Οταν ο υπουργός, τότε, Προστασίας του Πολίτη, Μ. Χρυσοχοΐδης είχε πει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έκαψε εκατό ανθρώπους στο Μάτι, ο πρωθυπουργός απέδειξε πόσο κρύος και αναίσθητος είναι αφού δεν εξεδίωξε [και μάλιστα έπρεπε να τον εκδιώξει προτροπάδη] τον μεγαλόστομο και υβριστή υπουργό -μάλιστα η σιωπή του ήταν σαν να συμφωνούσε μαζί του. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έθεσε εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας, αφού του έδωσε την ευκαιρία για διορθωτική δήλωση, την οποία αυτός δεν έκανε, τον βουλευτή Παν. Κουρουμπλή επειδή αποκάλεσε δολοφόνους τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας. Εδειξε μια ευθιξία, μια ευαισθησία, έναν σεβασμό απέναντι στο Κοινοβούλιο ο κ. Τσίπρας. Μακάρι να γίνει αυτό παράδειγμα για μελλοντικά βουλευτικά ατοπήματα, τόσο συνηθισμένα στο σχολείο της δημοκρατίας.

Αυτό θα έπρεπε να αφορά και τους αρχηγούς των κομμάτων και τον ίδιο τον πρωθυπουργό, αλλά ο τελευταίος έχει περίτρανα αποδείξει ότι δεν του καίγεται καρφί, όποια κατηγορία κι αν στρέφεται [εκτοξεύεται] εναντίον του. Το να λες εν γνώσει σου ψέματα όταν ανθρώπινες ζωές χάνονται και οι οποίες θα μπορούσαν να είχαν σωθεί συνιστά από μόνο του εγκληματική αμέλεια. Αντ’ αυτού βγαίνει ο εκπρόσωπός του και λέει άλλα αντ’ άλλων. Τι να πεις… Ο Ελληνας πρωθυπουργός μάλλον θεωρεί ότι είναι το αφεντικό της χώρας -και πώς να μη νομίζει έτσι όταν ουδείς του τραβάει το αυτί [ο λαός εννοείται και μετά τα κόμματα της αντιπολίτευσης].

Η κίνηση Τσίπρα ίσως είναι μια ευκαιρία να πνεύσει κάποιος πολιτισμός μέσα στο Κοινοβούλιο και να πάψουν οι ανέξοδες και ευτελείς αντιπαραθέσεις -ίσως τότε να ακουστούν και ωραία ελληνικά, που τόσο τα έχει ανάγκη η υποβαθμισμένη γλωσσικά και πολιτισμικά χώρα. Μεγαλόφωνα λόγια, θα πει κανείς, αλλά καλό είναι να ακούγονται. Καλό βέβαια είναι να ακουστεί και τούτο, ότι δηλαδή υπάρχουν συμπολίτες που συμφώνησαν με τον χαρακτηρισμό που απηύθυνε ο Π. Κουρουμπλής προς τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος. Δεν μπορεί να βρει άκρη κανείς, παρά να επιμείνει στη σοβαρότητα που πρέπει να επικρατήσει στην πολιτική ζωή. Αφελή φαντάζουν όλα τούτα, αλλά άμα χαθεί και η «αφέλεια» [κάθε ρομαντισμός, κάθε αντιστασιακή φλόγα] θα χαθεί και κάθε ελπίδα βελτίωσης της επικοινωνίας -και της ανθρωπότητας, εκτός εάν ο δρόμος που έχει πάρει η τελευταία είναι χωρίς επιστροφή και βαδίζει έτσι ολοταχώς προς την αυτοκαταστροφή.

Είναι αλήθεια ότι πολλά, σχεδόν όλα, συμβαίνουν ερήμην των περισσότερων και είμαστε αναγκασμένοι να τρέχουμε πίσω από τις εξελίξεις χωρίς να μπορούμε να τις καταλάβουμε ή να τις ακολουθήσουμε με τη θέλησή μας και σύμφωνα με τις επιθυμίες μας· ας είμαστε τουλάχιστον επιφυλακτικοί σε αυτές τις εξελίξεις και μακάρι να μπορούσαμε να αποκτήσουμε καθαρή, κριτική ματιά σε αυτούς που τις καθοδηγούν ή τις διαχειρίζονται. Ευχές είναι όλα αυτά και τίποτα παραπάνω, αλλά ξέχασα, οι ευχές είναι μόνο για τις γιορτές και όχι για την κάθε μέρα, διότι, απλώς, κουράζουν ή και ενοχλούν.