοί που καταπάτησαν τον νόμο, πυροσβέστες που άφησαν τη φωτιά να χορεύει, πολιτικοί που ρήμαξαν την Ελλάδα. Να επιβάλεις τη δικαιοσύνη και στον ιδιωτικό τομέα. Παντού.
«Μα θα είναι τα χρόνια της τρομοκρατίας;»
– Οχι. Με σύνεση και καθαρότητα δεν υπάρχει τρομοκρατία. Αλλά όταν αφήνεις τους φονιάδες διαρκώς έξω από τη φυλακή, εκείνοι εξαγριώνονται και την επόμενη φορά θα κάνουν πολύ και πολλά χειρότερα. Οι καιροί δεν μας επιτρέπουν άλλη συμπόνια στους φονιάδες. Οι νεκροί δεν μας επιτρέπουν άλλη συμπόνια στους φονιάδες. Η ελευθερία και η δημοκρατία θα πρέπει να ξανάρθουν στην Ελλάδα. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να στερεωθεί η Δικαιοσύνη καλά. Για να έρθει και να παραμείνει το φως στην Ελλάδα.
Δρ Κοινωνικής Ψυχολογίας, μέλος Ο.Μ. ΣΥΡΙΖΑ ΟΑΕΔ
