Όσο οι καταλήψεις στα σχολεία φουντώνουν, τόσο φουντώνουν και οι φωνές των αγανακτισμένων ακροκεντρώων που μιλάνε για αλητάκια, φίδια, τσογλάνια που θέλουν να χάσουν μάθημα και επαναστατικές γυμναστικές της Αριστεράς.

Σωστά. Μόνο που όλα αυτά υπήρχαν και πέρσι. Αλλά φέτος έχουμε 700 κατειλημμένα σχολεία. Επομένως κάτι άλλο συμβαίνει.

Στην πραγματικότητα, αυτό που υποκινεί τους μαθητές είναι ο θυμός. Γιατί γι’ αυτούς ισχύει ένα καθεστώς αντίθετο με κάθε μέτρο προστασίας που ισχύει στην υπόλοιπη κοινωνία – καθεστώς που επιβλήθηκε μάλιστα με διαφωνίες των επιδημιολόγων.

Γιατί τους λένε κατάμουτρα ότι ούτε καθηγητές υπάρχουν, ούτε πρόσθετοι διδακτικοί χώροι, ούτε ένα υγειονομικό πρωτόκολλο που τους προστατεύει. Γιατί, την ίδια στιγμή που τους κυνηγάνε στις πλατείες όταν μαζεύονται πολλοί, τους στοιβάζουν σε αίθουσες διδασκαλίας, 25 άτομα μαζί.

Γιατί τους εμπαίζουν με τις μάσκες του Θεοδωρικάκου, δείχνοντας ότι κανείς δεν ασχολήθηκε σοβαρά με την προστασία τους και με την προστασία των οικογενειών τους.

Αντί να καταλάβει αυτό το αίσθημα που διαπερνά τους μαθητές, η κυβέρνηση προσπαθεί να ενεργοποιήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό εναντίον τους. Βάζει τα κανάλια της λίστας Πέτσα να τους βρίζουν, να τους διαβάλλουν, να διαστρεβλώνουν τα κίνητρα και τα αιτήματά τους και να υποδαυλίζουν αντιδράσεις εναντίον τους. Και εξαγγέλλει τιμωρητικά μέτρα για την πειθάρχησή τους.

Δεν είναι κάποια στρατηγική. Είναι το μόνο που ξέρουν να κάνουν.

Και αυτό οδηγεί νομοτελειακά σε ήττα. Εδώ θα είμαστε.