Εδώ και χρόνια, όταν στα λάιφ-στάιλ περιοδικά γινόταν αφιερώματα στη Θεσσαλονίκη, ανάμεσα στις προτεινόμενες γευστικές εμπειρίες ήταν αδύνατον να λείπουν τα γεμιστά τσουρέκια με γλάσο του Τερκενλή. Οι περισσότεροι επισκέπτες της πόλης, κυρίως οι Αθηναίοι, έφευγαν πάντα κουβαλώντας μερικές σακούλες με τα γνωστά τσουρέκια, που ταυτοποιούσαν και έδιναν αίγλη στην παραμονή τους στη Θεσσαλονίκη. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» και στον σιδηροδρομικό σταθμό δεσπόζουν τα πρατήρια «Τερκενλής», ώστε να διευκολύνουν τους επισκέπτες για τις αγορές της τελευταίας στιγμής. Μεγάλη μπίζνα, λοιπόν, κατάλληλα διαφημισμένη και επαρκώς πασπαλισμένη με τη λάιφ-στάιλ αντίληψη της πραγματικότητας. Υπάρχει, όμως, και μια άλλη πραγματικότητα, κι αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα των εργαζομένων σ’ αυτές τις μεγάλες επιχειρήσεις, οι οποίοι είναι πλέον ανοχύρωτοι μπροστά στην εργοδοτική αυθαιρεσία και στην αποψίλωση που έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια η εργασιακή νομοθεσία.

Την απόλυση εργαζόμενου από την εργοδοσία των ζαχαροπλαστείων «Τερκενλής» καταγγέλλει η πολιτική οργάνωση «Αναμέτρηση», αναφέροντας πως ο εργαζόμενος που δούλευε ως εργάτης αποθήκης απολύθηκε επειδή έγινε μέλος του σωματείου του και διεκδίκησε σταθερή σχέση εργασίας και μέσα προστασίας. Είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό το ιστορικό της απόλυσης, μέσα από την ανακοίνωση της «Αναμέτρησης»:

«Η αγαπημένη επιχείρηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, την οποία διαφημίζει κάθε χρόνο αγοράζοντας τσουρέκια on camera, απέλυσε εκδικητικά έναν νέο εργαζόμενο, εργάτη αποθήκης, που έκανε το “έγκλημα” να γίνει μέλος του σωματείου του και να διεκδικεί σταθερή σχέση εργασίας και μέσα προστασίας.

Όλα ξεκίνησαν στις αρχές του χρόνου που η εταιρεία αποπειράθηκε να περάσει τον συγκεκριμένο εργαζόμενο και άλλους συναδέλφους του σε εργολαβική εταιρεία, για να μειώσει το εργασιακό κόστος και να τσεκουρώσει τα εργατικά του δικαιώματα. Ο εργαζόμενος αντέδρασε μέσα από το σωματείο του ΣΕΤΕΠΕ (Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Τουριστικών Επισιτιστικών Επιχειρήσεων) και η ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας αποτράπηκε και για αυτόν και για τους άλλους εργαζόμενους και εργαζόμενες, οι οποίοι μάλιστα υπέγραψαν συμβάσεις αορίστου χρόνου.

Οι μήνες περνούσαν με την εργοδοσία να καθιστά εμφανές πως τέτοιοι εργαζόμενοι που διεκδικούν δεν μπορούν να έχουν θέση στον σχεδιασμό της. Όμως ο σύντροφός μας δεν σταμάτησε εκεί και μπήκε μπροστά στη διεκδίκηση μέσων προστασίας των εργαζόμενων που δουλεύουν στις καταψύξεις. Μετά από οργανωμένη μάχη, κερδήθηκε και αυτό το δικαίωμα, όμως μάλλον αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για την εργοδοσία.

Με πρόσχημα οικονομικούς λόγους, η εταιρεία κάλεσε τον εργαζόμενο στο γραφείο και του ανακοίνωσε την απόλυσή του. Όλως τυχαίως 70 μόλις μέρες πριν να συμπληρώσει χρόνο και να θεμελιώσει το δικαίωμα για αποζημίωση.

Και όλα αυτά από μια επιχείρηση που πρώτα έλαβε ζεστό χρήμα απ’ τα ταμεία του Δημοσίου “για να σωθεί από τις συνέπειες του Covid”. 2,77 εκ. ευρώ ομολογιακό δάνειο με εγγύηση του Δημοσίου! Μα τι εγγυήσεις–δώρα δίνει το Δημόσιο σε μεγαλοεπιχειρηματίες χωρίς καν τον όρο να μην χάνονται θέσεις εργασίας;

Διεκδικούμε άμεση επαναπρόσληψη του εργαζόμενου, στηρίζουμε τις διεκδικήσεις του σωματείου και δηλώνουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στον σύντροφό μας και σε κάθε εργαζόμενο που απολύεται».