Απορούν και εκπλήσσονται οι περισσότεροι σε αυτήν τη χώρα με τα «παρά φύσει» -διαστροφικά και εγκληματικά- φαινόμενα που αναδεικνύει και εμφανίζει εσχάτως η κοινωνία μας. Οπωσδήποτε, κάποια απ’ αυτά είναι πρωτοφανή και σκληρά για μια συντηρητική (με στρεβλώσεις και στεγανά) κοινωνία σαν τη δική μας: εξού, είναι δικαιολογημένη κάθε απορία και έκπληξη σε αυτή την εξέλιξη! Οπως δικαιολογημένη είναι η σύγχυση και η αμηχανία που ακολουθoύν, στην προσπάθεια να κατανοηθούν εις βάθος τα γεγονότα ή να βρεθούν οι πρώτες οργανωμένες σκέψεις και απαντήσεις σαν λελογισμένη αντίδραση, τόσο από πλευράς της πολιτείας όσο και από πλευράς του υγιούς εκείνου κομματιού που πάντα συνηθίζει να προβληματίζεται και να ανησυχεί ιδιαίτερα κάθε φορά που τα… «περίεργα» φουντώνουν!
Παρά ταύτα, και όσο και αν πιστεύουμε ή εκτιμούμε ότι αυτά τα τερατώδη φαινόμενα είναι κάτι πολύ ξένο ή όψιμο ως γεγονός για όλους, δεν έρχονται τώρα τυχαία ούτε πέφτουν σαν τιμωρία από τον ουρανό! Και τούτο διότι είναι σαφές, η διεργασία ολίσθησης της ελληνικής κοινωνίας προς την αποσύνθεση και την τελική παρακμή της έχει ξεκινήσει ήδη από χρόνια: από τότε, δηλαδή, που υπό το βάρος των αβάσταχτων οικονομικών πιέσεων της εποχής των μνημονίων, απώλεσε εντελώς τη συνοχή της και άρα την όποια σύγκλιση και επαφή της σε θεσμικό-κοινωνικό, ηθικό-εθιμικό και συμβολικό επίπεδο.
Από αυτή την αφόρητη πίεση, λαβωμένη πρώτη βγήκε ασφαλώς η μεσαία και μικρομεσαία τάξη. Η τάξη, δηλαδή, που παρά τις ανομοιογένειες και δυσλειτουργίες που εμφανίζει (λόγω, κυρίως, ότι μπαίνουν και βγαίνουν πολλοί!), είναι κυρίαρχα σχεδόν η τάξη που διαμορφώνει τις κοινωνικές σταθερές – πρώτη εκ των οποίων είναι η διάταξη και οι αρχές της οικογένειας και όλο το περιβάλλον της. Εφόσον η μεσαία και μικρομεσαία τάξη δέχτηκε τέτοιο πλήγμα, ώστε να οδηγηθεί στην κατάρρευση και, επέκεινα, εις τα εξ ων συνετέθη, φυσικό και επόμενο είναι να έχουν σπάσει όλα εκείνα τα παραδοσιακά προτάγματα, όλοι εκείνοι οι δεσμοί και οι εδραίες-ποιοτικές συμπεριφορές που, εν πολλοίς, εξέφραζε.
Ως εκ τούτου, δεν πρέπει να ξενιζόμαστε (αυτολεξεί) και τόσο για τα «φαινόμενα-τέρατα» που εμφανίστηκαν, εμφανίζονται και θα εμφανίζονται στο δημόσιο-κοινωνικό κάδρο. Για εκείνο, ίσως, που θα έπρεπε να εκπλησσόμαστε και να ανησυχούμε βαθιά είναι η ταχύτητα με την οποία εμφανίστηκαν και εκδηλώθηκαν αυτά τα φαινόμενα! Γεγονός, πάλι, που σημαίνει ότι το πλαίσιο ήταν σαθρό -«κάτι δεν πήγαινε καλά»-, από ακόμα πιο πριν, αλλά ως αυτιστική και ολότελα υποκριτική η κοινωνία μας τα σκέπαζε, τα υποτιμούσε ή δεν ασχολούνταν κιόλας σοβαρά μες στο ατελεύτητο κυνήγι του ονείρου (!), τον ψευδο-ευδαιμονισμό και τη ρευστότητα που επικρατούσε σε επίπεδο ατομικής και κοινωνικής συνείδησης…
δημοσιογράφος
