Ο ρατσισμός στις ΗΠΑ και ο προπονητής
Οι Γουόριορς, όπως καλά γνωρίζουν οι ανά την υφήλιο μπασκετόφιλοι, είναι μία από τις ομάδες του πρωταθλήματος των ΗΠΑ, το οποίο θεωρείται από τα λαμπρότερα του κόσμου. Προπονητής της ομάδας αυτής είναι ο Στιβ Κερ. Εξαπέλυσε, διαβάζω, δριμεία κριτική στο πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ. Δεν μπορεί, είπε, με δάκρυα και αγανάκτηση, να βλέπει να σκοτώνονται αθώα παιδιά, Αφροαμερικανοί, Ασιάτες… και πενήντα γερουσιαστές να αρνούνται να ψηφίσουν νόμο για την οπλοκατοχή και να κρατάνε ομήρους τους Αμερικανούς πολίτες.
Εχει δίκιο ο άνθρωπος να τα βάζει με τους γερουσιαστές, γιατί με τους μεγιστάνες της πολεμικής βιομηχανίας πώς να βρει άκρη; Δεν φταίνε αποκλειστικά οι λίγοι αυτοί γερουσιαστές για την αποσάθρωση και εξαθλίωση της αμερικανικής κοινωνίας, για την έξαρση της τυφλής εγκληματικότητας που φτάνει στα όρια της παράνοιας. Την παράνοια τη γέννησε και τη μεγάλωσε η τρομερή και αδυσώπητη οικονομική ανισότητα που επικρατεί στη χώρα των «ονείρων», στο πρότυπο κατά τα άλλα, για μερικούς, της εσωτερικής δημοκρατίας [είναι ασφαλώς αστείο να γίνει λόγος για δημοκρατικό καθεστώς των ΗΠΑ έξω από το «σπίτι» τους και το πώς φέρονται σε αδύναμα κράτη του πλανήτη].
Το χωνευτήρι πολιτισμών, που ήταν κάποτε η Αμερική, έχει γίνει ένας αχταρμάς από φτωχούς και τρελαμένους πολίτες, που ζουν με την ψευδαίσθηση ότι κάποτε θα έρθει και η δική τους ώρα να κατακτήσουν το περιβόητο αμερικανικό όνειρο -και ας είναι αναλφάβητοι οι περισσότεροι Αμερικανοί· οι ευκαιρίες δεν απαιτούν γνώσεις και τίτλους σπουδών, αρκεί να μπορέσεις να πιάσεις την καλή και να «επιτύχεις». Είναι γνωστή η αμερικανική φιλοσοφία: Ο φτωχός είναι υπεύθυνος για τη φτώχεια του, είναι ένας αποτυχημένος, ένας παρίας, ένας loser, όπως περιφρονητικά αποκαλούν όσους δεν καταφέρνουν να έχουν το σπιτάκι τους, τη δουλίτσα τους, το αυτοκίνητό τους, το εξοχικό τους και όλα τα καταναλωτικά συμπράγκαλα.
Από τη μια λοιπόν οι αμέτρητοι εγκλωβισμένοι μεταξύ της εξαθλίωσης και του κυνηγιού του ονείρου και από την άλλη οι αστρονομικοί μισθοί που απολαμβάνει ο κύριος Κερ και οι παίκτες του πρωταθλήματος -όντως οι αμοιβές τους είναι απλησίαστες για τους εκατομμύρια ταλαίπωρους, λες και έχουν κατεβεί, πραγματικά, από άλλον πλανήτη. Δεν ξέρω αν αυτό ενοχλεί τον ευαίσθητο κατά τα άλλα προπονητή του μπάσκετ, ή εάν έχει ποτέ προβληματιστεί για αυτό που είναι και εκπροσωπεί: το αμερικανικό όνειρο, εννοείται.
Μπράβο του βεβαίως για την τρανταχτή διαμαρτυρία του, αφού έτσι λειτουργεί το σύστημα: να είναι κάποιος ζωντανός θρύλος αυτός που διαμαρτύρεται, κάποιος από τον λαμπερό κόσμο του θεάματος για να έχει την ανάλογη προβολή και να τσούξει κάπως τους ιθύνοντες, γιατί είναι ένας δικός τους αυτός που καταγγέλλει, όχι κανένας loser ή άλλος φτωχοδιάβολος. Οπως και να ’χει, αλίμονο στα αθώα παιδιά που χάνουν τη ζωή τους, αλίμονο στους έχοντες διαφορετικό χρώμα. Ο ρατσισμός ποτέ δεν εγκατέλειψε τη χώρα αυτή, με τη μία ή την άλλη μορφή -αλλά όποια μορφή κι αν έχει το ίδιο απάνθρωπος και αποκρουστικός είναι. Τι τραβάνε κι αυτοί οι «προστάτες» μας στο εσωτερικό τους σύμπαν [χάος].
