Γράφει ο Βάσος Ι. Βόμβας.
Απόσπασμα από την ΑΝΑΜΝΗΣΙΟΛΟΓΙΑ μου. Παιδικές μνήμες. Τα χρόνια της εκκλησίας!
“Ομως πιο πολύ θέλω να μιλήσω γι αυτό το αεράκι του επιταφίου, που φέρνει στις καρδιές όλων, το σκίρτημα της πρώτης μας νιότης, τότε που μαζί με την ανθισμένη φύση, άνθιζε και η δική μας φύση, η ερωτική.
Από την Κυριακή των Βαϊων, με την ακολουθία του Νυμφίου, αρχίζαμε να μπαίνουμε στο κλίμα της εβδομάδας των Παθών.
Το βάψιμο των αυγών τη Μ.Πέμπτη , τα πασχαλινά κουλουράκια και η προετοιμασία για το τσουρέκι, αυτός ο μέγας πονοκέφαλος της κάθε νοικοκυράς, αν η ζύμη θα φουσκώσει κανονικά, μέχρι που να πάει στο φούρνο για ψήσιμο και κάποια άλλα τυπικά των ημερών, ήταν ο προάγγελος για το τι θα επακολουθούσε τη Μ.Παρασκευή, τη μέρα που το στόλισμα του επιταφίου, μετά την αποκαθήλωση ήταν μια δοκιμασία και μαζί μια αφορμή για μάς τα παιδιά της γειτονιάς, να φροντίσουμε για τον ωραιότερο στολισμό του. Και τότε αμολιόμασταν, χωρίς καμιά αναστολή, στις αυλές των σπιτιών και μαδούσαμε κυριολεκτικά θάμνους και τριανταφυλλιές κι ό,τι άλλο λουλουδικό βρίσκαμε για να το πάμε στην εκκλησιά της ενορίας μας, όπου μας περίμεναν γυναίκες και κορίτσια για το στόλισμα του επιταφίου. Κι εμείς με τη σειρά μας περιμέναμε πότε θα τελειώσουν, με την κρυφή ελπίδα, ο επιτάφιος μας να είναι ο καλύτερος της πόλης.
Και μέσα σ’ αυτόν τον οργασμό της ευγενικής άμιλλας, η πρώϊμη εφηβεία σου να έχει μπουμπουκιάσει κι αυτή και να θέλει να εκφραστεί μέσα από ματιές και κάποια δειλά τυχαία ακουμπίσματα στα κορίτσια της γειτονιάς μας, που κι αυτά λοξοκοίταζαν κρυφογελώντας . Κι όλο περνούσαμε και τρείς και παραπάνω φορές κάτω από τον επιτάφιο, μπας και συναντιόταν πιο έντονα τα βλέμματα μας. ‘Οταν πια άρχιζε η ακολουθία του επιταφίου, στεκόμασταν πάντα στο δεξιό ψαλτήρι και τα κορίτσια στο αριστερό. ‘Ετσι εύκολα, έχοντας το πεδίο ανοικτό, αφού δεν μεσολαβούσε κανένα εμπόδιο, παρά μόνο ο άδειος σταυρός και ο στολισμένος επιτάφιος, κρατώντας ένας εξ ημών μια σύνοψη, τάχα ρίχναμε μια ματιά στην χαμένη προ πολλού σελίδα, ενώ στην πραγματικότητα, τα μάτια μας ήταν στραμμένα επίμονα στη μεριά των κοριτσιών, περιμένοντας και τη δική τους ματιά. Κι όταν αυτή δεν έρχονταν, μια ανείπωτη θλίψη πλημμύριζε το νού σου και προσπαθούσες να εξηγήσεις τα ανεξήγητα.
Και τα χρόνια πέρασαν. Φοιτητές πια, νάμαστε στον επιτάφιο του Νοσοκομείου, όπου κάθε χρόνο, κατά παράδοση βρισκόμασταν, όλοι της συντροφιάς, περιμένοντας πότε θα τελειώσει η περιφορά του, για να κατηφορίσουμε στο σπίτι της Νάστιας, για την καθιερωμένη συνάντηση, που δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο να προσφέρει και το χειρότερο γίνονταν και σε κλειστό χώρο, όταν η άνοιξη κι οι μυρωδιές της, σε προκαλούσαν για άλλου είδους περιπάτους.
Τώρα πια, δεν υπάρχουν οι ματιές, τα καρδιοχτύπια κι αυτή η αναμονή, που όσο κι αν σε τσάκιζε, εσύ περίμενες……
Και να, που θυμήθηκα το στίχο του αγαπημένου μου ποιητή, του Τάσου Λειβαδίτη, από τη συλλογή του:
“Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας”.
Ναι αγαπημένη μου, εγώ σε περίμενα, πάντοτε σε περίμενα……”
Απρίλιος, παραμονές του Πάσχα του 2022
