Η Δημοκρατία ως έννοια και ως αρχή, αλλά και ως πολίτευμα (άμεση ή αντιπροσωπευτική δημοκρατία) παραπέμπει στη λαϊκή κυριαρχία, όπου η εξουσία πηγάζει από το λαό, ασκείται από το λαό και υπηρετεί  τα συμφέροντα του λαού. Ήδη από την αρχαιότητα το να μη συμμετέχεις στα κοινά σε καταστούσε «ιδιώτη». Ωστόσο, τόσο στην Ευρώπη γενικότερα όσο και στην Ελλάδα ειδικότερα η αποχή είναι, ουσιαστικά, το πρώτο κόμμα.

Από το 1979, όπου η αποχή στις Ευρωπαϊκές Εκλογές ήταν 30,08% εκτινάχθηκε στο 57. Αυτό λοιπόν που πρέπει να μας απασχολήσει είναι η πραγματική αυτή πλειοψηφία, το 47,17 της αποχής. Κατανοούμε όλοι ότι ο κόσμος είναι απογοητευμένος: Όταν δεν έχεις διέξοδο, όταν για οτιδήποτε πρόβλημα θεωρείσαι εσύ υπεύθυνος –εσύ φταις γιατί είσαι φτωχός, για παράδειγμα, η επιστροφή δηλαδή του επαχθούς νεοφιλελεύθερου κοινωνικού δαρβινισμού που οδηγεί στον άκρατο ατομισμό ή στη μοιρολατρία– όταν σε οδηγούν να ζεις για να επιβιώνεις (αναγωγή της ζωής στη βιολογία) αντί να επιβιώνεις για να ζήσεις, καθώς η ζωή δεν είναι απλώς βιολογικό, αλλά κυρίως πολιτικό ζήτημα τότε είτε στρέφεσαι στην δήθεν αντισυστημική ακροδεξιά (και τους φανταστικούς της εχθρούς) είτε απέχεις από την πολιτική, έχοντας τη ψευδαίσθηση ότι είσαι εκτός παιγνιδιού. Διότι παράλληλα με τον ιδεολογικό συντηρητισμό της ακροδεξιάς τον οποίο καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε άμεσα, υπάρχει και ο συντηρητισμός της «επιβίωσης».

Η απογοήτευση που απορρέει από τα παραπάνω, ενισχύεται ακόμη περισσότερο από την έλλειψη ουσιαστικής ενημέρωσης και συζήτησης πάνω στα καίρια πολιτικά ζητήματα (Ευρώπης γενικότερα και Ελλάδας) τη ξύλινη γλώσσα που έχει επικρατήσει στο λόγο των πολιτικών και των ΜΜΕ (που θα πρέπει να τονίσουμε ότι είναι συνειδητή και ιδιοτελής επιλογή), την έλλειψη ξεκαθαρισμένων προτάσεων και την προβολή συζητήσεων περί του «μισού κιλού φέτας»… Τους απογοητευμένους, όμως, αυτούς, για να τους κερδίσεις πρέπει αφενός να προτείνεις γειωμένες, ρεαλιστικές και καλά σχεδιασμένες αριστερές λύσεις και αφετέρου να κατακτήσεις την αξιοπιστία σου. Δύσκολο έργο, αλλά επιβεβλημένο.

Φέτος, οι ευρωεκλογές διαφέρουν από όποιες προηγούμενες. Αφενός οι πόλεμοι (Ουκρανία-Γάζα, που, σημειωτέον, δεν είναι τοπικοί πόλεμοι) απειλούν την παγκόσμια ειρήνη (προαπαιτούμενο για τη δημοκρατία που είναι προαπαιτούμενο για την  ευημερία) ενώ η κλιματική αλλαγή απειλεί την ίδια την επιβίωσή μας. Τα δύο αυτά δημιουργούν κύματα μεταναστεύσεων, υπονομεύουν τις οικονομίες, αυξάνουν το επισιτιστικό πρόβλημα, στρέφουν τους πόρους προς την πολεμική βιομηχανία αφαιρώντας πόρους από τους τομείς της υγείας, της πρόνοιας, της παιδείας και ευνοούν την αύξηση του ακροδεξιού λαϊκισμού. Και αυτά με τη σειρά τους ανατροφοδοτούν την υπονόμευση της ειρήνης και ενισχύουν την κλιματική αλλαγή και ο φαύλος κύκλος  συνεχίζεται.

Οι ευρωπαϊκές εκλογές, ωστόσο, δεν είναι εκλογές δεύτερης διαλογής. Το 70% των αποφάσεων των ευρωπαϊκών θεσμών επηρεάζουν τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις των χωρών μελών. Οπότε χρειαζόμαστε λύσεις που λαμβάνουν υπόψη ότι τα πράγματα συνδέονται μεταξύ τους με πολύπλοκους τρόπους, χρειαζόμαστε ολιστικές σχεδιασμένες, ιεραρχημένες, αριστερές, λύσεις που λαμβάνουν υπόψη το ευρύτερο πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται κάθε μεμονωμένο πρόβλημα. Το να αντιπολιτεύεσαι σε ευρωπαϊκό επίπεδο τη νεοφιλελεύθερη Κομισιόν δεν διαφέρει από το να αντιπολιτεύεσαι σε εθνικό επίπεδο τη Νέα Δημοκρατία, όταν μάλιστα πολλές φορές η ελληνική αυτή κυβέρνηση δεν εφαρμόζει τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή χρονοτριβεί προς όφελος συγκεκριμένων συμφερόντων.

Από την άλλη πλευρά, θα πρέπει να τονίσουμε ότι η αποξένωση από τις πολιτικές διαδικασίες, δεν είναι μια ουδέτερη στάση, είναι μια πολιτική θέση και τολμώ να πω μια αντιδημοκρατική θέση (έστω και αν δεν είναι αυτή η πρόθεση των ψηφοφόρων) που δυστυχώς (και εδώ απευθύνομαι κυρίως σε ένα τμήμα της νεολαίας) ευνοεί ακριβώς αυτούς που αύριο θα τους απογοητεύσουν και πάλι με τα μέτρα που θα λάβουν εις βάρος τους. Εσείς οι νέοι θα πάρετε τη σκυτάλη αύριο. Έχετε πίσω σας μια ιστορία που τσακίζει κόκκαλα. Τιμήστε την. Και ας μη ξεχνάμε ότι η λευκή ψήφος στην Ελλάδα μπαίνει στην ίδια κατηγορία με την άκυρη, προκειμένου, προφανώς, να ενισχυθεί το πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα.

«Μια από τις τιμωρίες όταν δεν καταδέχεσαι να ασχοληθείς με την πολιτική είναι ότι καταλήγεις να σε κυβερνούν οι κατώτεροί σου» (Πλάτων). Ας δώσουμε λοιπόν φωνή στο δίκιο μας, ας ψηφίσουμε Νέα Αριστερά  Όχι γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά γιατί η ελπίδα, ούτως ή άλλως, δεν πεθαίνει ποτέ, όπως δείχνει και η ιστορία μας.