Αναζητώντας ενόχους μέσα στην κοινωνία

Θυσιάζουμε πολύτιμες ανάγκες και ιδέες για να κερδίσουμε μια υγειονομική ασφάλεια. Αλλά επειδή αυτή είναι στα όρια της ανυπαρξίας, πρέπει να βρεθούν οι ένοχοι αυτού του γενικού χαμού. Διότι κάποιοι φταίνε που όλα πάνε κατά διαόλου αυτή την περίοδο στην υγεία. Κι ένοχοι αποφασίστηκε ότι είμαστε εμείς, το κοινωνικό σώμα. Όχι η πολιτεία.

Ως αυτό που είμαστε λοιπόν αυτή την περίοδο, καθένας και καθεμιά πρέπει να προσαρμόζουμε διαρκώς τη συμπεριφορά μας στις επιθυμίες και στα stadarts της κυβέρνησης, προκειμένου να μην δεχόμαστε τις επιθετικές της ενέργειες, προκειμένου να της είμαστε αρεστοί κι όχι δακτυλοδεικτούμενοι κι ένοχοι. Ζώντας σιωπηλά στις αβέβαιες συνθήκες που μας παραχωρεί, με μέτρα ασυνάρτητα και αντικρουόμενα, προκειμένου να μην μας πετάξει στο περιθώριο εντελώς. Αυτή είναι η αντιπαροχή που μας δίνεται από τον πολιτικό μας κηδεμόνα.

Πλέον η νέα συνεννόηση της κυβέρνησης μαζί μας, γίνεται με μεταμεσονύχτια ΦΕΚ που μας απαγορεύουν. Και για να λειτουργήσoυν ακόμη πιο πειστικά οι απαγορεύσεις, είναι παρασημοφορημένες με ηθικές, εν ονόματι του καλού όλων. Ειδεμή θα είμαστε ένοχοι. Σε κοινωνικό επίπεδο, ήδη είμαστε.

Ζούμε μια εποχή γεμάτη άγχος. Με μία κυβέρνηση που μας καταλογίζει ευθύνες, ακόμα κι αν κάτι τέτοιο είναι ντιπ παράλογο. Οι ενοχές που μας αποδίδουν -ανά κατηγορία κάθε φορά-, σκοπό έχουν να μας εγκλωβίζουν μέσα στις συνεχόμενες διασπάσεις μας. Διαίρει και βασίλευε.

Ας μιλήσουμε και για την ταμπακιέρα

Όμως αποκωδικοποιώντας το τελευταίο μεταμεσονύχτιο ΦΕΚ της κυβέρνησης,  όπου για 3 ημέρες «απαγορεύονται σε όλη την επικράτεια, όλες οι δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις», αυτό που μας διατάσσει είναι: «Επιθέσου στον εαυτό σου αντί σε εμένα» μέχρι να περάσει η πανδημία. Εξ ου και ο υποχρεωτικός συνωστισμός που επιβλήθηκε επί δέκα ώρες στη ΓΑΔΑ, σε όσους συνελήφθησαν χθες στο Πολυτεχνείο.