Όπως αναμενόταν, η παράταξη του Μακρόν κέρδισε τις περισσότερες βουλευτικές έδρες στις γαλλικές εκλογές, αλλά πολύ λιγότερες από αυτές που του έδιναν οι προεκλογικές εκτιμήσεις. Οι 224 βουλευτές απέχουν πολύ από τις 289 που χρειάζονταν για την απόλυτη πλειοψηφία και τις πάνω από 300 που είχε κερδίσει το 2017.

Για πρώτη φορά ένας νεοεκλεγμένος πρόεδρος δεν καταφέρνει να συμπαρασύρει την παράταξη του σε μια ευρεία, πλειοψηφική νίκη ενώ αρκετά στελέχη πρώτης γραμμής της «Μακρονίας», όπως ο πρόεδρος της απερχόμενης Βουλής, δεν εκλέγονται καν. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δεν έκρυψε την απογοήτευση του: «δεν θέλω να κρύβομαι πίσω από το δάκτυλό μου. Οι έδρες που εξασφαλίζουμε είναι λιγότερες από όσες ελπίζαμε».

Για τις ενωμένες δυνάμεις της Αριστεράς, το αποτέλεσμα είναι γλυκόπικρο. Η Αριστερά αποτελεί πλέον τη βασική δύναμη της αντιπολίτευσης, αποκτά την προεδρία της ισχυρής επιτροπής της Βουλής για τα οικονομικά και τον προϋπολογισμό, αλλά ο Ζαν Λυκ Μελανσόν δεν επιτυγχάνει την πλειοψηφία που θα τον εκτόξευε στην πρωθυπουργία, ως βασικό αντίπαλο του Μακρόν.

Οι επιλογές των κομμάτων που συγκρότησαν τη συμμαχία επιβραβεύονται : οι Οικολόγοι και οι  Σοσιαλιστές κερδίζουν πάνω από 20 έδρες. Αν στο Σοσιαλιστικό Κόμμα είχαν  επικρατήσει οι βαρόνοι, που δεν ήθελαν καμιά συμμαχία με τους «λαϊκιστές», όχι μόνο δεν θα σχημάτιζαν, όπως τώρα, κοινοβουλευτική ομάδα αλλά θα είχαν μείνει σχεδόν όλα τα στελέχη του, εκτός Βουλής.

Αν κάποια πολιτική δύναμη τρίβει τα χέρια της, αυτή είναι η ακροδεξιά. Από 8 βουλευτές στην προηγούμενη Βουλή και ανύπαρκτη παρουσία, το κόμμα της Μαρίν Λε Πεν φτάνει στους 89, υπερδεκαπλασιάζοντας την κοινοβουλευτική του δύναμη. Ο προσωρινός πρόεδρος της ακροδεξιάς πανηγύρισε για το «τσουνάμι», το οποίο θα είχε ασφαλώς μικρότερη δύναμη αν ο Μακρόν είχε υποστηρίξει την αριστερά στις περιφέρειες όπου στον δεύτερο γύρο βρίσκονταν αντιμέτωποι Αριστεροί και Ακροδεξιοί.

Σε κάθε περίπτωση, ο συσχετισμός των δυνάμεων που προκύπτει από τις εκλογές δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία της γαλλικής δημοκρατίας, καθώς καμία από τις τρεις διακριτές παρατάξεις κέντρο- κεντροδεξιά του Μακρόν, αριστερά του Μελανσόν και των συμμάχων του και ακροδεξιά, δεν μπορεί να κυβερνήσει από μόνη της. Ο Γάλλος πρόεδρος θα πρέπει να συμμαχήσει με την αποδυναμωμένη δεξιά,  για να σχηματίσει μια ασταθή κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Σήμα κινδύνου, η αποχή που έφτασε στο ποσοστό ρεκόρ του 54% υπογραμμίζει για μια ακόμη φορά την αποστασιοποίηση μιας σημαντικής μερίδας των πολιτών- ιδίως της νεολαίας- από το πολιτικό σύστημα. Η  Γαλλία εισέρχεται σε μια νέα, ανώτερη φάση της κρίσης που έχει ξεκινήσει με την σημαντική αποδυνάμωση ή και την σχεδόν εξαΰλωση των κομμάτων ( Δεξιά- Αριστερά) που κυβερνούσαν την χώρα επί δεκαετίες. Από αύριο, η γαλλική δημοκρατία μπαίνει σε αχαρτογράφητα νερά.